Τα μεταπολεμικά Γουβιανά πανηγύρια της Παναγίας της Κεράς.

Τα μεταπολεμικά Γουβιανά πανηγύρια της Παναγίας της Κεράς.

Γράφει ο Βαγγέλης Μπαριτάκης

   Ένα από τα μεγαλύτερα μεταπολεμικά Γουβιανά πανηγύρια γινόταν στη γιορτή της Παναγίας της Κεράς στις οκτώ Σεπτέμβρη. Το πρωί αυτής της γιορτής, ο Γουβιανός παπά Ηλίας και οι ψάλτες άρχιζαν τη θεία λειτουργία. Στη συνέχεια μαζεύονταν οι Γουβιανοί με τους μουσαφίρηδες τους και πολλοί πανηγυριώτες από τα τριγύρω χωριά με τους στολισμένους γαϊδάρους, μουλάρια και τα γιωργαλίδικα άλογα. Εκτός από τις αρτοπλασίες που έφερναν στη χάρη της Παναγίας της Κεράς, έφερναν και αυτά που της είχαν τάξει, όπως αρνιά, κατσίκια, πετεινάρια, κούβους και άλλα, που στη συνέχεια τα κλήρωναν για την Ενορία Γουβών.

   Το πρωί-πρωί αυτού του πανηγυριού μαζεύονταν εκεί μικροπωλητάδες που πουλούσαν πάνω σε ράντζα μικροπαιχνίδια και στρουφιχτές καραμέλες με ένα στρουφιχτό χαρτάκι στη μέση με μια μαντινιάδα που την τάσσαμε ο ένας στον άλλο. Εκείνο το πρωί ερχόταν στο πανηγύρι και κάποιος παγωτατζής από τη χώρα με τρίκυκλο ποδήλατο. Ερχόταν επίσης και ο Σόλων από τον Πόρο που φόρτωνε πάνω στο μηχανάκι του ποδήλατα και τα νοίκιαζε στους πιτσιρικάδες. Ερχόταν και φωτογράφοι που έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες, ερχόταν και κάποιος παπατζής με τους αβανταδόρους του. Επίσης εκεί πουλούσαν ορισμένοι παραδοσιακοί χασάπηδες από τα γύρω χωριά πεντανόστημο καπρικό. Μετά στην εκκλησία μοίραζαν το αντίντερο και τους άρτους. Σε αυτό το Γουβιανό πανηγύρι έρχονταν από τα γειτονικά χωριά και έκαναν εράνους για να αποπερατώσουν διάφορες εκκλησίες. Όσοι τους έδιναν ότι μπορούσαν, τους κάρφωναν στο πέτο ένα ειδικό χαρτάκι για να μην τους ξαναγυρέψουν λεφτά.

   Το μεσημέρι οι πανηγυριώτες ήταν καλεσμένοι και πήγαιναν στα Γουβιανά σπίτια που οι νοικοκυράδες είχαν ετοιμάσει τα βρισκούμενα πιλάφια, βραστό, κοκκινιστό, ψητό και καλό Γουβιανό κρασί. Το βράδυ πάλι ξαναγευμάτιζαν στα σπίτια τα παρεάκια και πήγαιναν πορπατάρηδες φαγωμένοι στα Γουβιανά γλέντια που γίνονταν στο Λιβάδι και στην Κάτω Πλατεία, στου Τσαγκαρονικόλη το μαγαζί. Επειδή ο κάθε καφετζής είχε λίγα τραπεζάκια, οι περισσότεροι κάθονταν σε καρέκλες ή σε πάγκους-μαδέρια. Οι νεαροί συνήθως πήγαιναν και έπιναν στα τεζιάκια ρακί με αστραγάλια και ορισμένοι κάθιζαν σε κάποιο τραπεζάκι και έπιναν Γουβιανό κρασί με ψιλοκομμένο καπρικό με παξιμαδάκια. Τις γυναίκες τις κερνούσαν υποβρύχιες βανίλιες, λουκούμια, πορτοκαλάδες Βιοχύμ, Γουβιανές γαζόζες ή κάποια φλόκα. Οι οργανοπαίχτες είχαν βάλει στη μέση του Λιβαδιού ή πλατείας ένα τραπεζάκι με δυο καρέκλες και εμείς χορεύαμε γύρω-γύρω τους. Ο στόχος όμως των Γουβιανών σε αυτά τα γλέντια ήταν να χορεύουν μέχρι το πρωί. Τον Γουβιανό σεμνό και μερακλήδικο πηδηχτό, τον Χανιώτη, τον Πεντοζάλη, τη Σούστα, Καλαματιανό, Ταγκό, Βαλς και άλλους χορούς.

