Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020

Το άλσος ή ανθόκηπος του δημαρχείου Χερσονήσου.

 Το άλσος ή ανθόκηπος του δημαρχείου Χερσονήσου.

Πριν από 20 χρόνια ο πρώην Δήμος Γουβών ζήτησε από το Ελληνικό δημόσιο που ήταν ο ιδιοκτήτης της πρώην Αμερικάνικης βάσης, ένα αξιόλογο κτίριο για να το κάνει δημαρχείο. Το κράτος αμέσως παραχώρησε στον δήμο το κτίριο που στεγάζεται το σημερινό δημαρχείο Χερσονήσου.

Τότε ο πρώην Δήμος Γουβών έκανε αρχιτεκτονικές μελέτες για τη σύγχρονη ανάπλαση αυτού του κτιρίου, με προδιαγραφές δημαρχείου. Οπωσδήποτε αυτές οι μελέτες παρουσίαζαν γύρω γύρω από αυτό το κτίριο, το λεγόμενο άλσος ή ανθόκηπος.

Από τότε που έγινε αυτή η κατασκευή και τα εγκαίνια αυτού του δημαρχείου, έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια. Σε αυτό το δημαρχείο έχουν υπηρετήσει έξι δημοτικά συμβούλια και ορισμένοι σύμβουλοι και και αντιδήμαρχοι έχουν εκλεγεί δύο συνεχόμενες δεκαετίες (2000-2020), στον πρώην Δήμο Γουβών και μετά στον Δήμο Χερσονήσου.

Είναι αλήθεια και αναμφισβήτητη πραγματικότητα πως πάνω από 20 χρόνια αυτό το άλσος ή ανθόκηπος συνεχίζει να παραμένει αφύτευτος, άσκαφτος, απότιστος, καϊναντισμένος, τσαλαπατημένος και ταρατσομένος σαν χαλέπα. Αναμφισβήτητα όλα αυτά τα χρόνια μπαινοβγαίνουν στο δημαρχείο χιλιάδες άνθρωποι όλων των κατηγοριών. Περισσότερο όμως μπαινόβγαιναν και μπαινοβγαίνουν καθημερινά οι πρώην και νυν δημοτικοί μας άρχοντες.

Κανείς όμως αυτή την εικοσαετία δεν βρέθηκε να κάνει την παρατήρηση για την αθλιότητα αυτού του δημοτικού άλσους. Γι’ αυτό εγώ τώρα αναφέρω-καταγγέλλω αυτή την αδιαφορία, απραξία και περιφρόνηση του δημοτικού μας ανθόκηπου.

Αφού λοιπόν οι Δήμος δεν έκανε και δεν κάνει τίποτα τόσα χρόνια, μια λύση αυτής της άθλιας πραγματικότητας είναι οι φτωχοί πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών του ζάπλουτου Δήμου Χερσονήσου, να βάλουν μια σφύρα εκσκαφέα να σκάψει όλο τον ανθόκηπο γύρω γύρω από το δημαρχείο. Μετά να πάνε οι σύλλογοι στο Δασαρχείο να τους χαρίσει λουλούδια όπως τριανταφυλλιές, γαρυφαλλιές, μενεξέδες, γιασεμιά, μυρτιές και δάφνες που στη συνέχεια θα τα φυτέψουν. Έτσι θα έχουν δικαίωμα οι φτωχοί σύλλογοι των χωριών του ζάπλουτου Δήμου Χερσονήσου, κάθε εθνική γιορτή να κόβουν από τον δημοτικό ανθόκηπο τους, δάφνες, μυρτιές και άλλα λουλούδια, για να κάνουν στεφάνια να τα καταθέτουν στα ηρώα τους.

Η μεγαλύτερη επιθυμία μου γι’ αυτό το άλσος, είναι να το κάνουμε να μοιάζει με τον κήπο της Εδέμ, γιατί έτσι που το καταντήσαμε ίσως να μοιάζει με το νεκρό άλσος του δημαρχείου της Αμμοχώστου.

