Ο κρητικός αγώνας για τη λευτεριά

Το ποίημα του Γουβιανού ποιητή Ιωάννη Κωνσταντινίδη (1848-1917) που απήγγειλε στην κηδεία του Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου (1832-1870) στις 15 Μαΐου 1870 στην Ερμούπολη.

Στις 15 Μαΐου 1870 έγινε στην Ερμούπολη της Σύρου η τιμητική κηδεία του μεγάλου Γουβιανού και τίμιου πολιτικού επαναστάτη Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου (1832-1870). Από τις επικήδειες ομιλίες που του έκαναν, ήταν και ένα ποίημα που έγραψε και απήγγειλε ο Γουβιανός και συγγενής του αποθανόντος, ο εθνικός ποιητής, αγωνιστής και λυράρης, Ιωάννης Κωνσταντινίδης (1848-1917), ο οποίος τότε ήταν 22 ετών.

Για την επέτειο των 150 χρόνων (1870-2020) από τον θάνατο αυτού του μεγάλου Γουβιανού και Κρητικού πολιτικού επαναστάτη, αναδημοσιέψω αυτό το ποίημα για να μάθει ο λαός μας πόσα τράβηξε αυτός ο Κρητικός αγωνιστής για τη λευτεριά μας.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣΘΕΝΤΑ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΩΝ ΛΕΩΝΙΔΑΝ Χ. ΛΟΓΙΟΝ

Το πλοίον, όταν ευρεθεί εν μέσω καταιγίδος

μετά θραυσθέντος οίακος και χαλαράς πυξίδος,

γίνεται έρμαιον σκληρόν των θαλασσίων σάλων

και τρέχον καταθραύεται ευθύς επί υφάλων.

Των ευ φρονούντων τότες τις, τις ήθελε τολμήσει

του σκάφους τον Διευθυντήν δειλόν να παραστήσει;

Εκείνον όστις άλλοτε το πλοίον εδιοίκει

ποντοπορών ωκεανούς και αχανή πελάγη,

ατάραχον, ατρόμητον τον έστεφεν η νίκη.

Άλλ’ όταν το ακάτιον το δύστηνον ερράγη

και δεν αντείχε του λοιπού την λύσσαν των κυμάτων,

εγένετο το πλοίον του σωρός εκ συντριμμάτων.

Ούτω και συ ατρόμητος προύβαινες, Λεωνίδα,

πλέων εις τον ωκεανόν των σιδηρών αιώνων,

διότι είχες οίακα και ακριβή πυξίδα

περιφρονών τον μοχθηρόν της τυραννίας θρόνον.

Ποσάκις εις τας συμφοράς της δύστυχους μας Κρήτης

φωνήν σοφού δεν ύψωσας, το θάρρος να κηρύττεις.

Τότε δεν σε ετρόμαζον τα πλήθη της Ασίας

και ήσο φίλος του καλού και φίλος της ανδρείας.

Και, όμως, συ επέπρωτο, δύστηνε Λεωνίδα,

την τύχην του αυτόχειρος να λάβεις παρ’ ελπίδα.

Δεν είχε θέλγητρον ουδέν προς σε της γης η σφαίρα.

Δεν σοι απένειμεν ουδείς εν βλέμμα συμπαθείας.

Δεν ελυπήθης αδελφάς και προσφιλήν μητέρα.

Πώς; είχον όλοι δι’ εσέ κλεισμένας τας καρδίας.

Κ’ η τύχη της πατρίδος μας, η ολεθρία τύχη,

ως μονωδία νεκρική στα ώτα σου αντήχει

κι απελπισθείς απώλεσας και του Κρητός το θάρρος

και έκλινες την κεφαλήν εις της ζωής το βάρος.

Και ήδη ξένος, άφιλος εις ξένης γης το χώμα

θα αναπαύσεις το πολύ βεβαρημένον σώμα.

Νεκρόν δεν σ’ έκλαυσαν ποσώς κανείς, ψυχή καμία,

σε που δι’ άλλους δάκρυα έχυνας καθ’ εκάστην,

θα σε δεχθεί αδάκρυτον του άδου η σκοτία,

παρηγορίαν στ’ ουρανού μόνον θα βρεις στον πλάστην.

