Η μεγάλη μόνιμη Γουβιανή φωτογραφική μουσειακή έκθεση.

Η μεγάλη μόνιμη Γουβιανή φωτογραφική μουσειακή έκθεση.

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Επιθυμία και εμάς των Γουβιανών ήταν και είναι να εκθέτονται και να προβάλονται η ιστορία, η παράδοση και ο πολιτισμός μας. Γι' αυτό εγώ, ο Μπαριτάκης Βαγγέλης, σαν Γουβιανός και απλός άνθρωπος δώρισα πριν τρία χρόνια διάφορες λαογραφικές φωτογραφίες σε κάδρα στον φιλανθρωπικό και περιβαλλοντικό σύλλογο Γουβών, που τις έκθεσε δύο φορές τις χρονιάρες μέρες του 2012-2013 στην μεγάλη αίθουσα του Αγροτικού Συνεταιρισμού Γουβών που άρεσαν σε αυτούς που τις είδαν εκθεμένες.

Τις δύο τελευταίες χρονιές, το 2014 και 2015, με αξιοσέβαστες και αξιέπαινες πρωτοβουλίες και προσπάθειες της Γουβιανής Όλγας Δετοράκη του Παυλή, συγκεντρώθηκαν πάρα πολλές παλιές και νεότερες Γουβιανές φωτογραφίες που δώρισαν κουβαρνταλίστικα οι Γουβιανοί. Αυτές οι φωτογραφίες χωρίς να τις έχω μετρήσει, πρέπει να είναι 500 περίπου. Αλλά την αξία αυτών των φωτογραφιών την περιγράφει η κινέζικη παροιμία που λέει “μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις”.

Αυτές οι φωτογραφίες είναι εκθεμένες στο κτήριο του Αγροτικού Συνεταιρισμού Γουβών. Στην αρχή εκτέθηκαν εκεί χωρίς κορνίζες, τώρα όμως είναι εκθεμένες με κορνίζες. Πιστεύω πως αυτή η έκθεση έχει τόσες πολλές φωτογραφίες που ίσως να συγκρίνεται τις μεγαλύτερες μόνιμες φωτογραφικές εκθέσεις της Ελλάδας.

Μέσα στην αίθουσα της έκθεσης γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις και μνημόσυνα. Όλοι οι επισκέπτες που βλέπουν αυτές τις φωτογραφίες έρχονται σε επαφή με την ιστορική πολιτιστική μας κληρονομιά και μαθαίνουν για την ιστορία των Γουβών. Μέσα σε αυτά τα κάδρα βλέπουμε Γουβιανά γλέντια, χορευτάδες, οργανοπαίχτες, κανταδόρους, παλιούς Γουβιανούς με παραδοσιακές ενδυμασίες, αγρότες, στρατιώτες, γαμπρούς, νύφες, σχολικές φωτογραφίες και κάθε άλλο είδος φωτογραφιών.

Αναμφισβήτητα αυτή η μεγάλη Γουβιανή φωτογραφική μουσειακή έκθεση θα είναι πάντα παρούσα να παραδίδεται και θα την κληρονομούν οι επόμενες γενιές των Γουβών.

Σε αυτή την αξιοσέβαστη και αξιέπαινη μεγάλη έκθεση πρέπει να κάνουμε επίσημα εγκαίνια και πρέπει να καλέσουμε τις αρχές των Γουβών, της αρχές του Δήμου Χερσονήσου και διάφορους ομιλητές της ιστορίας, των τεχνών και του πολιτισμού.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρις" στις 24/11/2015)

S.O.S. Προτού μας ξεράνουν όλα τα ελαιόδεντρα στην Κρήτη!

S.O.S. Προτού μας ξεράνουν όλα τα ελαιόδεντρα στην Κρήτη!

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

   Τον τελευταίο καιρό πολυακούγεται ότι ξεραίνονται ολοκληρωτικά τα ελαιόδεντρα στην Ισπανία, την Ιταλία και αλλού, λόγω μιας αρρώστιας που έχει εμφανιστεί, μειώνοντας ασταμάτητα την παραγωγή λαδιού τους. Έτσι μεγαλώνει ασταμάτητα και η φτώχεια αυτών των ελαιοπαραγωγών.

Αυτή η αγροτική συμφορά ξεκίνησε κι εφέτος στην Κρήτη και ξεραίνει τα κλωνάρια των ελαιοδέντρων μας. Αυτό σημαίνει ότι και σε εμάς τους Κρητικούς θα αρχίσουν να ξεραίνονται ολοκληρωτικά τα ελαιόδεντρα μας και θα γίνουν οι φτωχοί ελαιοπαραγωγοί μας πιο φτωχοί και πεινασμένοι.

   Πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως έφεραν στην Κρήτη ορισμένοι άπιαστοι και αδίκαστοι τα σκαθάρια που ξέραναν τους φοίνικες μας.         Όπως έφεραν στην Κρήτη ορισμένοι άπιαστοι και αδίκαστοι τα έντομα “Τούτα” που καταστρέφουν ολοκληρωτικά τις ντομάτες για να ραντίζουν οι ντοματοκαλλιεργητές τις ντοματιές τους ασταμάτητα αγοράζοντας τόσα πολλά φάρμακα που η παραγωγή τους να μη φτάνει να πληρώσουν τα ραντίσματα για να είναι πάντα υπερχρεωμένοι και φτωχότεροι.

   Εγώ πιστεύω ότι κάποιοι άπιαστοι και αδίκαστοι ξένοι εχθροί μας έφεραν στην Κρήτη τα καταστροφικά έντομα να ξεράνουν όλα τα ελαιόδεντρα μας, με πιθανό σκοπό να μην παράγουμε ελαιόλαδο στην Κρήτη και οι ξένες πολυεθνικές και οι επιστήμονες τους να φτιάξουν “ελαιόλαδα” μεταλλαγμένα και ανθυγιεινά και να μας τα πουλάνε.

   Μια Κρητική Λαϊκή παροιμία λέει “και οι αγρότες ελαιοπαραγωγοί από την ημέρα που θα γεννηθούν μέχρι τη μέρα που θα πεθάνουν, τους έχουν θεοί και δαίμονες στο σκαμνί και τους δικάζουν”. Αυτό όμως συμβαίνει στην πραγματικότητα γιατί σχεδόν όλοι οι ελαιοπαραγωγοί πριν πάνε να ραβδίσουν τις ελιές και πριν τις αλέσουν, είναι χρεωμένοι και αμέσως πουλάνε το λάδι τους για να ξεχρεώσουν και να συνεχίσουν να είναι φτωχότεροι.

   Αυτοί οι άπιαστοι και αδίκαστοι ξένοι που έφεραν την αρρώστια των ελαιοδέντρων στην Κρήτη για να μας τα ξεράνουν, ποτέ δεν ήθελαν να μας πάρουν τα ελαιόδεντρα ή το λάδι που παράγουμε. Αυτοί θέλουν όλα τα λεφτά από τα πουλήματα των λαδιών μας και εμάς μας θέλουνε να τρέχουμε και να μην προλαβαίνουμε και πάντα να φτωχαίνουμε και να πεινάμε.

ΤΩΡΑ ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΦΕΝΕΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΧΩΡΙΑ

ΤΩΡΑ ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΦΕΝΕΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΧΩΡΙΑ

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

   Σε πάρα πολλά μικρά χωριά του τόπου μας υπάρχουν από ένα-δυο καφενεδάκια ή “ντουκιάνια” στα οποία ζήτημα να σερβίρουν κάθε μέρα πέντε-δέκα καφέδες ή τσικουδιές. Εννοείται ότι αυτοί οι καφετζήδες δεν κερδίζουν λεφτά ούτε να πληρώσουν τη ΔΕΗ, την ΕΡΤ, τα κοινόχρηστα και τα φορομπηχτικά χαράτσα. Σε αυτά τα όμορφα και πολιτιστικά καφενεδάκια, οι αξιέπαινοι και αξιοσέβαστοι καφετζήδες τους το ξέρουν καλά ότι δεν κερδίζουν τίποτα από τα καφενεία τους, αλλά αντίθετα χάνουν. Αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι καφετζήδες δεν θέλουν να γίνουν πλούσιοι, αλλά θέλουν να είναι ελεύθεροι πνευματικά και οικονομικά στον τόπο τους, να ενώνουν τους συντοπίτες τους, να πίνουν μαζί καφεδάκια, να παίζουν τάβλια, να κουβεδιάζουν για τα στραβολυμένα και τα άλυτα προβλήματά τους, να κάνουν ρεφενεδάκια, να παίζουν λύρες, βιολιά, λαούτα, μαντολίνα, ασκομαντούρες, να τραγουδούν και να κάνουν καντάδες.