 

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" τον Σεπτέμβριο του 2020)

Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος: Ο ατίμητος Γουβιανός πολιτικός της Κρητικής Επανάστασης (1866-1869)

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΛΟΓΙΟΣ: Ο ΑΤΙΜΗΤΟΣ ΓΟΥΒΙΑΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (1866-1869)

Το 2019 και το 2020 ενημέρωνα και ενημερώνω τους συντοπίτες και φίλους μου τους Γουβιανούς, τις αρχές των Γουβών και τις αρχές του Δήμου Χερσονήσου ότι το 2020 είναι για τις Γούβες επετειακή χρονιά που έπρεπε να αφιερωθεί στα 150 χρόνια (1870-2020) από τον θάνατο του μεγάλου Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου(1832-1870) δάσκαλου, φιλόλογου, νομικού, πολιτικού και πρώτου εκλεγμένου την 1/2/1867 γενικού γραμματέα της επαναστατικής κυβέρνησης της Κρητικής Επανάστασης (1866-1869).

Τις 23/11/2019 δημοσίευσα από ετούτη την εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” την παραπάνω πραγματικότητα με τίτλο αυτού του άρθρου <<ΠΩΣ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΓΟΥΒΕΣ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΩΝ 100 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΟΥΒΙΑΝΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΛΟΓΙΟΥ>> Έτσι πληροφορήθηκαν καλύτερα οι Αρχές των Γουβών και οι αρχές του δήμου Χερσονήσου γι’ αυτήν την επετειακή χρονιά που θα αφιερωνόταν στην μνήμη του Γουβιανού Λεωνίδα Λόγιου. Εγώ όμως μισό αιώνα πρότεινα και παρακαλούσα τις εκάστοτε αρχές των Γουβών, τις αρχές του πρώην Δήμου Γουβών και τις αρχές του Δήμου Χερσονήσου να στήσουν στις Γούβες στο λιβάδι-πλατεία δύο ανδριάντες, ένα στον Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο και ένα στον Ιωάννη Κωνσταντινίδη 1848-1917. Το 2003 όμως αναγκάστηκε ο Δήμος Γουβών και ψήφισε στον προϋπολογισμό του λεφτά για να φτιάξει αυτά τα αγάλματα. Πέρασαν όμως τα χρόνια και ο πρώην Δήμος Γουβών και ο ζάμπλουτος Δήμος Χερσονήσου “ξέχασαν’’ να φτιάξουν αυτά τα αγάλματα. ΓΙΑΤΙ;

Ανεξάρτητα από όλες τις παραπάνω απορριφθείσες πολιτιστικές μου προτάσεις, ο ζάμπλουτος Δήμος Χερσονήσου, ο μεγαλύτερος τουριστικός κερδοεισπράκτορας από τον Καρτερό μέχρι το Σίσι, που είναι και αφεντικό της Ιστορίας και του Πολιτισμού όλων των χωριών του, πρέπει να αφιερώσει στις Γούβες όλο το υπόλοιπο 2020 στα 150 χρόνια (1870-2020) από τον θάνατο του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου. Αυτά που πρέπει να κάνουν στο υπόλοιπο 2020 γι’ αυτήν την επέτειο οι αρχές των Γουβών και οι αρχές του δήμου Χερσονήσου είναι να κάνουν στις Γούβες ένα αρχιερατικό μνημόσυνο, να γίνουν αυτή τη μέρα ομιλίες και ένα γλέντι ή μια συναυλία στη μνήμη του Λεωνίδα Λόγιου. Να κάνουν στις Γούβες ένα παγκρήτιο συνέδριο, να παρουσιάσουν μελέτες για τη ζωή και τους αγώνες του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου και μετά να εκδώσει ο δήμος μας ένα πολυσέλιδο τόμο με την ζωή και τους αγώνες του για την λευτεριά μας. Επί τη ευκαιρία αυτής της επετείου ο Δήμος Χερσονήσου και αφεντικό και του Σχολείου Γουβών πρέπει με νομιμότατες διαδικασίες να μετονομάσει το Γουβιανό σχολείο <<ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΟΥΒΩΝ Ο ΛΟΓΙΟΣ>> να τιμάται μόνιμα και από τον σχολείο των Γουβών ο Λόγιος μας. Επίσης ο Δήμος Χερσονήσου πρέπει να κάνει έγγραφες προτάσεις στους δασκάλους του σχολείου Γουβών να λένε και καμιά κουβέντα στα κοπέλια για τον Γουβιανό Λόγιο και για τους αγώνες του. Επίσης εμείς οι Γουβιανοί έχουμε καθήκον και υποχρέωση να αναρτήσουμε φωτογραφίες του χωριανού μας Λεωνίδα Λόγιου στο φωτογραφικό μουσείο Γουβών, στον σύλλογο Γουβών, στο πρώην δημαρχείο του πρώην Δήμου Γουβών και στο δημαρχείο του Δήμου Χερσονήσου.