   Αυτό που δεν ξεχνω ποτέ είναι όταν θέλαμε να χορέψουμε ταγκό τις κοπελιές πηγαίναμε και τις ζητούσαμε από τους χωριανούς συγγενείς και φίλους μας για να χορέψουμε και μετά όταν έλεγαν οι γονείς τους το “ναι”, ξαναρωτούσαμε τις κοπελιές και αυτές αν θέλουν να χορέψουμε ταγκό. Την ώρα που χορεύαμε κάποιος από εμάς έλεγε “ντάμα μπουφέ” που σήμαινε ότι πρέπει ο καφετζής να κεράσει όλες τις κοπελιές που χόρευαν και θα πληρώσει ο κάθε καβαλιέρος. Στη συνέχεια του χορού έλεγε κάποιος “ντάμα λυράρη” που σήμαινε ότι όλοι οι νεαροί που χορεύουν να ρίξουν μέσα στη μαντόλα λεφτά των οργανοπαιχτών.

   Τις δεκαετίες 1950-60 που εγώ θυμάμαι σαν παιδί, σε αυτά τα πανηγύρια είχαν παίξει οι Γουβιανοί λυράρηδες Μιχάλης Μαρκάκης ή Σπανός, ο Καλιακάκης Αντώνης ή Καλιακαντώνης και οι Γουβιανοί βιολάτορες Κωστής Μαρκάκης ή Κοντόχας, Θοδωρής Δετοράκης και Στερεός Πλευράκης που τις περισσότερες φορές είχαν βασικούς μπασαδόρους τον Γιάννη Μπαριτάκη και Γιάννη Γιαννουδάκη. Επίσης συχνοέπαιζαν μαντόλα σε παρέες και σε καντάδες ο Παυλής Δετοράκης και ο Νίκος Μαυράκης ή Σκουντής. Ο μεγάλος Γουβιανός λυράρης Γιάννης Κουφαλιτάκης είχε παίξει και σε αυτά τα γλέντια πολλές φορές αλλά μετά το 1970.

   Άλλοι οργανοπαίχτες που είχαν παίξει στο πανηγύρι τις δεκαετίες του 1950-60 ήταν οι βιολάτορες από το Σκαλάνι, Γιώργης και Κωστής Βασιλάκης, ο Ηρακλής Σταυρουλάκης από την Επισκοπή, ο Μουχταριανός βιολάτορας Πετρουγάκης, ο Κωστής Καπετανάκης ή Καψάλης από το Μοχό, ο Καλογεράκης από τις Αγιές Παρασκιές και άλλοι.

   Τη δεκαετία του 1960-70 είχαν παίξει σε αυτά τα Γουβιανά πανηγύρια ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Καλομοίρης, ο Βασίλης Σκουλάς με τον Γιώργο Κουμιώτη, ο Μιχάλης Τσαγκαράκης, ο Ζαχαρίας Μελεσενάκης, ο μεγάλος Γουβιανός λυράρης Γιάννης Κουφαλιτάκης και άλλοι.

   Τα μεταπολεμικά χρόνια όταν τέλειωνε το γλέντι οι Γουβιανοί μερακλήδες κάθιζαν γύρω-γύρω από τους οργανοπαίχτες και τραγουδούσαν μέχρι να ξημερώσει.