   Τον τελευταίο καιρό όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, η τρόικα και η πλειοψηφία των πολιτικών μας, με “νόμιμες” υπογραφές και διαδικασίες αποφασίζουν και διατάζουν να κλείσουν και αυτά τα καφενεδάκια στα μικρά χωριά. Σα να εννοούν ότι απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις στα μικρά χωριά, για να μεγαλώνει η ημιμάθεια και η αμάθεια των τίμιων και εργατικών Ελλήνων. Τις τελευταίες μέρες πολυακούγεται ότι τους καφετζήδες των μικρών χωριών τους αναγκάζουν να πληρώνουν ΤΕΒΕ και άλλα παράνομα φορομπηχτικά χαράτσα. Αυτά ουσιαστικά είναι βουλοκέρια, ταφόπλακες και κλεισίματα στα καφενεδάκια των μικρών χωριών.

   Τελειώνοντας αυτή την αναφορά εύχομαι και στους καφετζήδες μας υγεία, ψυχραιμία, υπομονή και να μην ξεχνούμε ότι “για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”.

Νικόλαος Αντωνίου Καστρινάκης, Γουβιανός Βουλευτής το 1903

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ

ΓΟΥΒΙΑΝΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟ 1903

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

   Ο Νικόλαος Καστρινάκης γεννήθηκε στις Γούβες. Ο πατέρας του, Καστριναντώνης ήταν πολύ έξυπνος και σωστός στην εποχή του. Και λόγω αυτής της σπάνιας εξυπνάδας του, ακόμα και τώρα στις Γούβες και στο Σκοτεινό, οι δεκάδες οικογένειες που συγγενεύουν με τους Καστρινάκηδες ονομάζονται Καστριναντωνιανοί. Τώρα στις Γούβες υπάρχει το γνωστό σπίτι του Καστριναντώνη μισογκρεμισμένο και διάφορα χωράφια που έχουν γίνει τοπωνύμια και τα λένε του Καστριναντώνη.

   Ο Νικόλαος Καστρινάκης από τα παιδικά του χρόνια ήταν έξυπνος και έμοιαζε του πατέρα του που τον έστειλε στη Σμύρνη να σπουδάσει και συγχρόνως μάθαινε και φούρναρης. Το μυαλό όμως του Νικολάου πάντα βρισκόταν στις Γούβες, στο Κάστρο και στην Κρήτη. Μετά από λίγα χρόνια ο Νίκος Καστρινάκης επανέρχεται στην Κρήτη και ανοίγει ένα φούρνο στο μεγάλο Κάστρο που γι' αυτόν ήταν επάγγελμα και λειτούργημα, γιατί τα χρόνια εκείνα η φτώχεια και η πείνα, ο πόλεμος ερέθιζαν τον λαό της Κρήτης μας. Ακόμα και τώρα στις Γούβες ακούγεται ότι τα χρόνια εκείνα οι Γουβιανοί κουβαλούσαν από τις Γούβες με τους γαϊδάρους γομάρια αχινοπάδια στον φούρναρη Καστρινάκη και τους έδινε άσπρα ψωμιά. Στη συνέχεια ο Νίκος Καστρινάκης δημιούργησε στο Ηράκλειο τη μεγαλύτερη αλευροβιομηχανία που λειτουργούσε πριν λίγες δεκαετίες. Ο Νίκος Καστρινάκης παντρεύτηκε στο Ηράκλειο και έκανε πολλά παιδιά και τα έλεγαν Αντώνη, Γιώργη, Μαρία Ειρήνη, Ευαγγελία και Δέσποινα. Ο Γουβιανός Νικόλαος Καστρινάκης στην εποχή του ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα στο Ηράκλειο και για να βοηθήσει όσο μπορούσε το λαό μας εκλέχτηκε βουλευτής το 1903.

Νικόλαος Αντ. Καστρινάκης

Τη φωτογραφία την παραχώρησε ο εγγονός του, Στέλιος Καστρινάκης

   Επιπρόσθετα αναφέρω ότι το χωριό του Νικόλαου Καστρινάκη , οι Γούβες, έχουν βγάλει στο παρελθόν πολλούς πολιτικούς βουλευτές . Τον δάσκαλο, φιλόλογο, νομικό Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο και εκλεγμένο την 1/2/1867 γενικό γραμματέα της προσωρινής κυβέρνησης της Κρήτης. Ακόμα έχει εκλεγεί βουλευτής του Βενιζέλου στην Καβάλα το 1928 ο γιος του Γουβιανού Εθνικού ποιητή Ιωάννη Κωνσταντινίδη, ο Αχιλλέας Κωνσταντινίδης. Και ένας άλλος Γουβιανός νομικός, ο Αντώνιος Σκούφος, έχει εκλεγεί βουλευτής τα χρόνια του μεσοπολέμου και είχε υπηρετήσει Νομάρχης Ηρακλείου.

   Επανέρχοντας αναφέρω ότι η οικογένεια των Καστριναντωνιανών έχει προσφέρει πολλά για τη λευτεριά του λαού μας από τον Τούρκικο ζυγό μέχρι την αντίσταση. Ένα μόνο υπενθυμίζω ότι ο ένας γιος του Νικολάου Καστρινάκη, ο Αντώνης, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς μαζί με τους 62 Μάρτυρες. Το Ηράκλειο ετίμησε και τιμά του Καστρινάκηδες, έχει ονομάσει δρόμους μέσα στην πόλη με τα ονόματά τους και υπάρχουν ελπίδες και εμείς στις Γούβες να τιμήσουμε τους χωριανούς μας Καστρινάκηδες αγωνιστές και να ονομάσουμε δρόμους με τα ονόματά τους.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" και στο βιβλίο μου "Οι Γούβες" του 1999)

Άρθρο της εφημερίδας "Δημοκράτης" για την κατάθεση στεφάνου στην προτομή του Ιωάννη Κωνσταντινίδη.

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΥΒΩΝ ΠΕΔΙΑΔΑΣ ΨΑΧΝΕΙ ΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ ΚΑΒΑΛΑ

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ…

(Άρθρο της Ηρακλειότικης εφημερίδας "Δημοκράτης" 8/2/1987) 

   Φιλότιμες προσπάθειες καταβάλει τελευταία ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γουβών Πεδιάδος για να ανασκαλέψει τις μνήμες και να θυμίσει στους νεότερους κρητικούς ένα ποιητή που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαναστατημένη Κρήτη, αλλά έζησε και πέθανε στην όμορφη Μακεδονίτικη πόλη την Καβάλα.

   Τ' όνομα του ποιητή Ιωάννης Κωνσταντινίδης. Γεννήθηκε στις Γούβες. Και είναι γνωστός από το ποίημα του για την εκστρατεία του Ομέρ Πασά στο Οροπέδιο Λασιθίου την άνοιξη του 1867. Ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης ποτισμένος με τη δίψα της λευτεριάς γράφει γεμάτος φλόγα, περιγράφοντας την τρομερή προέλαση των Οθωμανών στρατευμάτων από το Οροπέδιο.

   Όσο κι αν ο ποιητικός του λόγος ήταν αδόκιμος, ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης φρόντισε να μεταφέρει στο χαρτί το πάθος και τον πόνο του.

   Περ' απ' αυτό το έργο όμως ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης έγραψε κι άλλα ποιήματα. Όσο ζούσε έγραφε! Πότε για την λευτεριά, πότε για τον έρωτα, πότε συγκινημένος από τις κοινωνικές συνθήκες. Ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης έκανε οικογένεια στην Καβάλα, και ζει ακόμη η γυναίκα του γιου του κ. Μάχη Κωνσταντινίδη.

   Πριν από λίγες βδομάδες ένας νέος Γουβιανός, ο Βαγγέλης Μπαριτάκης, αποφάσισε να πάει στην Καβάλα. Συνάντησε ανθρώπους και μνήμες, είδε το άγαλμα του Ιωάννη Κωνσταντινίδη (αλήθεια, οι Καβαλιώτες τον τίμησαν με άγαλμα, εμείς;) Και πρόσφερε εκ μέρους του Πολιτιστικού Συλλόγου Γουβών ένα στεφάνι στη μνήμη του Γουβιανού ποιητή.

   Ο κ. Μπαριτάκης, ένας απλός άνθρωπος που είδε πως δεν πρέπει να ξεχνιούνται όσοι πρόσφεραν στον τόπο, επισκέφτηκε Καβαλιώτικες εφημερίδες, αναζήτησε παλιά δημοσιεύματα του ποιητή…

   Στην Καβάλα έχει τυπωθεί απότ ο φιλόλογο Κ. Χιόνη ένας ογκώδης τόμος με το έργο του ποιητή!

Και ο Καβαλιώτικος τύπος, έγραψε σχετικά (εφημ. Πρωινή 12-6-1986):

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠ' ΤΙΣ ΓΟΥΒΕΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΚΑΒΑΛΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

   Επισκέπτης απ' τις Γούβες της Κρήτης ο Βαγγέλης Μπαριτάκης μας έφερε μηνύματα και μνήμες απ' την πατρίδα του Καβαλιώτη (όπως θέλουμε εμείς) ποιητή Γιάννη Κωνσταντινίδη. Ένα ενημερωτικό αλλά και ενδιαφέρον του σημείωμα αντιγράφουμε στη συνέχεια με την ελπίδα ότι θ' αποτελέσει την αφορμή για μια συνεργασία προβολής και τιμής στο έργο του ποιητή.