Αυτό που είχα προτείνει στο άρθρο μου στις 23/11/2019 ήταν ότι εμείς οι Γουβιανοί έπρεπε να κάνουμε ένα ημερολόγιο αφιερωμένο στα 150 χρόνια από τον θάνατο του χωριανού μας Λεωνίδα Λόγιου. Εμείς όμως οι Γουβιανοί τα καταφέραμε και δεν εκδώσαμε αυτό το τιμητικό ημερολόγιο. Γιατί;

Επίσης ο Δήμος Χερσόνησου έχει καθήκον και υποχρέωση να κάνει έγγραφες αιτήσεις-προτάσεις στα τοπικά συμβούλια και στους συλλόγους των χωριών του, αν θέλουν να ονομάσουν και από ένα σοκάκι των χωριών τους με το όνομα αυτού του αγωνιστή. Παράλληλα ο Δήμος Χερσονήσου έχει καθήκον και υποχρέωση να κάνει γραπτές προτάσεις σε όλους τους δήμους της Κρήτης αν θέλουν να ονομάσουν κάποιο σοκάκι τους με το όνομα του Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου και τιμιότατου πολιτικού της Κρήτικής επανάστασης (1866-1869) που έτσι οι άλλοι δήμοι της Κρήτης θα τιμούν μόνιμα την μνήμη και τους αγώνες αυτού του Γουβιανού πολιτικού. Επειδή αυτός ο Γουβιανός Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος και τίμιος πατριώτης δεν έχει τιμηθεί και αναγνωριστεί στις Γούβες, στο δήμο Χερσονήσου και σε ολόκληρη την Κρήτη. Γι’ αυτό εγώ προσπαθώ μισό αιώνα περίπου να τον τιμώ.

Το 1994 εξέδωσα ένα βιβλίο με τίτλο << Ο ΓΟΥΒΙΑΝΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΛΟΓΙΟΣ(1832-1870)>> που οι συντοπίτες μου οι Γουβιανοί και ο πρώην δήμος Γουβών δεν του έδωσαν σημασία. Εγώ όμως για να αναγνωριστεί ο χωριανός μου πατριώτης Λεωνίδας Λόγιος αναγκάστηκα και έστειλα ταχυδρομικώς αυτό το βιβλίο μου στους δήμους της Ελλάδας και της Κύπρου, στις εθνικές βιβλιοθήκες, στα πανεπιστήμια, στην βιβλιοθήκη της Βουλής, σε πολιτικούς, σε συλλόγους και αλλού.

Επί τη ευκαιρία αυτής της Γουβιανής επετείου των 150 χρόνων από το θάνατο του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου πρέπει ο ζάμπλουτος δήμος Χερσονήσου να αγοράσει στις Γούβες το σπίτι του Λεωνίδα Λόγιου, να δημιουργήσει εκεί ένα <<ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΟΥΒΩΝ>> που να το ονομασει <<ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΛΟΓΙΟΣ>>

Τέλος ευχαριστώ όλους αυτούς που διάβασαν αυτό το άρθρο μου, αντίθετα δεν ευχαριστώ τις αρχές των Γουβών και τις αρχές του ζάμπλουτου δήμου Χερσονήσου που δεν τίμησαν και δεν τιμούν τα 150 χρόνια της μνήμης των αγώνων του Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου.