Ιδού κ’ εγω εν δάκρυον καρδιακόν θα ράνω

του πόνου της πατρίδος μας στο μνήμα σου επάνω.

Ερμούπολη, 15-5-1870

Φέτος το 2020 που συμπληρώνονται 150 χρόνια (1870-2020) από την επέτειο του θανάτου του Γουβιανού και τίμιου πολιτικού επαναστάτη Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου, οι αρχές των Γουβών και οι αρχές του ζάμπλουτου δήμου Χερσονήσου, δεν τίμησαν και δεν θα τιμήσουν αυτή την επέτειο.

Υπάρχουν όμως ελπίδες το 2070 που θα συμπληρωθούν 200 χρόνια από το θάνατο του Λογίου, οι τότε αρχές των Γουβών και του ζάμπλουτου δήμου Χερσονήσου, να τιμήσουν με διάφορες θρησκευτικές και πατριωτικές εκδηλώσεις τη διακοσιοστή επέτειο από το θάνατο του Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου.

Κωνσταντινίδη που ‘γραψες στο Λόγιο ποίημα ένα,

να μάθουν για τη λευτεριά ίντα ‘χενε συρμένα.

Σαν πάω στη Σύρο και θα βρω τάφους νεκροταφείου

θα ρίξω ένα γαρύφαλλο στη μνήμη του λογίου,

γιατί ‘ναι κιά του Λόγιου τα κόκκαλα θαμμένα

μνημονεμένα κι έντιμα τα ‘χουμε ξεχασμένα.

 

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 22/6/2020)

Πως θα παρουσιαστούν η μουσική και οι χοροί των χωριών του Δήμου Χερσονήσου στην εκπομπή “Το αλάτι της γης” στην ΕΡΤ1.

Πως θα παρουσιαστούν η μουσική και οι χοροί των χωριών του Δήμου Χερσονήσου στην εκπομπή “Το αλάτι της γης” στην ΕΡΤ1.

Γράφει ο Βαγγέλης Μπαριτάκης

Κάθε Κυριακή μεσημέρι βλέπω στην ΕΡΤ1 την εκπομπή “Το αλάτι της γης” για να μαθαίνω για τον μουσικό πολιτισμό των δήμων της Κρήτης και την υπόλοιπης Ελλάδας. Την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι, στις 7/7/2020, έβλεπα την εκπομπή που παρουσίαζε την παραδοσιακή μουσική, τους χορούς και τον πολιτισμό της Ιεράπετρας, που ο δήμος Ιεράπετρας πρωτοστάτησε για να πραγματοποιηθεί αυτό το επεισόδιο-εκπομπή.

Όση ώρα έβλεπα αυτή την εκπομπή “Το αλάτι της γης”, ήμουν συγκινημένος και χαρούμενος που αυτό το Γεραπετρίτικη εκπομπή υποστήριζε και τη μουσική της ανατολικής Κρήτης. Όση ώρα έβλεπα αυτή την εκπομπή, έκλαιγε η ψυχή μου και σκεφτόμουν ότι ο ζάμπλουτος σε μουσική, χορούς, αρχαίο και νεότερο πολιτισμό, δήμος Χερσονήσου, πότε θα πρωτοστατήσει για να δημιουργήσει ένα δικό του επεισόδιο-εκπομπή “Το αλάτι της γης” στην ΕΡΤ1;

Μα για να μην κάνει ο δήμος Χερσονήσου αυτή την εκπομπή υπάρχουν πολλές χιλιάδες νόμιμες προφάσεις και αδικαιολόγητες δικαιολογίες, κι “όλα μέλι γάλα”. Οι αρχές του ζάμπλουτου δήμου Χερσονήσου πρέπει να ξέρουν καλά πως τους δημότες όλων των χωριών του δήμου τους, δεν τους δέρνει η πολιτιστική, παραδοσιακή, μουσική και χορευτική ημιμάθεια και αμάθεια, και τους ενδιαφέρει να προωθήσει ο δήμος μας αυτή την εκπομπή.