   Από το χωριό της μάνας του ποιητή Ιωάννη Κωνσταντινίδη στις Γούβες Ηρακλείου Κρήτης ξεκίνησα και ήλθα στην Καβάλα την όμορφη Μακεδονίτικη πόλη που έζησε και αγωνίσθηκε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ο ποιητής αγωνιστής και λυράρης Ιωάννης Κωνσταντινίδης να καταθέσω δάφνινο στεφάνι στην προτομή του ποιητή για ελάχιστο φόρο τιμής. Και ένας άλλο λόγος που με έκανε να έλθω από την Κρήτη στην Καβάλα είναι ότι θέλω να ευχαριστήσω από τον τύπο και προσωπικά τους συγγενείς του ποιητή και τους Καβαλιώτες που ετίμησαν και τιμούν τον Ιωάννη Κωνσταντινίδη και τα έργα του.

   Και εμείς στις Γούβες Ηρακλείου Κρήτης εκτιμούμε σαν χωριανό μας τον Ιωάννη Κωνσταντινίδη και τους αγώνες του από την εποχή που ζούσε και συχνοερχόταν στις Γούβες στο πατρικό του σπίτι που υπάρχει ακόμα και κατοικείται. Στις Γούβες έχουμε ονομάσει ένα δρόμο με το όνομα του ποιητή. Και στο Δημοτικό Σχολείο Γουβών έχουμε κρεμάσει στον τοίχο μια μεγάλη φωτογραφία του Ιωάννη Κωνσταντινίδη από την εποχή που ζούσε. Τώρα στις Γούβες Ηρακλείου έχουμε κάνει ορισμένες συζητήσεις να στήσουμε μια προτομή του ποιητή. Και ο Δήμος Ηρακλείου εκτιμώντας τον Ιωάννη Κωνσταντινίδη έχει ονομάσει ένα δρόμο της πόλης με το όνομα “Ιωάννης Κωνσταντινίδης ποιητής αγωνιστής”. Ο πολιτιστικός σύλλογος του οροπεδίου Λασιθίου εκτιμώντας τη μεγάλη ιστορική αξία του ποιητικού έργου του Ιωάννη Κωνσταντινίδη “Η εκστρατεία του Ομέρ Πασά κατά του Λασιθίου”, τύπωσε 2.000 βιβλία για να διαβάσουν αυτό το αξιόλογο βιβλίο στην Κρήτη. Στην κωμόπολη Πόμπια Μεσσαράς Ηρακλείου στον τάφο του Καπετάν Μιχάλη του Κόρακα έχουν χαράξει τα παρακάτω λόγια που έχει γράψει ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης στον Καπετάν Μιχάλη.

Έπρεπε στην ψηλότερη

κορφή του Ψηλορείτη

το μνήμα σου να γίνει.

Και να σ' αφήσουν ανοιχτή

πολεμική θυρίδα.

Τη νύχτα να σηκώνεσαι

τον τάφο σου ν' αφήνεις.

Για να φυλάεις και νεκρός

ακόμα την πατρίδα.

   Τώρα έχουμε πληροφορηθεί ότι πρόκειται να ηχογραφίσει ένα μεγάλο δίσκο ο Γεραπετρίτης Μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος με ποιήματα του Ιωάννη Κωνσταντινίδη. Το καλοκαίρι που μας πέρασε έγιναν ραδιοεκπομπές από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Χανίων και Ηρακλείου Κρήτης για την ζωή, τους αγώνες και τα ποιήματα του Ιωάννη Κωνσταντινίδη. Στην Κρήτη στο μέλλον πρέπει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γουβών ή η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου να εκδόσουν ένα πολυσέλιδο τόμο με τα αξιόλογα στοιχεία και ποιήματα του Ιωάννη Κωνσταντινίδη, έτσι θα μάθει καλύτερα ο λαός της Κρήτης πόσο αγαπούσε ο ποιητής την πατρίδα του Κρήτη, την Καβάλα και τον ελληνισμό και πως αγωνιζόταν ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης όταν ζούσε για να ελευθερωθεί η Κρήτη και η Ελλάδα από τον τούρκικο ζυγό.

Μπαριτάκης Βαγγέλης

Γούβες Ηρακλείου Κρήτης

(Δημοσιευμένο στην Ηρακλειότικη εφημερίδα "Δημοκράτης" 8/2/1987)

Βιβλιοπαρουσίαση του Δημοσιογράφου Νίκου Ε. Μαρκάκη στην εφημερίδα "Πατρίς"

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΑΡΙΤΑΚΗ

Ο ΓΟΥΒΙΑΝΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ Χ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΛΟΓΙΟΣ 1832-1870

Κριτική του Δημοσιογράφου ΝΙΚΟΥ Ε. ΜΑΡΚΑΚΗ

(εφημερίδα "Πατρίς")

Λόγιε, τους αγώνες σου

δεν πρέπει να ξεχνούμε

γιατί κι αυτοί είναι αφορμή

και χωρίς Τούρκους ζούμε.

Β. Μπαριτάκης

   Από συγκυρία και μόνο, τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν οι μορφές εκείνες της ιστορίας μας που είχαν την τύχη να πρωταγωνιστήσουν σε δεδομένες στιγμές, να διαδραματίσουν περισσότερο εμφανή ρόλο στα πεδία των μαχών, της επιστήμης, της τέχνης κ.λ.π. Και να περιοριστούν έτσι σε δευτερεύοντα ρόλο, στο περιθώριο,άλλες προσωπικότητες που με μικρό έστω λιθαράκι τους συνέλαβαν κι αυτοί στην όλη οικοδομή, στο επίτευγμα, στο κατόρθωμα…

   Ο παραμερισμός και πολλές φορές η πλήρης εκμηδένιση και εξαφάνιση των δευτεροκλασάτων, τότε και μόνο τερματίζεται, όταν κάποιος φροντίσει να τους ανασύρει στην επιφάνεια από τη μέχρι τώρα αφάνεια και λήθη.

   Φαινόμενο ταυτόσημο με τη δουλειά του δύτη που ανασύρει από το βυθό της θάλασσας αγγεία και άλλους πολύτιμους θησαυρούς πανάρχαιων χρόνων και πολιτισμών που πο΄τε δεν έφθασαν στον προορισμό τους εξαιτίας ναυαγίων!!!

Το ρόλο του δύτη, αυτοδύτη μάλλον, υποδύθηκε και ο Γουβιανός οικοδόμος Βαγγέλης Γ. Μπαριτάκης, ο οποίος με δική του και μόνο πρωτοβουλία και με καθοδηγητή το ένστικτο και τον πατριωτισμό του, έφερε στην επιφάνεια από το περιθώριο το χωριανό του Λεωνίδα Χ. Γεωργιάδη-Λόγιο, τη σημαντική αυτή μορφή των ματωμένων χρόνων της Κρήτης, της εποχής του αναβρασμού με τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις των Κρητικών για την αποτίναξη του μακραίωνος τούρκικου ζυγού.

   Με ηφαιστειακή έκρηξη μοιάζει συνήθως η προσπάθεια του ερευνητή να συγκεντρώσει, διασταυρώσει και ταξινομήσει στοιχεία και πληροφορίες, γύρω από τον ήρωα του, την καταγωγή του, τη δράση του, την επίγεια διαδρομή του κ.λ.π. Ζωτική ανάγκη και άκρως εποικοδομητική αποδεικνύεται η προσπάθεια διερεύνησης και καταγραφής λεπτομερειών γύρω από το αντικείμενό του.

Η γοητεία μιας έρευνας οφείλεται κυρίως στις αποκαλύψεις αγνώστων μέχρι στιγμής, στοιχείων γύρω από τον ερευνόμενο. Πρόκειται για μια δημιουργική προσπάθεια που κατά τα λεγόμενα μεταβάλλει το “νυ픨σε “αεί”, καθιστά, δηλαδή, “κτήμα ες αεί” όλων μας, το αποτέλεσμα της έρευνάς του.

   Στο ολιγοσέλιδο μα γεμάτο ουσία και αξία σύγγραμμά του “Ο Γουβιανός Λεωνίδας Χ. Γεωργιάδης-Λόγιος 1832-1870” ο Β. Μπαριτάκης ζωγραφίζει με σχολαστική επιμέλεια το άξιο αυτό τέκνο των Γουβών που με τη δράση του έλαμψε σε μια δύσκολη περίοδο της Κρητης και έδωσε το “παρών” του έκαμε έντονη τη παρουσία του, στους μακροχρόνιους αγώνες της και παράλληλα, τίμησε τη γενέτειρά του.