<<Δεν είναι ο δήμος πλιάτσικο, τεκές και αρχικλεψώνας ,

μόνο ’ναι του πολιτισμού και τσ ’ανθρωπιάς πυλώνας>>

 

Ο ατίμητος Γουβιανός πολιτικός Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος.

 

 

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 10/9/2020)

Μικρό αφιέρωμα στον μακαριστό Γουβιανό Επίσκοπο Αρίσταρχο Μαυράκη (1932-2002)

Μικρό αφιέρωμα στον μακαριστό Γουβιανό Επίσκοπο Αρίσταρχο Μαυράκη (1932-2002)

 

Ο Αρίσταρχος Μαυράκης ήταν από τους σημαντικότερους Γουβιανούς κληρικούς του προηγούμενου αιώνα.

Ο πατέρας του, Δημήτρης Μαυράκης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Γούβες Ηρακλείου. Το πατρικό του σπίτι ήταν στην πάνω γειτονιά των Γουβών, κοντά στον Άι Γιάννη, και δίπλα στο πατρικό μου σπίτι. Ο Δημήτρης Μαυράκης στις αρχές του περασμένου αιώνα μετανάστευσε μαζί με άλλους Γουβιανούς στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, για να δουλέψει και να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε μια κοπελιά, την Ευτυχία Θεολογίτου από την Αμοργό. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αντώνη και τον Κώστα.

Ο μεγάλος τους γιος, ο Αρίσταρχος Μαυράκης (Κατά κόσμον “Αντώνιος”), γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια την 1η Σεπτεμβρίου 1932. Από μικρός ήταν καλός μαθητής και ήθελε να σπουδάσει για να υπηρετήσει τον Θεό και την ορθόδοξη θρησκεία μας. Έτσι πήγε για σπουδές στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1955. Στις 25 Δεκεμβρίου 1950 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Επίσκοπο Μαρεώτιδος Αμβρόσιο και στις 18 Μαρτίου 1956 Πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, Αθηναγόρα τον Α΄.

Το 1958 έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Ως Αρχιμανδρίτης είχε υπηρετήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως ιεροκήρυκας και Βοηθός Διευθυντής της Θεολογικής Σχολής της Βοστόνης. Έπειτα υπηρέτησε στο κλίμα της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και συγκεκριμένα στους Ιερούς Ναούς Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Μάντσεστερ, Αγίας Σοφίας Λονδίνου και Τίμιου Σταυρού στο Χέντον.

Στις 12 Ιανουαρίου 1969 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Μαρεώτιδος, ως Βοηθός Επίσκοπος του Πατριάρχου Αλεξάνδρειας, στη γενέτηρά του. Την 1η Φεβρουαρίου 1972 εντάχθηκε στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εξελέγη τιτουλάριος Επίσκοπος Ζηνουπόλεως. Διετέλεσε Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας από το 1972, αλλά τελικά επέστρεψε το 1981 στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, όπου ως Βοηθός Επίσκοπος ανέλαβε τη διοίκηση της Κοινότητος του Τίμιου Σταυρού και Αρχαγγέλου Μιχαήλ, στην περιοχή Χέντον του βόρειου Λονδίνου. Το 1980 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το πανεπιστήμιο του Durham και η διδακτορική του διατριβή εκδόθηκε σε βιβλίο το 1992.