   Τι τελευταίες δεκαετίες διαφοροποιήθηκαν ορισμένα πράγματα και στα Γουβιανά γλέντια. Δηλαδή σχεδόν όλοι οι αξιόλογοι λυράρηδες της Κρήτης μας δεν θέλουν να μάθουν και δεν θέλουν να παίζουν τον ερωτικό χορό ταγκό, όπως γινόταν παλιά.

   Η δεύτερη παρατήρηση μου είναι ότι οι περισσότεροι “προστάτες και σωτήρες” της Κρητικής παραδοσιακής μουσικής και χορών, ουσιαστικά ξεβάφτισαν τον Καστιρνό Πηδηχτό και τον βάφτισαν “Μαλεβιζιώτη”. Διατυμπανίζοντας τις τελευταίες δεκαετίες στα μέσα ενημέρωσης μόνο το όνομα “Μαλεβιζιώτης” και έχουν μάλλον αναγκάσει τον Κρητικό λαό να ντρέπεται να λέει το όνομα “Πηδηχτός” για να μην τον κοροϊδεύουν. Το πιο λυπηρό είναι ότι σχεδόν όλοι οι Καστρινοί δεν λένε το χορό τους “Καστρινό Πηδηχτό” αλλά “Μαλεβιζιώτη”.

   Και η τρίτη παρατήρηση και παράπονο που κάνω είναι ότι σχεδόν όλοι οι αγαπητοί μας λυράρηδες δεν θέλουν να μάθουν να παίζουν ερωτικές Σητειακές κοντυλιές στις καντάδες και στα γλέντια, αλλά ούτε παίζουν στον ανατολικό Νομό Ηρακλείου και στο Νομό Λασιθίου της Νύφης το Σκοπό για να μην τραγουδούν στους γάμους όλοι οι γαμηλιώτες όπως παλιά.

Γουβιανή φωτογραφία του 1964 από το βιβλίο μου “Οι Γούβες”. Στη λύρα ο Στερεός Πλευράκης και στη μαντόλα ο Νίκος Μαυράκης ή Σκουντής.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 8/9/2016)

Γιατί το Ελληνικό κράτος κάνει ασταμάτητο οικονομικό πόλεμο στους συνταξιούχους;

Γιατί το Ελληνικό κράτος κάνει ασταμάτητο οικονομικό πόλεμο στους συνταξιούχους;

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

   Τα τελευταία χρόνια σχεδόν κάθε μέρα ακούμε και διαβάζουμε για τα κουρέματα των συντάξεων που γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται παράνομα, άδικα και αδικαιολόγητα. Τις τελευταίες χρονιές το Ελληνικό κράτος βρήκε τα περήφανα και αδύναμα Ελληνικά γηρατειά και τους κουρεύει συχνά τις συντάξεις χωρίς κανένα λόγο, που σημαίνει ότι οι συντάξεις ληστεύονταν, ληστεύονται και θα ληστεύονται επ' αόριστον, μακροχρόνια και στο μέλλον, δηλαδή το Ελληνικό κράτος κλέβει ουσιαστικά το ψωμί των συνταξιούχων μέσα από το στόμα τους.

   Οι έντιμοι και τίμιοι συνταξιούχοι κάθε μήνα που πάνε να πάρουν την πολυκουρεμένη σύνταξή τους, χτυπάει η καρδιά τους με τον εφιάλτη ότι πάλι θα τους την έχουν κουρέψει χωρίς να τους ρωτήσουν αν δέχονται οι όχι. Έτσι το Ελληνικό κράτος εξαθλιώνει και θα εξαθλιώνει οικονομικά και τους συνταξιούχους να μην έχουν τη δυνατότητα να κάνουν διακοπές όπως έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τουρισμό οι συνταξιούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

   Επίσης το Ελληνικό κράτος με τα πολλά κουρέματα που έχει κάνει στις συντάξεις , οι συνταξιούχοι δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να πληρώνουν κάθε λογής ανάγκες και υποχρεώσεις της επιβίωσης τους και τα φάρμακά τους. Έτσι οι τίμιοι και αξιοπρεπέστατοι συνταξιούχοι δεν έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν τα άνεργα παιδιά και εγγόνια τους που ψάχνουν να βρουν δουλειά από το Καστελόριζο μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από τη Γαύδο μέχρι την Κέρκυρα για να μην καταντήσουν πεινασμένα.