Στα προλεγόμενα του, ο συγγραφέας αποκαλύπτει το σκοπό του και δικαιολογεί την απόφαση του να ζωντανέψει τον ήρωα του:

“Και οι Γούβες, το χωριό του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου, ήταν σκλαβωμένο από πολλούς αιώνες από τους Τούρκους και αντιστεκόταν και σ' αυτούς τους κατακτητές. Πολλοί ανώνυμοι και επώνυμοι οπλαρχηγοί, καπετάνιοι, αντάρτες και αγωνιστές από τις Γούβες , πολέμησαν τους Τούρκους κατά την εποχή του Λογίου για τη λευτεριά του λαού μας. Από τους επώνυμους Γουβιανούς αγωνιστές, ήταν μεταξύ άλλων, και ο Λεωνίδας που παράλληλα ήταν και μια μεγάλη πολιτική προσωπικότητα του 1860-1870. Και έιχε προσφέρει ανεκτίμητους αγώνες αυτά τα χρόνια”.

   Έχουν γραφτεί πολλά για το Λόγιο, για τη ζωή και τους αγώνες του. Σ' αυτό το βιβλίο δημοσιεύονται βασικά στοιχεία από εφημερίδες, βιβλία, έγγραφα. Ο Β. Μπαριτάκης προβαίνει, ουσιαστικά, σε μια καταγραφή κειμένων για το Λόγιο από διάφορες πηγές όπως: το “Παλίμψηστον” της Βικελαίας Βιβλιοθήκης (8ο και 9ο τεύχος) στα οποία τεύχη ο γνωστός ιστορικός και Κρητικολόγος γιατρός Μανόλης Δετοράκης παρουσιάζει διάπλατα το Γουβιανό πολεμιστη, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, το Αρχείο Ιστορικού Μουσείου της Κρήτης και το Αρχείο Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας.

   Με την καταγραφή και συμπληρωματική αφήγηση του ολοκληρώνει το γενεαλογικό δέντρο του Λόγιου και την εικόνα της εποχής και των ανθρώπων που έζησε.

   Το βιβλίο είναι και μια απόδειξη ότι υπάρχουν και σήμερα συγγραφείς που χωρίς να γνωρίζουν πολλά γράμματα, χωρίς να έχουν πτυχία και περγαμηνές, παρά με μόνα εφόδια τη δύναμη της θέλησης και την αποφασιστικότητά τους προσφέρουν πολλά με την κάθε είδους έρευνά τους. Προσφορές που “ζυγίζουν” κατά πολύ και κάνουν πιο υπολογίσιμη την προσπάθειά τους.

   Με την απλή, λαϊκή και ανεπιτήδευτη αφήγησή του ο Β. Μπαριτάκης δημιουργεί ένα στενό “κλοιό” γύρω από το Λόγιο, την προσωπικότητα αυτή με τους πολλούς ρόλους: δάσκαλος στην Ιεράπετρα, φιλόλογος-νομικός με σπουδές στη Γαλλία και εκλεγμένος Γενικός Γραμματέας της Προσωρινής Κυβέρνησης της Κρήτης(1.2.1867). Με την οικογένειά του σαν σύνολο “ωφέλησε τα μέγιστα τη λευτεριά την ανθρωπιά, την προκοπή και τον πολιτισμό μας”.

   Στο πλευρό του Πομπιανού Μιχάλη Κόρακα και άλλων οπλαρχηγών της εποχής, που ήσαν αντίθετοι στην ηγεμονία στην ηγεμονία της Κρήτης υπό τον Άγγλο πρίγκηπα Αλφρέδον, έδωσε τη δική του μάχη για την ένωση της νήσου με την Ελλάδα.

Πρόλαβε όμως ο Ισμαήλ Πασάς, τον συνέλαβε, τον έκλεισε στη φυλακή και αργότερα τον εξόρισε από το νησί. Στην Αθήνα όπου κατέφυγε, συνέχισε τη δράση του κατά των Τούρκων.

   Το Μάρτη του 1869 ο στρατιωτικός διοικητής Ανατολικών Επαρχιών Κρήτης Μεχμέτ Αλή Πασάς προσέφερε 200 Οθωμανικές λίρες σε όποιον φονεύσει ή παραδώσει ζωντανό στην εξουσία το Λεωνίδα Γεωργιάδη από τις Γούβες!!!

   Το τέλος του Λογίου υπήρξε τραγικό: αυτοκτόνησε με περίστροφο στη Σύρο όπου είχε αυτοεξοριστεί το Μάη του 1870, για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί πλήρως. Κατά πάσα πιθανότητα όπως ήταν οικονομικοί και συναισθηματικοί λόγοι, δεδομένου ότι τελευταία είχε καταστεί αντικείμενο συκοφαντιών οι οποίες υπέσκαψαν την ψυχική του ισορροπία.

   Το πατρικό του σπίτι στις Γούβες σώζεται και συντηρείται και σήμερα ακόμη, καθώς και μια φωτογραφία του βγαλμένη από το 1870. Όπως μας αποκαλύπτει ο Β. Μπαριτάκης, σαν ανταμοιβή της μεγάλης προσφοράς του Λόγιου, οι Γουβιανοί σκοπεύουν να διαλευκάνουν πλήρως τους λόγους αυτοκτονίας του, τον επαναπατρισμό των των οστών του από τη Σύρο, την ανέγερση προτομής του στο χωριό και την ονομασία προς τιμήν του της λεωφόρου που φέρνει προς τις Γούβες.

   Το υπό κρίση βιβλίο μας δεν είναι και τόσο πρόσφατο, αφήνει όμως αρκετό χρονικό περιθώριο για μια εντατικότερη και πληρέστερη έρευνα γύρω από την προσωπικότητα του Γουβιανού πατριώτη . Ο Β. Μπαριτάκης με το βιβλίο του αυτό αυτοδεσμεύεται για τη συνέχεια… Το χρέος του προς το Λόγιο είναι ιερό και απαράγραπτος κανόνας.

   Άλλωστε, απόδειξη της λατρείας και εκτίμησης του προς τον πρόγονο-χωριανό του αποτελούν οι δικής του έμπνευσης, μαντινάδες:

-Νά 'τανε σαν το Λόγιο

στον κόσμο όλοι οι ανθρώποι

θα 'τανε η γης ειρηνική

κι ελεύθεροι όλοι οι τόποι.

-Δυο Λεωνίδες γέννησαν

η Σπάρτη και η Κρήτη

κι αθάνατη η δόξα τους

ωσάν τον Ψηλορείτη.

-Ένα καιρό η Κρήτη μας

φάρο είχε στο σκοτάδι

και πυξίδα προς ελευθεριά

το Λόγιο Γεωργιάδη.

Πετροκεφάλι Γενάρης 2001

(Δημοσιευμένο της εφημερίδα "Πατρίς")

Άρθρο του Νικόλαου Κ. Σκουραδάκη στην εφημερίδα "Πατρίς" για τον Βαγγέλη Μπαριτάκη

 Ένας Γουβιανός συγγραφέας στοχαστής

Του Νικόλαου Κ. Σκουραδάκη

   Ο Βαγγέλης Μπαριτάκης είναι ένας άξιος εργάτης του πολιτισμού μας, ζει και κατοικεί στο όμορφο και γραφικό χωριό του τις Γούβες και αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι παραμένει όρθιος, στη μεγάλη επέλαση της αδιαφορίας, του νεοπλουτισμού, καταναλωτισμού και κομματικού ρουσφετιού, που στα τελευταία χρόνια έχει ισοπεδώσει τους νεοέλληνες.

   Ενεργός και προβληματισμένος πολίτης, συγγραφέας μεθοδικός και κατανοητός από το μέσο πολίτη, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, ξετυλίγει τις ρίζες του πολιτισμού μας, που στο πέρασμα των αιώνων έχουν ξεπηδήσει και από το χωριό του τις Γούβες.

   Με μια όμορφή του εργασία, σε βιβλίο που κυκλοφορεί “Λεωνίδας Χ. Γεωργιάδης Λόγιος, 1832-1870”. Με άγνωστα μέχρι σήμερα ντοκουμέντα, ακόμη και για τους Γουβιανούς συντοπίτες του, είναι ένα βιβλίο που ο συγγραφέας δίνει την ψυχή και το μεγαλείο της καρδιάς του Λεωνίδα Χ. Γεωργιάδη, του ανθρώπου εκείνου που έδωσε τα πάντα για την πατρίδα του, στο συνάνθρωπό μας, στην Κρήτη μας, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της Τουρκοκρατίας και που θα παρέμενε άγνωστος στο ευρύ κοινό αν δεν τον έφερνε στην επιφάνεια ο Βαγγέλης Μπαριτάκης.

   Ακόμη μια δεύτερή του εργασία αξιόλογη είναι “Ιωάννης Κ. Κωνσταντινίδης Γουβιανός Καβαλιώτης ποιητής”. Είναι μια δουλειά του που ομορφαίνει και ξεχωρίζει στο περιοδικό του Λογοτεχνικού συνδέσμου Ηρακλείου. 7ος τόμος σελίς 255-264.