Την δεκαετία του 1970, η αδερφή μου η Ελένη δούλευε με τον άντρα της στην Αυστραλία. Σε μια ελληνική γιορτή καθόταν κοντά στον Επίσκοπο Αρίσταρχο και κάποιοι φίλοι τους της είπαν πως έχει καταγωγή απ’ την Κρήτη. Αμέσως αυτή τον ρώτησε από ποιο μέρος της Κρήτης είναι, και έτσι ανακάλυψαν πως είναι και οι δύο από το ίδιο χωριό, τις Γούβες, και έγιναν φίλοι.

Το 1970 ο αδερφός του Αρίσταρχου, ο Κώστας, παντρεύτηκε την Γουβιανή Ζαχαρένια Καλλιακάκη. Ο ίδιος ο Αρίσταρχος τους πάντρεψε και ευλόγησε αυτό τον γάμο, και έτσι αυτή η παντρειά του αδερφού του, έφερε τις σκέψεις του πιο κοντά στις Γούβες.

Ορισμένα καλοκαίρια που ερχόταν ο Αρίσταρχος Μαυράκης στην Ελλάδα, ερχόταν και στο χωριό του, τις Γούβες, μαζί με τον μακαρίτη συμπέθερο του, τον Μανώλη Καλλιακάκη. Εγώ τον πρωτογνώρισα στο καφενείο του Ντετορογιάννη. Ήμασταν σε μια Γουβιανή παρέα που μας έλεγε πως θέλει να γνωρίσει όλους τους Γουβιανούς Ναούς και να δει το πατρικό του σπίτι, που στη συνέχεια τα είδε και τα απόλαυσε. Συζητώντας σε εκείνη την παρέα με τον Αρίσταρχο, κατάλαβα πως αγαπούσε πολύ όλη την Κρήτη με τα έθιμα της, τους Κρητικούς χορούς και την Κρητική μουσική. Ιδιαίτερα αγαπούσε τους πιστούς ανθρώπους της θρησκείας και του πολιτισμού μας, όπως τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο, τον Βιντσέντσο Κορνάρο, το Νίκο Καζαντζάκη και όλους τους αξιόλογους Κρητικούς.

Ο Επίσκοπος Αρίσταρχος Μαυράκης εκοιμήθη στις 9 Αυγούστου 2002 στο Λονδίνο.

Εμείς οι Γουβιανοί έχουμε την υποχρέωση να τιμήσουμε τη μνήμη του χωριανού μας Επίσκοπου Αρίσταρχου Μαυράκη. Στο άμεσο μέλλον πρέπει να τον μνημονεύουμε και να ονομάσουμε στις Γούβες ένα δρόμο με το όνομα του. Έτσι θα τον τιμάμε μόνιμα και πάντα.

 


 

 

 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 4/9/2020)

Ευκαιρία για Διεθνές Συνέδριο

 ΤΟ 2021 ΠΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ 80 ΧΡΟΝΙΑ (1941-2021) ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΠΕΔΙΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.


Πολλές φορές έχω διαβάσει σε ετούτη την εφημερίδα “Πατρίς” πως ο Δήμος Μίνωα Πεδιάδος, το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας με την υποστήριξη της περιφέρειας Κρήτης έκαναν στο Καστέλι στο Θραψανό και στο Αρκαλοχώρι ένα συνέδριο για την αντίσταση που διέθεταν τα πολεμικά αεροδρόμια της Κρήτης στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα στις μάχες και στην αντίσταση του Κρητικού λαού. Στην συνέχεια των αποτελεσμάτων αυτού του συνεδρίου το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας έκδωσε έναν έγκυρο, επίσημο και πολυσέλιδο τόμο να τον διαβάζουν και να τον μελετούν οι επόμενες γενιές του τόπου μας, να μαθαίνουν πως έχυναν το αίμα τους οι πρόγονοι μας για την λευτεριά μας.