   Τελειώνοντας, προτείνω ότι πρέπει να μην ξεχνούν όλοι οι συνταξιούχοι ότι οι ασταμάτητες αυξήσεις σε διάφορα ήδη ουσιαστικά μειώνουν και κουρεύουν τις συντάξεις τους, μέχρι να τους καταντήσουν πάμφτωχους και πεινασμένους.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" το 2016)

Το Ελληνικό κράτος κερδίζει πάντα και από τον τουρισμό τη μερίδα του λέοντος.

Το Ελληνικό κράτος κερδίζει πάντα και από τον τουρισμό τη μερίδα του λέοντος.

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

   Όλοι οι Έλληνες ξέρουμε καλά ότι στη χώρα μας υπάρχει τουρισμός γιατί αρέσει στους ξένους ο τόπος μας, ο πολιτισμός μας, η θάλασσα μας, το φιλότιμο και η φιλοξενία μας. Και για άλλους λόγους υπάρχει τουρισμός στην Ελλάδα, για ανάπαυση, αναψυχή, ψυχαγωγία, μάθηση, άθληση, θεραπεία και άλλους λόγους “προς όφελος όλων των Ελλήνων”.

   Είναι βέβαιο ότι πολλές χιλιάδες εκπαιδευμένοι Έλληνες και Ελληνίδες εργάζονται και υπηρετούν τους τουρίστες με τους καλύτερους τρόπους για να ζουν τις οικογένειες τους τίμια και φτωχικά.

   Από αυτό τον τουρισμό που υπάρχει στην Ελλάδα, το ελληνικό κράτος πάντοτε και παντοτινά κερδίζει τη μερίδα του λέοντος από βενζίνες και πετρέλαια, από τσιγάρα, τελωνεία, ΦΠΑ, διόδια, καράβια, αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα, μηχανάκια, ξενοδοχεία, τουριστικά γραφεία, μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, ταβέρνες, σούπερ μάρκετ, χρυσοχοΐα, τουριστικά μαγαζιά, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ και από αμέτρητες φορομπηχτικές φορολογήσεις του λαού μας. Έτσι στην Ελλάδα με τους “νόμους” χάνουν λίγο πολύ οι πάντες και τα πάντα για να κερδίζει το Ελληνικό κράτος τη μερίδα του λέοντος. Ποτέ όμως το ελληνικό κράτος δεν παρουσιάζει στον Ελληνικό λαό πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κερδίζει κάθε μέρα από τον τουρισμό.

   Την τελευταία πενταετία ακούγεται ότι στην Ελλάδα σταμάτησαν οι κλεψιές, οι ατασθαλίες, οι κακοδιαχειρησεις, τα πανωγραψίματα, οι μίζες, οι καταχρήσεις της Ελληνικής εξουσίας, για να παραδίδονται “πάντοτε και παντοτινά” οι κόποι, τα κέρδη και τα λεφτά του Ελληνικού λαού στους ξένους απρόσωπους “συμμάχους μας”.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 16/7/2016)

Ο Καστρινογουβιανός θεατρίνος Μανόλης Γιωργιτσάκης ή Μονάντερος (1920-1989)

Ο Καστρινογουβιανός θεατρίνος Μανόλης Γιωργιτσάκης ή Μονάντερος (1920-1989)

   Ο Καστρινο-γουβιανός θεατρίνος Μανόλης Γιωργιτσάκης ή Μονάντερος καταγόταν από τις Γούβες Ηρακλείου.