   Τελευταία εργασία του και που θα παρουσιαστεί μέχρι τα Χριστούγεννα, είναι ένα ακόμη καινούργιο του βιβλίο “Οι Γούβες” όπου και θα αναφέρεται στην ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό της περιοχής του. Τελειώνοντας, θέλω να τον ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια, που μου έγραψε στην αφιέρωση που μου έκανε και που μου κάνει την τιμή να με αναγνωρίζει φίλο του, γιατί… για μένα ο Βαγγέλης Μπαριτάκης είναι ένας φύλακας άγγελος της παράδοσης και του πολιτισμού μας, αντιστέκεται με το λόγο του και τα έργα του, κι αυτό το κάνει σε ένα τόπο που έχει μια ραγδαία αναπτυσσόμενη στα τελευταία χρόνια σε πλούτο, τουριστική μας περιοχή.

Οκτώβριος '99

(Δημοσιευμένο στην Εφημερίδα "Πατρίς" στις 24 Οκτωβρίου 1999)

Εκπομπή "Πρώτη Θέση" 20/5/13

Εκπομπή "Πρώτη Θέση" 20/5/13 του TV Creta.

Ο Βαγγέλης Μπαριτάκης για τη Μάχη της Κρήτης.

Στη διακλάδωση Γουβών έχασαν οι Γερμανοί την τελευταία μάχη στην Κρήτη

Γράφει ο Βαγγέλης Γ. Μπαριτάκης

Μετά από 60 χρόνια γράφεται για πρώτη φορά στην εφημερίδα “Πατρίς” για την τελευταία μάχη που έχασαν οι Γερμανοί στρατιώτες στην Κρήτη και συγκεκριμένα στην διακλάδωση Γουβών τον Οκτώβρη του 1944.

Τώρα ζούνε στις Γούβες γέροι Γουβιανοί που θυμούνται και αφηγούνται ακόμη με ζωντανές μαρτυρίες αυτή την ήττα και την αποτυχία των Γερμανών στρατιωτών και για την μάχη που έχασαν στην διακλάδωση Γουβών τον Οκτώβρη του 1944.

Αυτή η ιστορική περιπέτεια άρχισε την προηγούμενη μέρα όταν οπισθοχωρούσε μια μεγάλη γερμανική φάλαγγα από την μεριά της Χερσονήσου προς τις Γούβες για το Ηράκλειο, μπροστά προχωρούσαν μοτοσυκλετιστές, μετά ακολουθούσαν στρατιωτικά αυτοκίνητα φορτωμένα στρατιώτες και συνέχιζε η φάλαγγα με κινητά κανόνια σαν να παρέλαζαν οι νικημένοι Γερμανοί στρατιώτες.

Οπως προχωρούσε αυτή η φάλαγγα από την μεριά της Χερσονήσου μετά από τον Αποσελέμη στο Γουβιανό Κάμπο απότομα εμφανίστηκαν πίσω από το γουβιανό βουνό Εδέρι δύο στρατιωτικά ενεξέλεγκτα αεροπλάνα και έρριξαν πολλούς πυροβολισμούς και βόμβες πάνω στην Γερμανική φάλαγγα έτσι που ήταν βορβαδισμένοι. Αυτή η Γερμανική φάλαγγα συνέχισε τη οπισθοχώρηση της προς το Ηράκλειο. 

Οι Γερμανοί όμως στρατιωτικοί αγρίεψαν γι’αυτό το βορβαδισμό που τους έκαναν να εκδικηθούν εμάς δηλαδή να μας ανατινάξουν στην μεγάλη γέφυρα του Αποσελέμη να κόψουν την συγκοινωνία της Κρήτης στα δύο έτσι θα γινόταν στην γέφυρα του Αποσελέμη μια νέα ανατίναξη από τους Γερμανούς παρόμοια με του Γοργοποταμου. Αυτή την απόφαση για την ανατίναξη της γέφυρας του Αποσελέμη δεν την ήξερε κανείς.

Στη φωτογραφία η ιστορική γέφυρα του Αποσελέμη που το 1944 οι αντάρτες του ΕΛΑΣ απέτρεψαν τους Γερμανούς στρατιώτες από το να την ανατινάξουν. Στο τέλος της δεκαετίας του '50 εμείς οι Έλληνες την καταστρέψαμε, ανεπανορθωτο λάθος.

Το δημοτικό σχολείο Γουβών που το χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί στην κατοχή και σαν μα μαγειρείο και δεν του δημιούργησαν βλάβες. Αντιθέτως μετά το 2000 με τις ευλογίες του Δήμου Γουβών αφαίρεσαν πάνω από το γραφείο του σχολείου τέσσερα πέτρινα έργα τέχνης που δεν έπρεπε.

Τα ξημερώματα της επομενης μέρας του βομβαρδισμού της Γερμανικής φάλαγγας ήρθαν στις Γούβες μια διμοιρία στρατιώτες του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Γουβιανό Ηρακλειώτη λοχία Γιώργη Πιτσιδιανό γιατί αυτός είχε πάρει διαταγή ότι εκείνο το πρωϊνό θα ανατίναζαν την γέφυρα του Αποσελέμη και πρέπει πάση θυσία να πολεμήσουν τους Γερμανούς αυτοί οι στρατιώτες να μην ανατινάξουν αυτή τη γέφυρα.

Ο Γουβιανοκαστρινός Γιώργης Πιτσιδιανός, δημοσιογράφος - σεναριογράφος και λοχίας του ΕΛΑΣ που διοργάνωσε αυτή τη μάχη και τη νίκη στις Γούβες, για να μην ανατινάξουν οι Γερμανοί τη γέφυρα του Αποσελέμη. Φωτογραφία από το βιβίο μου "Γούβες 1940-44".

Ο λοχίας Γιώργης Πιτσιδιανός είχε πολλούς συγγενείς και φίλους στις Γούβες και τον καλωσόρισαν. Τους εξήγησε πως θα γίνει αυτή η μάχη και αντίσταση ορισμένοι Γουβιανοί συμπαραστάθηκαν και βοήθησαν αυτούς τους στρατιώτες ενώ και στις Γούβες υπήρχε αυτό τον καιρό φτώχια. Οι Γουβιανοί Λυδάκης, Παναγιώτης ή Χαρτοπαναγιώτης, ο Περκατσούνης Παναγιώτης και ο Μιχελάκης Κωστής βρήκαν ψωμί και μαγείρεψαν μελιτζάνες με πατάτες εκεί στο Γουβιανό κάμπο για να φάνε οι στρατιώτες.

Έτσι με διάφορους τρόπους οι Γουβιανοί συμπαραστάθηκαν μέχρι τέλος αυτής της μάχης στους Κρητικούς στρατιώτες.

Για την αντίσταση αυτής της μάχης συζήτησα τον Μάιο του 2000 με ένα στρατιώτη που πολέμισε εκεί στη διακλάδωση Γουβών τον Σίμο Συμεωνίδη παλιό και γνωστό ζαχαροπλάστη στο μεγάλο κάστρο.

Στη φωτογραφία αριστερά ο Μπαριτάκης Βαγγέλης και δεξιά ο Σίμων Συμεωνίδης, συζητούν για τη μάχη στη διακλάδωση Γουβών.

Αυτήν την συζήτηση την έχω πρωτοδημοσιεύσει στο βιβλίο μου “Γούβες 1940-44” που σε αυτή τη συζήτηση μου τα είπε όλα ο μακαρίτης ο μπάρμπα Σίμος.

Μπαριτάκης Βαγγέλης

– Ερ.: Μπάρμπα -Σίμο, σήμερα ήρθα επαέ στο σπίτι σου στις Κάτω Γούβες με καλοδέχτηκες ήπιαμε ρακί, φάγαμε αγκινάρες, κουκιά, ελιές και άλλους νόστιμους μεζέδες που είχε φτιάξει η γυναίκα σου και σε ευχαριστώ πολύ. Εγώ όμως ήρθα επαέ για να σε ρωτήξω πως εσείς οι αντάρτες του ΕΛΑΣ επιάσατε τσοι Γερμανούς στη διακλάδωση των Γουβών.

Συμεών Συμεωνίδης

– Απαντ.: Εμείς παιδί μου Βαγγέλη εσύραμε πολλά την Κατοχή αφιλοκερδώς πολεμούσαμε τσοι Γερμανούς με στερήσεις, φτώχεια, πείνα και κινδύνους στα βουνά της Κρήτης.

Μ.Β.: Μα εγώ θέλω να μου πεις πως πιάσατε τσοι Γερμανούς στις Γούβες.