Εγώ όμως σαν Γουβιανός, σαν απλός και ασήμαντος άνθρωπος έχω δικαίωμα να επιβραβεύω γραπτά και προφορικά αυτό το συνέδριο, τον αξιοσέβαστο Δήμο Μίνωα Πεδιάδας, την Περιφέρεια Κρήτης, το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας και όλους αυτούς που συνδιοργάνωσαν, μελέτησαν και παρακολούθησαν αυτό το συνέδριο. Όλα λοιπόν τα παραπάνω γραφούμενα μου, με επηρέασαν να προτείνω στον ζάμπλουτο Δήμο Χερσονήσου που ανήκω να κάνει και αυτός ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκανε ο αξιοσέβαστος Δήμος Μίνωα Πεδιάδας. Δηλαδή αυτό που πρέπει να καλοσκεφτούν οι αρχές του Δήμου Χερσονήσου είναι ότι το 2021 συμπληρώνονται 80 χρόνια (1941-2021) από τότε που έπεσαν μιλιούνια αλεξιπτωτιστές στις βόρειες περιοχές του Δήμου Χερσονήσου από τον Καρτερό μέχρι την Χερσόνησο.

Το πιο βέβαιο και αναμφισβήτητο είναι ότι στην βόρεια μεριά του Δήμου Χερσονήσου της 20/5/1941 έκαναν πολλές μάχες οι στρατιώτες και πολίτες μας, με τους αλεξιπτωτιστές στον Καρτερό, στο Κακό Όρος της Ελιάς, στον Κοψά των Γουρνων, της Ανώπολης, στις Γούβες στα Πελεκητά και αλλού, που πολέμησαν και σκοτώθηκαν εκεί στρατιώτες και πολίτες μας για την λευτεριά μας. Όλα αυτά πρέπει να τα σκεφτούν και να τα σεβαστούν καλά οι αρχές του ζάμπλουτου Δήμου Χερσονήσου και να κάνουν και αυτοί ότι ακριβώς έκανε και ο αξιοσέβαστος Δήμος Μίνωα Πεδιάδος. Δηλαδή το 2021 να κάνουν στο Εκθεσιακό Κέντρο Κρήτης ένα παγκόσμιο συνέδριο για τις μάχες και τις νίκες των στρατιωτών και των πολιτών μας στις βόρειες περιοχές του Δήμου Χερσονήσου έτσι θα παρουσιαστούν οι μελέτες αυτού του παγκοσμίου συνεδρίου.

Μετά πρέπει ο Δήμος Χερσονήσου να εκδώσει και αυτός ένα έγκυρο και επίσημο τόμο με αλήθειες και πραγματικότητες αυτών των μαχών. Για τα παραπάνω γραφούμενα μου είμαι σίγουρος ότι ο ζάμπλουτος Δήμος Χερσονήσου δεν θα κάνει και αυτό το παγκόσμιο συνέδριο για τις μάχες και τις νίκες των στρατιωτών μας και των πολιτών μας που έχασαν τη ζωή τους για την λευτεριά και όλων των δημοτών του Δήμου Χερσονήσου. Γιατί εγώ επί μισό αιώνα ότι προτείνω, ότι γράφω και λέω, δεν γινόταν, δεν γίνεται και δεν θα γίνεται γιατί δεν γεμίζει δεσμίδες ευρώ τις τσέπες μας. 

 

Οι αλεξιπτωτιστές που έπεσαν στις 20/5/1941 στον δήμο Χερσονήσου, από τον Καρτερό μέχρι τον Ανισσαρά
 
 
 (Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 21/7/2020)

 

Ο ΤΟΥΡΚΟΓΟΥΒΙΑΝΟΣ ΣΑΜΠΗ ΜΠΕΗ ΚΑΛΟΥΨΟΥΖΗ, Η ΣΟΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΈΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΓΟΥΒΙΑΝΗΣ ΖΩΟΔΌΧΟΥ ΠΗΓΗΣ.

Ο ΤΟΥΡΚΟΓΟΥΒΙΑΝΟΣ ΣΑΜΠΗ ΜΠΕΗ ΚΑΛΟΥΨΟΥΖΗ <<Η ΣΟΧΩΡΑ ΤΟΥ>> ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΈΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΓΟΥΒΙΑΝΗΣ ΖΩΟΔΌΧΟΥ ΠΗΓΗΣ.