Μα αυτό που πρέπει να ξέρουν πάρα πολύ καλά οι αρχές του δήμου Χερσονήσου είναι πως για όλα τα πολιτιστικά προβλήματα που είναι άλυτα, υπάρχουν και οι τίμιες λύσεις τους. Γι’ αυτό ο αξιοσέβαστος Δήμαρχος του ζάμπλουτου δήμου Χερσονήσου, Γιάννης Σέγκος, έχει υποχρέωση να διαβάσει αυτό το άρθρο και να συνεννοηθεί με όποιον χρειάζεται για να δημιουργηθεί αυτή η εκπομπή, κι έπειτα να μας ειδοποιήσει δημοσίως για το πότε θα γίνει αυτή η εκπομπή.

Για τα παραπάνω γραφούμενα μου είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να γίνει ούτε η παραμικρή προσπάθεια και δημιουργία για τον μουσικοχορευτικό πολιτισμό των χωριών του δήμου μας. Γιατί εγώ μισό αιώνα περίπου ό,τι προτείνω, ό,τι λέω κι ό,τι γράφω, δεν γινόταν και δε θα γίνεται γιατί ποτέ δε γεμίζει δεσμίδες ευρώ τα ταμία μας και τα βιβλιάρια μας.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 15/6/2020)

Μικρό αφιέρωμα στον Γουβιανό παραδοσιακό βιολάτορα και λυράρη, Στερεό Πλευράκη.

Μικρό αφιέρωμα στον Γουβιανό παραδοσιακό βιολάτορα και λυράρη, Στερεό Πλευράκη.

Για τον Γουβιανό βιολάτορα, λυράρη και μαντολινάρη, Στερεό Πλευράκη, έγραψα αυτό το αφιέρωμα σαν ελάχιστο φόρο τιμής. Για τα 80 χρόνια της ζωής του που συνεχίζει και παίζει με τα αγνά του αισθήματα σα να είναι έφηβος.

Το γενεαλογικό του δέντρο προέρχεται από τον πατέρα του, Μανώλη Πλευράκη, που καταγόταν από τον Άι Γιώργη Λασιθίου. Η μητέρα του Μαρία Μαρκάκη ήταν από τις Γούβες, που παντρεύτηκαν και έκαναν δέκα παιδιά και τους έζησαν τα οχτώ. Αυτή η αξιοπρεπέστατη πολυμελής οικογένεια πορευόταν τα χρόνια του μεσοπολέμου με δυσκολίες, φτώχεια αλλά με αξιοπρέπεια, που όλα αυτά τους τιμούσαν.

Ο Στερεός τα μετακατοχικά χρόνια έμαθε την τέχνη του ράφτη , στη συνέχεια έγινε τεχνίτης οικοδόμος γιατί αυτή η δουλειά τα χρόνια εκείνα είχε μεγαλύτερα μεροκάματα. Πριν μισό αιώνα παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του, καλή νοικοκυρά και καλή μαγείρισσα, την Γουβιανή Δέσποινα Δετοράκη του Σπυρίδω και απέκτησαν τρεις γιούς, τον Σπύρο, τον Μανώλη και τον Βαγγέλη.

Η καλλιτεχνικλη καταγωγή αυτού του παραδοσιακού καλλιτέχνη προέρχεται από τη μεγαλύτερη Γουβιανή μουσική οικογένεια των Μαρκάκηδων, που έχει βγάλει πάνω από δέκα οργανοπαίχτες. Όπως τον Γουβιανό εθνικό ποιητή και λυράρη Ιωάννη Κωνσταντινίδη (1848-1917), που ήταν πρώτος ξάδερφος του προπάππου του του Στερεού, Λυπογιάννη Μαρκάκη. Ο αξέχαστος Γουβιανός λυράρης Μιχάλης Μαρκάκης ή Σπανός, ήταν αδερφός του παππού τους Στερεού, του Λυπομανώλη Μαρκάκη. Ο αξέχαστος Γουβιανός βιολάτορας Κωστής Μαρκάκης ή Κοντόχας ήταν αδερφός της μάνας του. Επίσης ο μεγαλύτερος Γουβιανός λυράρης και τραγουδιστής Γιάννης Κουφαλιτάκης είναι πρώτος ξάδερφος της μάνας του Στερεού. Από τους νεότερους Γουβιανούς οργανοπαίχτες είναι τα δύο παιδιά του, ο Μανώλης που παίζει κιθάρα και τραγουδά, και ο Βαγγέλης που παίζει μαντολίνο, λαούτο, λύρα, μπουζούκι και μπουλγαρί. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Στερεός παίζει Κρητική μουσική με τους δυο γιούς του, στις Κάτω Γούβες στην ταβέρνα τους “Αστέρια”.