Σ.Σ.: Εμείς Βαγγέλη αυτές τις μέρες είμαστε στη Βιάννο και στην Εμπαρο στα βουνά, μετά είχαμε φύγει από εκεί και πήγαμε στο Καστέλι Πεδιάδος που κάναμε μια μάχη με τους Γερμανούς και σκοτώσαμε το Γερμανό διοικητή στο Καστέλι. Μετά πήρε μια διαταγή ο διμοιρίτης μας ο λοχίας Γιώργης Πιτσιδιανός να πάμε στις Γούβες. Ξεκινησαμε την νύχτα με τα πόδια από τα βουνά του χωριού Ξυδά. Ο Πιτσιδιανός κρατούσε τα χαρτιά σε κάθε τόπο και χωριό και κατέγραφε την πορεία μας.

Μ.Β.: Μπάρμπα -Σίμο, πόσα άτομα είσαστε σε αυτήν την αποστολή, θυμάσαι πως τους λέγανε τους συναγωνιστές σου;

Σ.Σ.: Εμείς είμαστε 12 νομάτοι μαζί με το λοχία Γιώργη Πιτσιδιανό. Μετά από τόσα χρόνια εγώ δεν θυμούμαι τα ονόματά τους. Τα έχω ξεχάσει γιατί η μνήμη μου δεν πάει καλά. Μόνο το Γιώργη Πιτσιδιανό θυμούμαι. Σεμνός, μορφωμένος, αθλητής και δημοσιογράφος τα μεταπολεμικά χρόνια στην εφημερίδα “Πατρίς”. Αυτούς που θυμούμαι ήταν 3 από το νομό Λασιθίου, μάλλον από τη Γεράπετρο ήταν 40-50 χρονών, πολλοί καλοί άνθρωποι. Εμείς δεν ξέραμε γιατί πηγαίναμε στις Γούβες. Ο Πιτσιδιανός που είχε τα χατιά ήξερε ότι αυτή τη μέρα θα ανατίνασαν οι Γερμανοί την γέφυρα του Αποσελέμη για εκδίκηση γιατί πριν ένα δύο μέρες είχαν βορβαδίσει στις Γούβες οι Εγγλέζοι τη γερμανική φάλαγγα. Εμείς όταν φτάσαμε στη διακλάδωη Γουβών τις πρωϊνές ώρες κάναμε περιπολία για να αναγνωρίσομε την περιοχή και βλέπαμε χάμω στη γη οβίδες διάφορες πομπές που τις είχαν ρίξει τις προηγούμενες μέρες οι Εγγλέζοι όταν βορβαδίσανε τη γερμανική φάλαγγα που πήγαινε στο Ηράκλειο. Τότε μας λέει ο Πιτσιδιανός, ρε παιδιά να μην σκαλίζετε τις οβίδες γιατί θα σκοτωθούμε. Εκείνη τη μέρα όσοι Γουβιανοί ήταν στην περιοχή της διακλάδωσης Γουβών μας βοήθησαν, μας συμπαραστάθηκαν σε αυτή την αντίσταση. Εμείς από τις πρωϊνές ώρες πιάσαμε τα πόστα στην περιοχή με στόχο να βάλομε τους Γερμανούς στη μέση να τους σκοτώσουμε.

Εγώ ήμουν δυτικά από την Καμάρα, σκοπός στις 10 η ώρα περίπου το πρωί. Αντιληφθηκα από μακριά ότι έρχονται οι Γερμανοί από τη χώρα με τρεις μοτοσυκλέτες, η μια τρίκυκλη με καλάθι στο πλάι που καθόταν απάνω 3 και 2 στη μονή μηχανή. Αμέσως ειδοποίησα τους άλλους και είμαστε έτοιμοι σε θέση μάχης. Οι Γερμανοί πάνω στις μοτοσυκλέτες ήταν οπλισμένοι με ταχυβόλα. Δεν ήξεραν όμως ότι πήγαιναν ξυπόλυτοι στα αγκάθια. Ακριβώς στη διακλάδωη Γουβών εμείς τους πυροβολήσαμε εν ψυχρώ. Αμέσως σήκωσαν τα χέρια ψηλά και μας παραδόθηκαν. Μετά από λιγη ώρα ήρθε και άλλη μια μοτοσυκλέτα. Εγώ ήμουν λίγο πιο ανατολικά από την διακλάδωση Γουβών σ’ένα αμπέλι μέσα στις κουρμούλες και είχα ένα όπλο του 1918 μάουζερ. Αμέσως μόλις είδα τη δίκυκλη μοτοσυκλέτα πυροβολώ και τρυπώ το πόδι του Γερμανού διαμπερές. Αμέσως σηκώνουν τα χέρια ψηλά οι Γερμανοί και παραδόθηκαν. Ετσι εμποδίσαμε τους Γερμανούς και δεν ανατίναξαν τη γέφυρα του Αποσελέμη.

Μ.Β.: Οταν παραδόθηκαν οι Γερμανοί εσείς τί τους κάνατε;

Σ.Σ.: Τους Γερμανούς τους παρέδωσε ο επικεφαλής μας στους Εγγλέζους. Εγώ δε θυμούμαι πού τους πήγαν και τί τους έκαναν.

Εμείς πήραμε τα όπλα και τις σφαίρες τους. Εγώ πήρα ένα περίστροφο. Τότε με βλέπει ο λοχίας Πιτσιδιανός και χαμογέλασε και μου είπε: “Ρε Σίμο εμένα θα δώσεις το περίστροφο που είμαι επικεφαλής, εσύ θα πάρεις το ταχυβόλο.

Μ.Β.: Τις μοτοσυκλέτες των Γερμανών τί τις κάνατε;

Σ.Σ.: Εμείς δεν τις πήραμε. Μάλλον τις πήραν οι Γουβιανοί σαν λάφυρα.

Μ.Β.: Μετά από όλη αυτή την πραγματικότητα εσείς οι αντάρτες τί κάνατε.

Σ.Σ.: Δύο τρεις Γουβιανοί μας έφεραν φαγητό και φάγαμε. Μετά το μεσημέρι μας πήγαν στο χωριό και μας κάνανε τραπέζι ό,τι είχε ο καθένας, ήπιαμε και γουβιανό κρασί. Πολύ καλά περάσαμε.

Μ.Β.: Θυμάσαι μπάρμπα-Σίμο τους Γουβιανούς που σου έκαναν τραπέζι;

Σ.Σ.: Δε θυμούμαι ούτε πώς τους λέγανε. Αυτούς που θυμούμαι ήταν ο Κωστής Λυδάκης ο τυφλός της Αλβανίας, ένα ψηλό δάσκαλο τον Αντώνη Καπετανάκη. Μετά τους αποχαιρετήσαμε και πήγαμε στο Καστέλι.

Μ.Β: Εσύ Σίμο είχες ξαναέρθει στις Γούβες σαν αντάρτης;

Σ.Σ.: Οχι δεν ήρθα ποτέ.

Σ.Σ.: Μετά που τέλειωσε ο γερμανικός πόλεμος, τί έκανες τα όπλα σου.

Μ.Β: Τα πήρε ο πεθερός μου και τα χωμάτισε στο αμπέλι στη Φοινικιά;

Μ.Β.: Από το 1960 που έχεις χτισει το σπίτι σου στις Κάτω Γούβες οι Γουβιανοί ξέρουν ότι εσύ είχες λάβει μέρος σ’αυτή τη μάχη στη διακλάδωση Γουβών;

Σ.Σ.: Εγώ είχα δίπλα στο εξοχικό μου ένα καλό φίλο περβολάρη το Μανόλη Κουφαλιτάκη, ο Θεός να τον συγχωρέσει· είχαμε κάνει πολλές παρέες και του είχα πει τότες: “Μανωλάκη κι εγώ είχα λάβει μέρος στη διακλάδωση Γουβών όταν συλάβαμε τους Γερμανούς και πέστο στους χωριανούς σου”.

“Γούβες Μάης 2000”

Δημοσιευμένο στην Εφημερίδα “Πατρίς”

Τον γουβιανό μελισσόκηπο πρέπει να μελετήσει το Πολυτεχνείο Κρήτης και άλλοι φορείς.

Τον γουβιανό μελισσόκηπο πρέπει να μελετήσει το Πολυτεχνείο Κρήτης και άλλοι φορείς

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Δυτικά των Γουβών, στην ανατολική λαγκαδοπλαγιά του γουβιανού ποταμού «Γούργουθα» ή «Κατρουλιάρη», βρίσκεται ένας μοναδικός μελισσόκηπος που το σχήμα του είναι στρογγυλό σαν ένα μεγάλο αρχαίο θέατρο. Η τοποθεσία που είναι χτισμένος λέγεται «Στου Καταχτύπη» γιατί τα παλιά χρόνια οι Γουβιανοί συνομιλούσαν μεταξύ τους δυνατά από τη μια πλαγιά στην άλλη και οι φωνές τους αντιλαλούσαν, δηλαδή καταχτυπούσαν.