Οι Γούβες πεδιάδος ήταν από τα χωριά της Κρήτης που επί τουρκοκρατίας κατοικούσαν ελάχιστες τούρκικες οικογένειες γιατί οι τότε Γουβιανοί δεν άφηναν τους Τούρκους να ορθοποδήσουν στο χωριό τους. Ένας άλλος λόγος που δεν κατοικούσαν στις Γούβες πολλοί Τούρκοι ήταν ότι οι Γουβιανοί πριν από πολλές εκατοντάδες χρόνια είχαν φτιάξει πολλές γούβες μέσα στα σπίτια τους και έκρυβαν εκεί δημητριακά, λάδια, παξιμάδια και άλλα σημαντικά τρόφιμα που δεν ήταν δυνατόν να τα έβρισκαν οι Τούρκοι για να τους τα έκλεβαν. Από τις λίγες και τελευταίες Τούρκικες οικογένειες που έμεναν στις Γούβες ήταν και η οικογένεια του Τουρκογουβιανού Σαμπή Μπέη Καλουψουζή που αυτός ο Τούρκος είχε καταπατήσει-κλέψει πολλά μικρά Γουβιανά χωράφια στην βόρεια μεριά των Γουβών που μονομπαντίζοντάς τα, δημιούργησε ένα τσιφλίκι, τη σοχώρα.

Αυτός ο Τουρκογουβιανός Σαμπή Μπέης σε αυτή την μεγάλη σοχώρα του, δίπλα από το Γουβιανό νεκροταφείο της Παναγίας της Κεράς έσπερνε και φύτευε άνυδρα καπνά, βαμβάκια, καλαμπόκια, δημητριακά, διάφορα κηπευτικά και άλλα. Από παλιές ζωντανές μαρτυρίες και δικές μου προφορικές έρευνες αυτή την Γουβιανή σοχώρα μετά τις ελληνοτουρκικές ανταλλαγές του 1922 την πήρε κάποιος πρόσφυγας ο Δημήτρης Μαυράκης-Μαρής που επειδή ήταν πιστός και καλός Χριστιανός την έκανε δώρο-συμβόλαιο στην ενορία των Γουβών για να χτίσουν εκεί ένα νέο πολιούχο Γουβιανό ναό και άλλα θρησκευτικά φιλανθρωπικά και πολιτιστικά κτίρια. Αμέσως ο αείμνηστος Γουβιανός Παπά-Μανώλης Καριωτάκης και ο αείμνηστος Γουβιανός δάσκαλος και δήμαρχος του πρώην πρώην δήμου Επισκοπής Δημήτρης Καπετανάκης και οι προοδευτικοί Γουβιανοί έκαναν ενέργειες και η ενορία των Γουβών έκανε δώρο ένα κομμάτι της σοχώρας και έχτισαν το 1925-1926 το πανέμορφο σημερινό δημοτικό σχολείο Γουβών.

Μια όμως, ομόφωνη Γουβιανή συμφωνία διευκρίνιζε ότι στην πολύ μεγάλη Γουβιανή σοχώρα εκτός από την μεγάλη πολιούχο εκκλησία θα έχτισαν στο άμεσο μέλλον Γουβιανά θρησκευτικά φιλανθρωπικά και πολιτιστικά κτίρια για να μεγάλωνε στις Γούβες η θρησκευτικότητα, η φιλανθρωπία, ο πολιτισμός και η πρόοδος. Λίγα χρόνια όμως πριν την κατοχή ορισμένοι υπεύθυνοι και προύχοντες των Γουβών αναίρεσαν αυθαίρετα και ολοκληρωτικά αυτήν την ομόφωνη Γουβιανή συμφωνία αποφασίζοντας να γκρεμίσουν την παμπάλαιη πολιούχο Γουβιανή Ζωοδόχο Πηγή χωρίς κανένα σημαντικό λόγο. Μόλις το έμαθαν οι Γουβιανοί πήγαν στην Χώρα και βρήκαν τον Γουβιανό μεγαλοεργολάβο Αντρέα Κατσικάκη ή Κατσικαντρέα και τον παρακάλεσαν και έφερε από το μεγάλο κάστρο νομομηχανικούς να ελέγξουν την Ζωοδόχο Πηγή.

