Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Αφιέρωμα στη μνήμη του αξέχαστου Γουβιανού ζευγαριού Κώστα Μιχελάκη και Κατερίνης Καπετανάκη.

Αφιέρωμα στη μνήμη του αξέχαστου Γουβιανού ζευγαριού Κώστα Μιχελάκη και Κατερίνης Καπετανάκη.

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Πολλές φορές έχω γράψει για το χωριό μου, τις Γούβες και για τους αξιοσέβαστους χωριανούς μου. Γι' αυτό θεώρησα σωστό ότι πρέπει να γράψω για την πορεία της ζωής του αξέχαστου Γουβιανού ζευγαριού του Κώστα Μιχελάκη και της Κατερίνης Καπετανάκη, που πάνω από μισό αιώνα ήταν υποστηριχτές του πολιτισμού μας, της προκοπής μας και της θρησκείας μας. Αυτό το ανδρόγυνο δεν ήταν τέλειο, και αυτοί έκαναν λάθη και αμαρτήματα όπως όλοι μας.

Ο Κώστας Μιχελάκης από μικρό παιδί έμεινε ορφανός από πατέρα, αλλά επειδή ήταν έξυπνος και καλός μαθητής, η χήρα μάνα του τον έστειλε να σπουδάσει στην Εμπορική Σχολή Ηρακλείου. Η γυναίκα του, Κατερίνη Καπετανάκη, ήταν κόρη του Γουβιανού δασκάλου Δημήτρη Καπετανάκη και δήμαρχου του πρώτου Δήμου Επισκοπής Πεδιάδος. Επίσης η Κατερίνη ήταν μακρινή συγγενής και θαυμάστρια του Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου, δάσκαλου, φιλόλογου, νομικού, πολιτικού και εκλεγμένου την 1/2/1867 Γενικού Γραμματέα της Επαναστατικής Κυβέρνησης της Κρήτης.

Ο Κώστας Μιχελάκης και η Κατερίνη από τα παιδικά τους χρόνια είχαν αλληλοεκτίμηση ο ένας για τον άλλο γιατί ταίριαζαν οι ευαισθησίες και η ανθρωπιά τους. Τελικά παντρεύτηκαν στο τέλος της δεκαετίας του 1950 και πάντα ήταν αγαπημένοι. Αλλά επειδή δεν απέκτησαν παιδιά αγαπούσαν τους ανθρώπους και δεν ήθελαν να γίνουν πλούσιοι.

Ο Κώστας Μιχελάκης δεν συμμετείχε στον πόλεμο της Αλβανίας γιατί το 1940 ήταν ανήλικος και τα χρόνια της κατοχής που ζούσε στις Γούβες, δεν υπήρξε ποτέ γερμανόφιλος και είχε σημαντική συμμετοχή σε μια μάχη και νίκη των ανταρτών. Το 1944 όταν οπισθοχωρούσαν οι Γερμανοί, τους βομβάρδισαν οι Εγγλέζοι στον δρόμο στις Κάτω Γούβες και όταν έφτασαν τραυματισμένοι στο Ηράκλειο αποφάσισαν για εκδίκηση να ανατινάξουν την επόμενη μέρα τη γέφυρα του Αποσελέμη. Αμέσως αυτή την απόφαση την έμαθαν οι αντάρτες και το πρωί πριν ξημερώσει ήρθαν από την Κασταμονίτσα στις Γούβες με επικεφαλή τον καστρινογουβιανό λοχία Γιώργη Πιτσιδιανό, όπου τους καλωσόρισαν και τους φιλοξένησαν οι Γουβιανοί. Τότε ο Κώστας Μιχελάκης, ο Παναγιώτης Λυδάκης ή Χαρτοπαναγιώτης και ο Παναγιώτης Περικατσούνης καθοδήγησαν και βοήθησαν τους αντάρτες και έστησαν δύο μπλόκα πριν και μετά την διακλάδωση Γουβών. Όταν οι τέσσερις χιτλερικοί μοτοσυκλετιστές περνούσαν από εκεί, έδωσαν μάχη οι αντάρτες μας αναγκάζοντας τους Γερμανούς να παραδοθούν και δεν ανατίναξαν τη γέφυρα.

Μετά την κατοχή εξόρισαν τον Μιχελάκη στα κολαστήρια της Μακρονήσου για να μην υπηρετήσει στο στρατό και να μην μεταδώσει τις προοδευτικές του ιδέες στους φαντάρους. Μετά το τέλος της εξορίας του, ήρθε στις Γούβες όπου αν και ήταν σχετικά μορφωμένος δεν ήταν δυνατόν να διοριστεί στις δημόσιες υπηρεσίες αλλά ούτε και γραμματικός στην κοινότητα Γουβών, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Για να επιβιώσει έκανε διάφορες δουλειές και επαγγέλματα. Άλλες φορές ασχολιόταν με το εμπόριο στο μαγαζί του στις Γούβες, ενώ τη δεκαετία του 1960 άνοιξε μαγαζί χονδρικής φρουταγοράς μέσα στη δημοτική λαχαναγορά του Μεγάλου Κάστρου. Μετά ασχολήθηκε με αγροτικές δραστηριότητες, με μελισσοκομία και κάθε χειμώνα ήταν υπεύθυνος στο ελαιοτριβείο του Μανόλη Λιαπάκη στις Γούβες.