Πριν απ’ το 1960 ο Στερεός είχε δασκάλους στα όργανα και στην Κρητική μουσική τους μπαρμπάδες του, τον Σπανό και τον Κοντόχα, που στη συνέχεια έπαιζαν μαζί σε γάμους, βαπτίσεις, πανηγύρια, χοροεσπερίδες, καντάδες κι αλλού. Εκτός αυτούς, συνεργαζόταν με τον Γουβιανό λαουτιέρη και τραγουδιστή Γιάννη Μπαριτάκη και με άλλους Γουβιανούς οργανοπαίχτες όπως τον Γιάννη Γιαννουδάκη, το Νίκο Μαυράκη ή Σκουντή, τον Παυλή Δετοράκη τον Μιχάλη Τρυπάκη απ’την Κόξαρη και τον Κωστή Τραπιέρη απ’ την Χερσόνησο. Ακόμα είχε παίξει λιγότερες φορές και με άλλους λαουτιέρηδες όπως το Νίκο Συγγελάκη, τον Αντώνη Κλεισαρχάκη, τον Αλέκο Κοκαράκη, τον Γιώργο Παπουτσάκη απ’ την Χερσόνησο, τον Γιώργο Κουμιώτη και άλλους.

Εκτός από τις Γούβες και τα γύρω χωριά, ο Στερεός έχει παίξει και σε άλλα χωριά της πεδιάδας, όπως στο Κράσι, στα χωριά της Λαγκάδας, σε χωριά του Λασιθίου μέχρι τους Ποτάμους, στο Μεγάλο Κάστρο και αλλού.

Τα δύο τελευταία χρόνια, ο Στερεός και τα δυο παιδιά του, ο Βαγγέλης, ο Μανώλης κι εγώ συχνομαζευόμαστε στο Λαογραφικό Μουσείο Γουβών, παίζουμε και τραγουδάμε Στειακές, πεδιαδίτικες και Γουβιανές κοντυλιές, της νύφης το σκοπό, τον Ερωτόκριτο, νταμπαχανιώτικα, συρτά και άλλα. Συχνά παρακαλούμε τον Στερεό και μας παίζει δεκάδες γυρίσματα του πηδηχτού χορού που έπαιζε τα παλιά χρόνια ο μπάρμπας του ο Σπανός. Συγχρόνως μαγνητοφωνούμε και βιντεοσκοπούμε αυτούς τους σκοπούς και τα τραγούδια για να υπάρχουν για πάντα, να τα κληρονομούν οι νεότερες γενιές του τόπου μας.

Στη φωτογραφία του 1960 στον πλάτανο στο Κράσι, ο Στερεός Πλευράκης στη λύρα και ο Γιάννης Μπαριτάκης στο λαούτο.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 6/6/2020)

Μια ατίμητη μάχη της Κρήτης στις Γούβες στα Πελεκητά

Μια ατίμητη μάχη της Κρήτης στις Γούβες στα Πελεκητά

Φέτος το 2020, στις 21 του Μάη, αρχίζει η ογδοηκοστή επέτειος από τις Μάχες της Κρήτης τον Μάιο του 1941. Μία από αυτές τις μάχες και νίκες των στρατιωτών και των πολιτών μας, ήταν στις Γούβες, στα πελεκητά.

Πολλές φορές έχω γράψει και αναλύσει αυτή την πραγματικότητα σε βιβλία μου, σε εφημερίδες, στα ραδιόφωνα και στην τηλεόραση. Μισό αιώνα προτείνω με διάφορους τρόπους στις εκάστοτε αρχές των Γουβών και στον σημερινό δήμο Χερσονήσου να κάνουμε κάθε Μάη στις Γούβες στα πελεκητά ένα τιμητικό μνημόσυνο, για το αίμα των στρατιωτών και των πολιτών μας που χύθηκε εκεί για τη λευτεριά μας.