Οι τότε μηχανικοί ήρθαν στις Γούβες και έλεγξαν την Ζωοδόχο Πηγή και έβγαλαν πόρισμα ότι “η Ζωοδόχος Πηγή με μια μικροσυντήρηση θα γίνει δυνατή σαν μπεντένι, μόνο να μην την γκρεμίσετε.”

Οι ορισμένοι όμως υπεύθυνοι και προύχοντες των Γουβών που είχαν ρίξει τον κύβο να γκρεμίσουν την εκκλησία μας, ήταν ατσάλινοι, αταλάντευτοι και ικανοί να μην τηρήσουν αυτήν την ομόφωνη συμφωνία όλων των Γουβιανών. Γι’ αυτό ο τότε Γουβιανός δάσκαλος Δημήτρης Καπετανάκης συμφώνησε με όλους τους Γουβιανούς να πάρουν κόλλες του διαγωνισμού να κάνουν ένα γκάλοπ που θα υπέγραφαν να μην γκρεμιστεί η εκκλησία τους και αυτοί που <<ήθελαν>> να γκρεμίσουν την εκκλησία τους να υπέγραφαν στις κόλλες των προυχόντων.

Όταν ήρθε η ώρα να μετρήσουν τις υπογραφές του γκάλοπ, βλέπει ο Δημήτρης Καπετανάκης ότι αυτοί που είχαν υπογράψει στις κόλλες του, είχαν υπογράψει και στις άλλες κόλλες για να κατεδαφιστεί αυτός ο ναός μας. Αμέσως ο Δημήτρης Καπετανάκης είπε “Αί σιχτίρ!”, έσκισε τις κόλλες και έτσι έγιναν νικητές οι κατεδαφιστές της Γουβιανής Ζωοδόχου Πηγής, που όταν γκρέμιζαν αυτόν τον Γουβιανό ναό έκλαιγαν οι γυναίκες και φώναζαν: “να μην γκρεμίσετε την εκκλησία μας και να μην καταστρέψετε τα ιερά και τα όσια της”. Αυτό όμως που δεν μπορώ να μην γράψω είναι ότι αυτοί που γκρέμισαν αυτόν τον πανέμορφο Γουβιανό ναό, ξέχασαν να τον φωτογραφήσουν.

Επανέρχοντας στην πολύ μεγάλη Γουβιανή σοχώρα, αναφέρω ότι μετά την κατεδάφιση αυτής της Γουβιανής Ζωοδόχου Πηγής αυτοί που την γκρέμισαν έκαναν τέσσερις δρόμους , ανατολή-δύση μέσα στην σοχώρα και την έκαναν πάρα πολλά οικοπεδάκια και την πούλησαν μαζί με άλλα ενοριακά χωράφια και χαλέπες για να τελειώσουν την σημερινή Ζωοδόχο Πηγή που πολυμίκρανε το λιβάδι-πλατεία των Γουβών και πολυστράβωσε των κεντρικό δρόμο των Γουβών.

Το 1960 ενθρονίσαμε την καινούργια Ζωοδόχο Πήγη που από τότε πέρασαν 60 χρόνια και εμείς οι Γουβιανοί δεν την έχουμε αγιογραφημένη όπως άλλοι έχουν αγιογραφήσει όλους τους πολιούχους ναούς της Ελλάδας.

Ας γράψω και μία χιλιοτραγουδισμένη Γουβιανή μαντινιάδα:


Ω Παναγία μου Κέρα, στις Γούβες στη σοχώρα,

βλέπε μου την αγάπη μου, μη παντρευτεί στη χώρα”

 

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 11/7/2020)