Ο πατέρας το λεγόταν Γιωργιτσογιώργης που γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Γούβες, ενώ πολέμησε τον προπερασμένο αιώνα τους Τούρκους σε διάφορες μάχες και επειδή τον κυνηγούσαν οι Τούρκοι, μετακόμισε από τις Γούβες στο Μεγάλο Κάστρο. Εκεί παντρεύτηκε την Αντρονίκη Τριαλώνη από τις Βούτες και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μανόλη και τον Δημήτρη. Τώρα στις Γούβες υπάρχει το παλιό σπίτι των Γιωργίτσιδων και ένα τοπωνύμιο που το λέμε “στου Γιωργίτση το Μετόχι”.

   Ο Μανόλης Γιωργίτσακης γεννήθηκε στο Μεγάλο Κάστρο το 1920 την εποχή της φτώχειας και της πείνας. Από όταν πήγαινε στο Δημοτικό σχολείο φαινόταν το θεατρικό του ταλέντο στις σχολικές παραστάσεις. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γιωργίτσης πολέμησε και αυτός στην Αλβανία τον φασισμό. Όταν υπηρετούσε στρατιώτης, παίζοντας θέατρο στα Γιάννενα γνώρισε μια κοπελιά, την Ελευθερία Καρτάτση και απέκτησαν μια κόρη, την Πόπη, που την πολυαγαπούσε και την οικογένεια της.

   Από τα χρόνια της Κατοχής, αυτός ο αυτοδίδακτος θεατρίνος έπαιζε θέατρο με τους συνεργάτες του στις μεγάλες πόλεις αλλά και στα χωριά της Κρήτης, πολλά εκ των οποίων δεν είχαν ούτε αυτοκινητόδρομο, ούτε ρεύμα, ούτε ένα ραδιόφωνο. Ο Γιωργίτσης τόλμησε να παίξει πολλές φορές θέατρο ακόμα και στην Σπιναλόγκα και ιδιαίτερα κατά τα μετακατοχικά χρόνια όπου το νησί ήταν νοσοκομείο και απομονωτήριο των λεπρών. Με τις παραστάσεις του εκεί τους έδινε θάρρος να ζουν, να χαίρονται και να ελπίζουν με χαρές και χαμόγελα. Εκτός από την Κρήτη είχε παίξει θέατρο και στα Δωδεκάνησα, στις Κυκλάδες και σε άλλα μέρη της Ελλάδας.

   Πολλές φορές είχε έρθει και στις Γούβες και έπαιζε θεατρικά έργα. Θυμάμαι μια φορά σε μια παράστασή του στο Λιβάδι ή Πλατεία των Γουβών, ανέβασε το έργο “Η Λύσσα”, στην οποία είχε έναν εκπαιδευμένο σκύλο ο οποίος σε κάποια σκηνή σαν λυσσασμένος δάγκωνε τον Γιωργίτση στα σπλάχνα και λύσσαγε κι αυτός. Το κοινό παρακολουθούσε με δέος την σκηνή, θαυμάζοντας το μεγάλο ταλέντο του Μονάντερου στην τραγωδία.

   Ο Γιωργίτσης ή Μονάντερος ήταν πολυτάλαντος ηθοποιός, σοβαρός, αστείος, κωμικός, τραγικός, χορευτής, τραγουδιστής. Σε όλα τα θεατρικά του έργα εκτός από τον ρόλο του, αναλάμβανε τη σκηνοθεσία και την σκηνογραφία. Ήταν άκακος και αγνός, ποτέ δεν ήθελε να γίνει πλούσιος από το θέατρο.

Ήταν μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ηθοποιών και γνωριζόταν με πολλούς ηθοποιούς της Αθήνας. Μεταξύ πολλών θεατρίνων που είχε συνεργαστεί ήταν η γνωστή Αθηναία θεατρίνα Ζωζώ Νταλμάς και με τους καστρινούς οργανοπαίχτες αδελφούς Σπανακάκηδες. Τα μεταπολεμικά χρόνια του είχαν κάνει πολλές προτάσεις να παίξει σε ρόλους σε κινηματογραφικές ταινίες αλλά αυτός δεν δεχόταν.

   Τελειώνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω στους ανθρώπους του πολιτισμού του Μεγάλου Κάστρου ότι από το 1989 που πέθανε αυτός ο μεγάλος θεατρίνος της Κρήτης, ξέχασαν να τον τιμήσουν και να ονομάσουν ένα δρόμο στο Ηράκλειο με το όνομά του. Επίσης θα έπρεπε και στις Γούβες μελλοντικά να τον τιμήσουμε ανάλογα.

Στη φωτογραφία σε θέατρο της Ρόδου τη δεκαετία του '50, δεξιά ο Μανόλης Γιωργιτσάκης, αριστερά οι οργανοπαίχτες αδελφοί Σπανακάκη, με μια θεατρίνα.

Ο Μανόλης Γιωργιτσάκης μεταμφιεσμένος σε θεατρική παράσταση με μια θεατρίνα τη δεκαετία του 1960.

Ο Γιωργιτσάκης μεταμφιεσμένος στο θέατρο “Όαση” του Ηρακλείου τη δεκαετία του '50, παίζοντας στο θεατρικό έργο “Η Λύσσα”.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 24/6/2016)

Οι Σητειακοί είναι οι καλύτεροι αθρώποι τση Κρήτης

Οι Σητειακοί είναι οι καλύτεροι αθρώποι τση Κρήτης

Αναμφισβήτητα οι Σητειακοί είναι οι καλύτεροι άνθρωποι τση Κρήτης, που ποτέ δεν υπήρξαν ζωοκλέφτες, φονιάδες, ούτε καταπατητές και διχοτομιτές τση Κρήτης μας. Πάντοτε σχεδόν όλοι οι Σητειακοί δεν θέλουν να γίνουν πλούσιοι και δεν τους έχει κυριεύσει ο κατά φαντασίαν νεοπλουτισμός. Αυτά που τους αρέσουν είναι η λευτεριά, ο πολιτισμός, η ιστορία, η ανθρωπιά, οι παραδόσεις τους και τα έθιμά τους.

Οι Σητειακοί πάντοτε ήταν οι πιο ερωτικοί μαντιναδολόγοι της Κρήτης που τα παλιά χρόνια συχνοκουβέδιαζαν με αντικριστές ερωτικές μαντινιάδες. Και οι αθάνατες Σητειακές Κοντυλιές της νύχτας και των καντάδων είναι και αυτές πάρα πολύ ερωτικές.

Από τους περασμένους αιώνες στη Σητεία και στο νομό Λασιθίου οι λυράρηδες και οι βιολάτορες χρησιμοποιούσαν για συνοδευτικά τους όργανα νταούλια και κιθάρες, ενώ στην υπόλοιπη Κρήτη αυτά τα χρησιμοποίησαν στα συγκροτήματά τους τις τελευταίες δεκαετίες.

Τις γλυκιές και ερωτικές Σητειακές κοντυλιές τις έπαιζαν τα πιο παλιά χρόνια σε ολόκληρη την Ανατολική Κρήτη μέχρι την επαρχία Βιάννου, στην επαρχία Πεδιάδας και στην Ανατολική Μεσαρά. Τις τελευταίες δεκαετίες που επικράτησε σε ολόκληρη την Κρήτη η μουσική της Δυτικής Κρήτης, σχεδόν όλοι οι λυράρηδες δεν θέλουν να μάθουν να παίζουν Σητειακούς παραδοσιακούς σκοπούς και Σητειακές κοντυλιές. Γιατί;...

Αυτό που καταγγέλλω είναι ότι οι “γνωστοί-άγνωστοι”και αυτοί που τους ακολουθούν κατάφεραν τα τελευταία χρόνια με όλα τα μέσα και ξεβάφτισαν τον Καστρινό πηδηχτό και τον βάφτισαν “Μαλεβιζιώτη”, έτσι αυτοί και άλλοι προσπαθούν να κάνουν όλο τον πολιτισμό, την ποίηση και τη μουσική της Σητείας δικά τους, αλλά αυτό δεν θα το καταφέρουν ποτέ.