Φωτογραφία του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Η ημερομηνία που έχτισαν οι Γουβιανοί τον μελισσόκηπο τους, είναι άγνωστη μέχρι τώρα. Σίγουρα όμως ο λόγος που τον έχτισαν, ήταν για να μη μπορούν οι ξένοι φονιάδες κατακτητές, να τους κλέβουν ή να τους καταστρέφουν τα φρασκιά-κυψέλες και τις μέλισσες. Πολλές εκατοντάδες χρόνια αυτός ο μελισσόκηπος σαν κάστρο της μελισσοκομίας συνθέτει μια πολιτιστική κληρονομιά της γουβιανής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Από ζωντανές μαρτυρίες γέρων Γουβιανών, η πόρτα του ήταν στην ανατολική του πλευρά, πάντα κλειδαμπαρωμένη. Το ύψος των ντουβαριών του ήταν πάνω από τέσσερα μέτρα. Τα υλικά που τον έχτισαν είναι χωματόλασπη ή πηλός, και χτιστοκεντημένες ντόπιες πέτρες, χτισμένες από άριστους Γουβιανούς χτίστες της τότε εποχής. Από τα χρόνια που έχτισαν αυτό το μελισσόκηπο, δεν τα κατάφεραν τα χρόνια, οι αιώνες και η αδιαφορία να τον εξαφανίσουν. Κάθε άνοιξη μέσα κι έξω από τον μελισσόκηπο ανθοφορούν κάθε λογής θαμνολούλουδα. Φασκομηλιές, αλαδανιές, ασπαλάθοι, αχινοπόδια, θύμοι, αγριομαχαιρίδες, απιδιές και άλλα. Έτσι κάθε άνοιξη φαίνεται ότι αυτός ο στρογγυλός μελισσόκηπος, χαμογελά, και κάθε πρωί περιμένει από τη γουβιανή ψηλορείτισσα Έδερη, να βγει ο ήλιος κι αυτός χαμογελαστός, να δώσει φως και ζεστασιά στ’ αγριολούλουδα και στις μέλισσες, να αρχίσουν να δουλεύουν τίμια, να δωρίζουν σ’ εμάς τους κόπους τους, το μέλι, τον βασιλικό πολτό, την πρόπολη, το κερί για την ορθοδοξία μας και τους πιστούς μας. Μπορεί πάντα ο γουβιανός μελισσόκηπος να είναι επίσημα εγκαταλειμμένος, αλλά ανεπίσημα δεν είναι. Σχεδόν κάθε μέρα τον επισκέπτονται βοσκοί, κυνηγοί, οι γειτόνοι του που περιποιούνται τις περιουσίες τους, αγριοπερίστερα, παλιότερα πέρδικες, και του κελαηδούν κάθε λογής πουλιά. Τη νύχτα τον επισκέπτονται αρκάλοι, ζουρίδες, λαγοί, νυχτερίδες, κουκουβάγιες και άλλα νυχτόβια πουλιά, και τα άστρα με το φεγγάρι τον φωτίζουν τις φεγγαροβραδιές. Αυτός ο αξιόλογος, μοναδικός και ανεκτίμητος γουβιανός μελισσόκηπος, δεν είναι γνωστός όσο θα έπρεπε και καταγεγραμμένος στην ελληνική ιστορία. Δεν είναι γνωστός στην ελληνική επικράτεια. Δεν είναι γνωστός στην αρχαιολογία. Δεν είναι γνωστός στη μελισσοκομία. Δεν είναι γνωστός στην Περιφέρεια Κρήτης. Δεν είναι γνωστός στο Υπουργείο Πολιτισμού. Δεν είναι γνωστός στο Πολυτεχνείο Κρήτης, που πρέπει να τον μελετήσει καλά για να μάθει κάτι παραπάνω απ’ όσα ξέρει. Η πανελλήνια ομοσπονδία μελισσοκόμων πρέπει επίσης να μελετήσει καλά αυτόν τον μελισσόκηπο και τη σημασία του, και αν είναι δυνατόν να τον ενοικιάσει ή να τον αγοράσει και να κάνει σύμβολο της αυτό τον Γουβιανό, πέτρινο και μοναδικό μελισσόκηπο. Και κάθε χρόνο στην παγκόσμια ημέρα μελισσοκομίας να κάνει εκεί μια μεγάλη πολιτιστική εκδήλωση για τις μέλισσες και το μέλι.

Την ίδια ημέρα κάθε χρόνο, η εκκλησία της Κρήτης πρέπει να ευγνωμονεί, να ευλογεί και να μνημονεύει μέσα σε αυτό στον μελισσόκηπο, και τις μέλισσες του Θεού που μας δωρίζουν και το κερί για την θρησκεία μας και τους πιστούς της.

Δημοσιευμένο άρθρο στην εφημερίδα "Πατρίς" (23/7/2012)

Γιατί ο σύλλογος Γουβών δεν εκδίδει μια εφημερίδα;

Γιατί ο σύλλογος Γουβών δεν εκδίδει μια εφημερίδα;

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Από το 1981 που πρωτοϊδρύσαμε στις Γούβες τον πολιτιστικό σύλλογο «ο Άγιος Κωνσταντίνος», έχω κάνει αμέτρητες προτάσεις σε αυτό το σύλλογο για να εκδώσει μια Γουβιανή εφημερίδα. Πάντα όμως αυτές οι προτάσεις μου απορρίπτονται με αδικαιολόγητες δικαιολογίες ότι «δεν υπάρχουν λεφτά και ΥΛΗ», ενώ στις Γούβες υπάρχουν λεφτά και ύλη γι’ αυτή την εφημερίδα. Μια άλλη δικαιολογία για να απορρίψουν αυτές τις προτάσεις μου είναι ότι μου συχνολένε πως στις Γούβες δεν υπάρχουν ειδικοί άνθρωποι να γράφουν σε αυτή την εφημερίδα. Έτσι με αυτές τις αποκρούσεις στις προτάσεις μου, σα να βάνουν μπροστά σε αυτή την εκκρεμότητα ένα μεγάλο τσιμεντένιο τοίχο που να εμποδίζει και να αποκλείει αυτή την έκδοση αυτής της Γουβιανής εφημερίδας. Στην πραγματικότητα όμως και οι Γούβες έχουν τη δική τους ιστορία, το δικό τους πολιτισμό, τη δική τους Κρητική παραδοσιακή αρχιτεκτονική και άλλες πολιτιστικές κληρονομιές και ομορφιές που συνέχεια μικραίνουν και εξαφανίζονται, που δεν αξιοποιούνται ούτε καταγράφονται.

Στις Γούβες όμως τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί νέοι και νέες έχουν σπουδάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε μεταπτυχιακές σπουδές ή σε διδακτορικές επιστήμες, οι σκέψεις τους έχουν δείκτη υψηλής νοημοσύνης και προπορεύονται με κοινωνική και επιστημονική μόρφωση. Και εάν ο Σύλλογος Γουβών τους ζητήσει βοήθεια, θα τον στηρίξουν επιστημονικά και πιθανόν να γράψουν ορισμένοι από αυτούς σε αυτή τη Γουβιανή εφημερίδα. Τις τελευταίες δεκαετίες που και οι γραφικές τέχνες έχουν αναπτυχθεί με τους υπολογιστές, είναι δυνατόν ο ίδιος ο σύλλογος Γουβών να τυπώνει αυτή την εφημερίδα με λίγα λεφτά, αλλά με καθαρές σκέψεις και πολύ δουλειά να γράφομαι τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη που ίσως αυτό να μην αρέσει σε ορισμένους.

Το νέο και αξιοσέβαστο συμβούλιο του Συλλόγου Γουβών ξέρει καλά ότι κάποιοι γειτονικοί μας σύλλογοι εκδίδουν εφημερίδες, όπως είναι ο Σύλλογος της Ανάληψης, ο Σύλλογος του Ανισσαρά, ο Σύλλογος του Σμαρίου και άλλοι. Πώς λοιπόν αυτοί οι σύλλογοι μπορούν και εκδίδουν εφημερίδες και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γουβών «ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ;»

«Τα λόγια που δε γράφονται είν’ άχερα στ’ αλόνι

Απού τα παίρνει ο άνεμος και ποιος τ’ ανεμαζώνει»

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" (11/3/2013)

Η εξαθλίωση της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Η εξαθλίωση της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Αναμφισβήτητα σχεδόν όλοι οι Έλληνες από το 1974 ως το 2014 ήταν γευσιγνώστες της “Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ” και πιθανόν στο μέλλον να είναι πάλι γευσιγνώστες των νέων και των παλιών κομμάτων μας. Γιατί ο κάθε Έλληνας μέσα στο μυαλό του έχει την δική του μπαντιγιέρα, όπως λέει η λαϊκή παροιμία “καθανής κι ο νους του”. Πολλοί από εμάς τους Έλληνες συχνολέμε ο καθένας χωριστά “εγώ είμαι καλός και δεν ξαναψηφίζω και δεν με ενδιαφέρει τίποτα” που αυτό αρέσει και θέλουν οι ντόπιοι και ξένοι εχθροί μας, που κατάφεραν και μας έμαθαν να ξέρουμε όλα τα πράγματα που δεν πρέπει να ξέρουμε και αυτά που πρέπει να ξέρουμε δεν τα ξέρουμε. Πάρα πολλοί τίμιοι Έλληνες εργαζόμενοι φαντάζονται ότι είναι μικρομεσαίοι και το πιστεύουν, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα σχεδόν όλοι οι Έλληνες δουλεύουν κάθε μέρα αλλά το μεροκάματο τους καταλήγει στα χέρια των ντόπιων και ξένων εχθρών μας.