Αλλά επί 80 χρόνια αυτό το τιμητικό μνημόσυνο δεν έγινε από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές των Γουβών, γιατί δεν θα μας έφερνε ρουσφετοψηφομαζώματα, ευρωμαζώματα και αυτοπροβολές μας. Αυτή η αναμφισβήτητη πραγματικότητα μας υποδεικνύει ότι ποτέ δεν θα γίνει αυτό το μνημόσυνο στις Γούβες στα πελεκητά.

Γι’ αυτό εγώ αναγκάστηκα να αποφασίσω πως φέτος στις 20 του Μάη μετά τον εκκλησιασμό, θα πάω μονάχος μου στο καμαράκι στις Γούβες στα πελεκητά να κάνω μια υπόκλιση, να κάνω τον σταυρό μου κι ενός λεπτού σιγή και να τραγουδήσω τον εθνικό μας ύμνο, που στο τέλος λέει “χαίρε ω χαίρε λευτεριά”. Αυτό όμως που ξέχασα να γράψω είναι ότι πριν κάνω αυτές τις τιμητικές πράξεις, θα πάω στην πρώην αμερικάνικη βάση, έξω από το δημαρχείο του ζάπλουτου δήμου Χερσονήσου, στο άλσος ή ανθόκηπο του, να κόψω ένα μαγιάτικο λουλουδάκι να το καταθέσω στο περβάζι στο καμαράκι, στις Γούβες στα πελεκητά. Έτσι θα έχω να λέω ότι από τον ζάπλουτο δήμο Χερσονήσου πρόσφερα ένα λουλούδι και σε αυτή την τιμητική μου πράξη.

Τελειώνοντας δε μπορώ να μην γράψω ότι πάρα πολλές φορές έχω προτείνει και παρακαλέσει με διάφορους τρόπους τις αρχές των Γουβών και του δήμου Χερσονήσου, να στήσουμε μια τεράστια πέτρα ηρώον στα πελεκητά, που στην κορυφή της να κυματίζει όλες τις μέρες του κάθε χρόνου η ελληνική σημαία, που να τιμάμε μόνιμα και για πάντα αυτή τη μάχη και τη νίκη των στρατιωτών και πολιτών μας.

Επίσης πολλές φορές έχω προτείνει και παρακαλέσει τις αρχές των Γουβών και του δήμου Χερσονήσου να στήσουμε άλλη μια μεγάλη πέτρα ηρώον κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο, όπου τρία Γουβιανά άοπλα παλικάρια έκαναν στις 19/5/1941 την απαγωγή του οπλίσμένου Γερμανού αξιωματικού Ότο Λούνερ. Στη συνέχεια τους πρόδωσε κάποιος που δεν ήταν Γουβιανός και τους εκτέλεσαν οι ναζί στις 6/8/1941 στον Καρτερό μαζί με το Νομάρχη Ηρακλείου Ιωάννη Τσατσαρωνάκη.

Έτσι πάντα όλες οι δικές μου προτάσεις απορρίπτονται και θα απορρίπτονται γιατί δε γεμίζουν κανενός μας τις τσέπες δεσμίδες ευρώ.

Στις Γούβες στα Πελεκητά, Χίτλερ την πρώτη μάχη,

την έχασες κι αρχίσανε της ήττας σου τα “πάθη”.

 Στην παλιά φωτογραφία ο Μπαριτάκης Βαγγέλης συζητά με τον μακαρίτη Ανωπολιώτη Γιάννη Χατζάκη ή Χατζή, που τραυματίστηκε στη Μάχη στα Πελεκητά τον Μάη του 1941.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 19/5/2020)

Μια μεγάλη Γουβιανή εικόνα του 14ου αιώνα με τον Χριστό Παντοκράτορα στο Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης στην Αγία Αικατερίνη Σιναϊτών.

Μια μεγάλη Γουβιανή εικόνα του 14ου αιώνα με τον Χριστό Παντοκράτορα στο Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης στην Αγία Αικατερίνη Σιναϊτών.

Κάθε μέρα αυτοί που βρίσκονται στο Μεγάλο Κάστρο – Ηράκλειο και μπουν μέσα στο Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης της Αγίας Αικατερίνης Σιναϊτών, πρωτοβλέπουν δεξιά τη μεγάλη παλιά εικόνα με τον Χριστό Παντοκράτορα, που στον πάτο της γράφει ότι είναι του 14ου αιώνα από την Παναγία των Γουβών.