Υπήρξε για λίγες δεκαετίες άμισθος γραμματέας και πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Γουβών και συνδικαλιστής στα αγροτικούς αγώνες του Ηρακλείου. Μαζί με άλλους προοδευτικούς Γουβιανούς της εποχής εκείνης πρωτοστάτησε και έχτισαν τη μεγάλη αποθήκη και πολιτιστική αίθουσα του Αγροτικού Συνεταιρισμού των Γουβιανών. Επίσης το 1974 μετά τη χούντα εκλέχτηκε πρόεδρος στην κοινότητα των Γουβών, υπηρετώντας πάντα το κοινό συμφέρον των Γουβών και των Γουβιανών. Ως πρόεδρος της κοινότητας κίνησε αμέσως τις διαδικασίες και μετονόμασε το Γουβιανό κάμπο σε “Κάτω Γούβες”, από “Φοίνιξ” (σύμβολο της χούντας) που τον είχε ονομάσει η δικτατορία. Ο Μιχελάκης δεν έκανε ποτέ ρουσφέτια ούτε έγλειφε κανέναν, γι' αυτό δεν εκλέχτηκε στη θέση του προέδρου της κοινότητας την επόμενη τετραετία. Ήταν πασίγνωστος για τα προοδευτικά του αισθήματα και τους ειρηνικούς του αγώνες. Οι Γουβιανοί πολιτικοί του αντίπαλοι τον σέβονταν και τον άκουγαν που τους έλεγε πριν μισό αιώνα αυτά που γίνονται τώρα που εξαθλιώνουν την οικονομία μας και την αξιοπρέπεια μας.

Ο Κωστής και η Κατερίνη Μιχελάκη ήταν θρησκευόμενοι, είχαν κάνει δώρο στην πολιούχο Ζωοδόχου πηγή των Γουβών την τριπλή κεντρική πόρτα, τους μικρούς πολυελαίους, τις τέσσερις μεγάλες καμπάνες και τα τέσσερα μεγάλα ρολόγια του καμπαναριού, διάφορες εικόνες και πολλές άλλες δωρεές στην ενορία των Γουβών, αλλά έλεγαν στους εκάστοτε ιερείς να μην το λένε στους ενορίτες. Η Κατερίνη Καπετανάκη επειδή ήταν το σπίτι της απέναντι από την εκκλησία του Αη Γιώργη, πάντα άναβε τα καντήλια και δεν έσβηναν ποτέ. Πριν λίγα χρόνια που πέθανε η Κατερίνα, ο Κώστας που την πολυαγαπούσε έστελνε κάθε Κυριακή ένα πρόσφορο στην Ζωοδόχο Πηγή των Γουβών για τη μνήμη της.

Αυτό το ζευγάρι μπορεί να μην απέκτησε παιδιά αλλά έχουν αφήσει πίσω τους μεγάλη πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά. Εκτός από τις δωρεές τους στην ενορία, είχαν κάνει και πολλές άλλες άγνωστες δωρεές. Έχουν προσφέρει στις νεότερες γενιές πληροφορίες, μαρτυρίες, φωτογραφίες για την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό των Γουβών. Είχαν προτείνει και αυτοί πολλές φορές να γίνουν δυο ανδριάντες στις Γούβες στο λιβάδι των δύο μεγάλων Γουβιανών εθνικών αγωνιστών, του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου (1832-1870) και του Γουβιανού εθνικού ποιητή και λυράρη Ιωάννη Κωνσταντινίδη (1848-1917). Και στους δύο άρεσε πολύ το διάβασμα και ο Κώστας είχε αρθρογραφήσει σε διάφορες εφημερίδες. Ο κύριος Κώστας και η κυρία Κατερίνη αγαπούσαν τους Γουβιανούς και τους συγγενείς τους, ιδιαίτερα αγαπούσαν τον ανιψιό τους και πολύ καλό άνθρωπο, τον Γιώργο Νικολακάκη, καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης και δήμαρχο του πρώην Δήμου Γουβών.

Τελειώνοντας θα ήθελα να προτείνω στους συντοπίτες μου και στις αρχές των Γουβών, να δώσουμε σε ένα δρόμο του χωριού μας το όνομα αυτού του ζευγαριού και να τους τιμήσουμε για την προσφορά τους στην ιστορία, στον πολιτισμό, στην ενορία και στην πρόοδο της κοινωνίας των Γουβών.

Πολιτισμένοι Γουβιανοί, Κώστα και Κατερίνη
οι τίμιοι αγώνες σας αντιλαλούν ειρήνη.

Κώστα και Κατερίνη μας, πάνω στα επουράνια
μάθετε πως στη μνήμη σας κατάθεσαν στεφάνια. 

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 17/3/2016)