Αυτό που πρέπει να πιστεύουμε είναι ότι οι Σητειακοί δεν είναι Κρητικοί δεύτερης διαλογής γιατί και αυτοί έχουν προσφέρει πολλά για τη λευτεριά, τον πολιτισμό, την επιστήμη, την ποίηση, τη μουσική και την παράδοση. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι ότι κάθε πρωί περιμένουμε να βγει ο ήλιος από τους ευλογημένους τόπους των καλών Σητειακών ανθρώπων που σέβονται όλους εμάς τους Κρητικούς.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Ανατολή" στις 17/5/2016)

Στις 21/5/2016 πρέπει εμείς οι Γουβιανοί να κάνουμε για πρώτη φορά ένα τιμητικό μνημόσυνο στα Πελεκητά, εκεί που έχασε ο Χίτλερ την πρώτη μάχη πριν 75 χρόνια.

Στις 21/5/2016 πρέπει εμείς οι Γουβιανοί να κάνουμε για πρώτη φορά ένα τιμητικό μνημόσυνο στα Πελεκητά, εκεί που έχασε ο Χίτλερ την πρώτη μάχη πριν 75 χρόνια.

Εφέτος το 2016 συμπληρώνονται 75 χρόνια από τότε που έχασε ο Χίτλερ την πρώτη μάχη της Κρήτης στις Γούβες στα Πελεκητά και γι' αυτό το γεγονός έχουν γράψει πολλές φορές διάφοροι ιστορικοί. Σε αυτό το άρθρο κάνω ένα πολύ μικρό αφιέρωμα γι' αυτή τη νίκη των στρατιωτών μας.

Μία μέρα πριν πέσουν οι αλεξιπτωτιστές και στις Γούβες, οι Γερμανοί είχαν στείλει αεροπλάνα να περιπολήσουν στη περιοχή. Αμέσως οι στρατιώτες μας ανέβηκαν οπλισμένοι στις βουνοκορφές του Καρτερού, στο Κακό Όρος, στον Κοψά και στο Καλιβομούρι των Γουβών για να πολεμήσουν. Την ημέρα που έπεσαν οι αλεξιπτωτιστές στις Γούβες, οι μισοί Γερμανοί προχώρησαν να καταλάβουν τις Γούβες και οι άλλοι προχώρησαν για να καταλάβουν το γνωστό κτίριο του Κρατικού Ασυρμάτου Γουρνών, που βρίσκεται λίγα μέτρα ανατολικά της κεντρικής εισόδου της πρώην Αμερικάνικης Βάσης.

Προχωρώντας οι Γερμανοί προς τον Ασύρματο, συνάντησαν στα Πελεκητά των Γουβών το μοναδικό κτίριο, την αποθήκη του Αντρέα Κατσικάκη-Μαυράκη, ή Κατσικαντρέα και νόμιζαν πως σε αυτό ήταν ο Ασύρματος. Παράλληλα οι στρατιώτες μας είχαν κατέβει από το Καλιβομούρι και ταμπουρώθηκαν στο Καμαράκι στα Πελεκητά για να μην μπορούν τα αεροπλάνα να τους βομβαρδίσουν. Μόλις τους αντιλήφθηκαν οι Γερμανοί, μπήκαν στην αποθήκη του Κατσικαντρέα και άρχισε η μάχη. Κάποια στιγμή πήραν φωτιά τα απύρια στην αποθήκη και οι Γερμανοί έβγαλαν μια λευκή σημαία από το παράθυρο για να δείξουν ότι παραδόθηκαν, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μπλόφα. Αμέσως βγήκαν οι στρατιώτες μας από το καμαράκι για να τους παραλάβουν. Όπως γράφει ο αείμνηστος Ιωάννης Μουρέλος στο βιβλίο του “Η Μάχη της Κρήτης” (Ηράκλειο 1946, Μέρος πρώτο, σελ. 138) “ο λοχίας Ορέστης Ανδρεαδάκης και ο δεκανεύς Νικόλαος Ζαχαριουδάκης, σκοτώθηκαν στην παράτολμη και ηρωική επιχείρηση της αγροικίας Κατσίκι και ο οπλοφόρος πολίτης Λεωνίδας Σοβατζής βρήκε το θάνατο στην ανακατάληψη του Κοκκίνη Χάνι.”