Πολλοί από εμάς φαντάζονται ότι στην Ελλάδα έχουμε δωρεάν ιατρική περίθαλψη και δωρεάν παιδεία, ενώ πάντα τα έχουμε χρυσοπληρωμένα. Τις τελευταίες δεκαετίες μας ανάγκασαν να πιστεύουμε ότι μπήκαμε μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση, ενώ αντίθετα η ευρωπαϊκή ένωση μπήκε μέσα στην Ελλάδα. Ακόμα μας έχουν πείσει ότι οι ευρωπαϊκή ένωση δίνει ασταμάτητα τα λεφτά της για το καλό μας και για να αναπτυσσόμαστε. Αντίθετα όμως η ευρωπαϊκή ένωση και οι πολυεθνικές, μας κλείνουν ασταμάτητα τα εργοστάσια μας, τα μαγαζιά μας και έχουν κάνει προβληματικές τις αγροτικές, κτηνοτροφικές και αλιευτικές μας δραστηριότητες. Σχεδόν όμως όλοι οι πολιτικοί μας δεν μας είπαν ποτέ ότι εμείς οι Έλληνες δίνουμε τα λεφτά μας στην ευρωπαϊκή ένωση. Εδώ στην Ελλάδα λέμε ότι η βιομηχανία μας είναι ο τουρισμός που πρέπει να γίνεται για ψυχαγωγία, για αναψυχή, για μόρφωση, για ανάπαυση, για θεραπεία και για άλλα κοινωνικά λειτουργήματα προς όφελος των Ελλήνων. Αλλά ουσιαστικά ο τουρισμός στην Ελλάδα γίνεται για άλλους σκοπούς. Μια άλλη κατά φαντασία βιομηχανία στην Ελλάδα είναι τα πολλά πανεπιστήμια που είναι γεμάτη η χώρα μας, χτισμένα με τα λεφτά του ελληνικού λαού και συντηρούνται και αναπτύσσονται με τα λεφτά μας. Και παράγουν επιστήμονες άνεργους και “διακονιάρηδες του μεροκαμάτου”.

Γι αυτά τα καταντήματα της Ελλάδας και του ελληνικού λαού “ελπίζουμε να σωθούμε” από τους πολιτικούς μας που ψηφίζαμε, ψηφίζουμε και θα ψηφίζουμε. Δε μπορω΄να μην αναφέρω ένα περιστατικό όταν πριν λίγες δεκαετίες η κρατική τηλεόραση έπαιζε ένα σίριαλ, το “λουνα παρκ” με πρωταγωνιστή τον “μπαρμπα-γιώργη”, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Σε μια συνέντευξη που του πήραν τότε κάτι κοπελιές, τον ρώτησαν πιο ήταν το αγαπημένο του σίριαλ από τα δύο ασπρόμαυρα κρατικά κανάλια, και αυτός απάντησε “Η βουλή”. Ορισμένοι που τον άκουσαν θα είπαν ότι αυτός είναι “θεοκούζουλος”.

Τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλοι οι έλληνες βρίζουμε και βλαστημούμε τους πολιτικούς μας που τους ψηφίσαμε και θα τους ψηφίσουμε χωρίς να εξετάσουμε και να μάθουμε από που προέρχονται αυτά τα εξαθλιωτικά οικονομικά πνευματικά κακουργήματα που μας δέρνουν. Όλοι οι Έλληνες πρέπει να ξέρουμε ότι εκτός από το θάνατο όλα τα στραβολυμένα προβλήματα είναι άλυτα και υπάρχει η λύση τους. Αλλά αυτό που πρέπει να ξέρουμε καλύτερα είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν λύνονται. Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι από το 1944 ως το 2014, η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι ουσιαστικά ένα απέραντο καζίνο των ξένων εχθρών μας και ότι σχεδόν όλοι οι Έλληνες παίζουν συνέχεια και χάνουν μέσα σε αυτό το “καζίνο Ελλάδα” για να κερδίζουν οι απρόσωποι ξένοι εχθροί μας. Τελειώνοντας, πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω τα ξέρουν οι Έλληνες που δεν τους δέρνει η αμάθεια.

Γούβες

Δεκέμβρης 2014

Γιατί τα στραβολυμένα και άλυτα προβλήματά μας δεν λύνονται.

Γιατί τα στραβολυμένα και άλυτα προβλήματά μας δεν λύνονται.

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Τα στραβολυμένα και άλυτα προβλήματά μας παραμένουν άλυτα ενώ υπάρχουν οι λύσεις τους δεν λύνονται αλλά αντίθετα μας τα πληθαίνουν. Αλλά και αυτά που λύνονται μετά ξαναστραβολύνονται για να μην ωφελείται ποτέ ο λαός μας. Έτσι ώστε να μην ευκαιρούμε να σκεφτόμαστε όλα αυτά τα κακά που μας συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια με όλα τα αντιλαϊκά μέσα, μας αδικούν, μας εκμεταλλεύονται, δεν μας αφήνουν ήσυχους και μας έχουν μάθει να ξέρουμε όλα τα πράγματα που δεν πρέπει να ξέρουμε και γι' αυτά που πρέπει να ξέρουμε θέλουν να μας δέρνει η αμάθεια και η ημιμάθεια. Για να τρέχουμε και να μην προλαβαίνουμε, για να δουλεύουμε αλλά το μεροκάματο μας κάθε μέρα να εξαφανίζεται και να μην ξέρουμε σε ποια χέρια καταλήγει.

Τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλοι οι Έλληνες βρίζουμε τους πολιτικούς που ψηφίζαμε, που ψηφίζουμε και που θα ψηφίζουμε, που ίσως να μην “φταίνε” για όλα τα δεινά που υποφέρει ο λαός μας. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι για όλα αυτά τα κακά που μας συμβαίνουν φταίνε τα απρόσωπα αφεντικά των πολυεθνικών και του χρήματος, δηλαδή οι φονιάδες των λαών. Στην Ελλάδα ποτέ οι υπεύθυνοι των κυβερνήσεων δεν μας είπαν πόσα λεφτά κερδίζει η Ελλάδα κάθε μέρα από τις βενζίνες και τα τσιγάρα, από τους φόρους και από κάθε λογής φορομπηχτικές αδικίες και χαράτσια. Για να φανταζόμαστε ότι η Ελλάδα δεν κερδίζει λεφτά, για να ξέρουμε μόνο ότι χρωστάμε λεφτά στους ξένους, να απελπιζόμαστε, να εξαθλιωνόμαστε, για να δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί και όλο να πληθαίνει η ανεργία, η φτώχεια και η πείνα μας, οι αρρώστιες και οι αυτοκτονίες, σα να είμαστε αναπαραγόμενα ζώα των φονιάδων των λαών.

Ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων έχουν μια μακροχρόνια αταλάντευτη επιθυμία να γίνουν στην Ελλάδα όλα ιδιωτικά, δηλαδή η Ελλάδα και οι Έλληνες να ελέγχονται ολοκληρωτικά από ολίγους Έλληνες και ξένους. Μα αυτή η επιθυμία αυτών των Ελλήνων ουσιαστικά έγινε και εφαρμόστηκε χωρίς τη γνώμη και την συγκατάθεση του ελληνικού λαού. Γι' αυτό και στην Ελλάδα όλα τα κακά αντί να μικραίνουν, μεγαλώνουν. Τις τελευταίες δεκαετίες σε όλο τον πλανήτη λειτουργεί ο τρίτος παγκόσμιος πνευματικός και οικονομικός πόλεμος, από τα αφεντικά των πολυεθνικών και από αυτούς που τους ακολουθούν. Δηλαδή όλοι μαζί αυτοί οι φονιάδες των λαών που προσπαθούν να ωραιοποιούν όλα αυτά τα φονικά κακά που κάνουν, μα αυτό δεν γίνεται.

Αυτό που πρέπει να ξέρουμε και εμείς οι Έλληνες είναι ότι όταν ένα σκοινί τεντώνεται ασταμάτητα, οπωσδήποτε θα κοπεί. Όπως το έλεγε ο Μέγας Αλέξανδρος “όσα δεν λύνονται κόβονται”. Αυτό που πρέπει να ξέρουν και να μάθουν πολύ καλά τα απρόσωπα αφεντικά των πολυεθνικών και των όπλων, είναι ότι παίζουν χαμένο παιχνίδι γιατί κάνουν “λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο”.

Δημοσιευμένο άρθρο στην Εφημερίδα "Πατρίς" (30/4/2015)