Αναμφισβήτητα και αυτή η εικόνα είναι ανεκτίμητης αξίας και είναι εκεί πολύ προστατευμένη, καλοσυντηρημένη και ασφαλισμένη μέσα σε αυτό το χριστιανικό μουσείο. Αν αυτή η εικόνα δεν βρισκόταν εκεί, αλλά παρέμενε στις Γούβες, σίγουρα θα την είχαν κλέψει οι άπιστοι άπιαστοι κλεφτοεικονάδες, όπως πριν 20 χρόνια περίπου είχαν κλέψει δυο εικόνες μέσα από τον Άι Γιώργη των Γουβών. Απέναντι από την είσοδο αυτού του μουσείου, στο ιερό, υπάρχει ένας μεγάλος σταυρός που το ύψος του ίσως να υπερβαίνει τα τρία μέτρα, και στον πάτο του γράφει πως είναι από την Παναγία Γουβών. Από την παλιά και γκρεμισμένη Γουβιανή πολιούχο Παναγία Ζωοδόχου Πηγή έχουν δωριθεί και άλλα ιερά κι ευλογημένα έργα τέχνης. Όπως τα τέμπλα του ιερού της έχουν δωριθεί στο μοναστήρι Γοργολαΐνη, που και αυτά εκεί είναι καλοσυντηριμένα και προστατευμένα από τους κλέφτες.

Μα οι αιτίες που έχουν δωριθεί αυτά και άλλα ιερά και όσια Γουβιανά Χριστιανικά έργα τέχνης της γκρεμισμένης πολιούχου Παναγίας των Γουβών πρέπει να γίνουν πασίγνωστες.

Πριν από την κατοχή, τα χρόνια της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, ορισμένοι υπεύθυνοι και προύχοντες των Γουβών, έριξαν τον κύβο και αποφάσισαν και γκρέμισαν αυθαίρετα, χωρίς κανένα σημαντικό λόγο, τη Γουβιανή πολιούχο Παναγία Ζωοδόχο Πηγή, με την αιτιολογία ότι θα έχτιζαν στο ίδιο σημείο την σημερινή Ζωοδόχο Πηγή. Ενώ πριν γκρεμίσουν ορισμένοι υπεύθυνοι των Γουβών τον πολιούχο ναό μας, είχαν προσυμφωνήσει όλοι οι Γουβιανοί να χτίσουν ένα νέο πολιούχο ναό στη σωχώρα βορινά από το δημοτικό σχολείο Γουβών, στο πάρα πολύ μεγάλο οικόπεδο της ενορίας Γουβών. Έτσι αυτό το γκρέμισμα της Παλιάς πολιούχου των Γουβών και το χτίσιμο της νέας, πολυστράβωσαν τον κεντρικό δρόμο μας και πολυμίκρυναν το λιβάδι-πλατεία μας.

Αυτό που δε μπορώ να μη γράψω είναι ότι αυτοί που πρωτοστάτησαν και γκρέμισαν την πολιούχο Παναγία των Γουβών, ξέχασαν να την φωτογραφίσουν. Εκτός από τις παραπάνω αλήθειες και πραγματικότητες, προσθέτω ακόμα μια, ότι ενώ τη νέα Γουβιανή πολιούχο Παναγία Ζωοδόχο Πηγή, τη θρονιάσαμε το 1960, που από τότε πέρασαν 60 χρόνια και εμείς οι Γουβιανοί δεν την αγιογραφήσαμε εσωτερικά. Αγιογραφήσαμε μόνο τους τρούλους της, αλλά ολόκληρη την εσωτερική της επιφάνεια την έχουμε πλαστικομπογιαντισμένη σα να την ασπρίσαμε με ασβέστη. Εγώ όμως σαν Γουβιανός και απλός άνθρωπος θαυμάζω τις πολιούχες εκκλησίες όλων των άλλων χωριών που είναι 100% αγιογραφημένες.

Όλα τα δικαστήρια στον κόσμ’ όποιος γυρέψει

τις Γούβες να μην αγαπώ δε θα μ’ απαγορέψει.

Η εικόνα του Χριστού Παντοκράτορα από την Παναγία των Γουβών, βρίσκεται στο Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης στην Αγία Αικατερίνη Σιναϊτών.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 17/4/2020)