Σε εκείνη τη μάχη τραυματίστηκε ο Ανεπολιώτης Ιωάννης Χατζάκης ή Χατζής και ο Καλοχωριανός Βασίλης Ανδρωνάς, μα και οι δικοί μας στρατιώτες σκότωσαν πάνω από δέκα Γερμανούς, και έτσι έχασε ο Χίτλερ την πρώτη μάχη της Κρήτης, στις Γούβες στα Πελεκητά.

Εκείνη την ημέρα των μαχών σκότωσαν οι Γερμανοί στο Κοκκίνη Χάνι δύο Γουβιανούς πολίτες, τον Αντρέα Αρετάκη και τον Κωστή Σπυριδάκη.

Επίσης εκείνες τις μέρες τρία άοπλα Γουβιανά παλικάρια, ο Γιώργης Πεπονάκης του Κωνσταντίνου, ο Γιώργης Πεπονάκης του Εμμανουήλ, ο Μιχάλης Σαμπροβαλάκης του Χαραλάμπου αλλά και ο Κοξαριανός Γιώργης Τρυπάκης ή Μαραγκονάκης, έκαναν στις Γούβες στον Άγιο Κωνσταντίνο την απαγωγή του οπλοφόρου Γερμανού αξιωματικού Ότο Λούνερ. Στη συνέχεια τους πρόδωσε κάποιος που δεν ήταν Γουβιανός και τους εκτέλεσαν οι ναζί στον Καρτερό στις 6/8/1941 μαζί με τον Νομάρχη Ηρακλείου Ιωάννη Τσατσαρωνάκη και τον βαρελοποιό από τον Άι Γιάννη του Ηρακλείου Κωνσταντίνο Παπαδάκη.

Φέτος το 2016 που συμπληρώνονται 75 χρόνια από αυτές τις μάχες της Κρήτης πρέπει για πρώτη φορά εμείς οι Γουβιανοί όλοι μαζί οι απλοί άνθρωποι, οι υπεύθυνοι, οι προύχοντες και οι κατά φαντασία νεοπλουτισμένοι να κάνουμε ένα μνημόσυνο στις 21/5/2016 στο γεφυράκι στα Πελεκητά για να τιμήσουμε όσους πολέμησαν και θυσιάστηκαν εκείνες τις ημέρες για εμάς και για τη νίκη τους στις Γουβες στα Πελεκητά.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" τον Μάιο του 2016)

Ο ΓΟΥΒΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΛΟΓΙΟΣ (1832- 1870), ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, ΝΟΜΙΚΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΤΗΝ 1/2/1867 ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Η καταγωγή του Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου προέρχεται από Νεαπολίτικες και Γουβιανές οικογένειες. Ο πατέρας του ο Χατζή –Ιωάννης ήταν από το Νεοχώριο, την σημερινή Νεάπολη Λασιθίου και ήταν μορφωμένος τίμιος πολιτικός επαναστάτης και λόγιος , ενώ αγωνίστηκε τις πέντε πρώτες δεκαετίες του προπερασμένου αιώνα κατά των Τούρκων. Η μητέρα του Ανδριάνη ήταν από τις Γούβες Ηρακλείου και αυτή αγωνίστρια της οικογένειας, της λευτεριάς και της ανθρωπιάς. Ο Χατζή- Ιωάννης και η Ανδριάνη παντρεύτηκαν στις Γούβες όπου και κατοικούσαν στο σπίτι τους που υπάρχει και κατοικείται ακόμα. Το ανδρόγυνο απέκτησε τέσσερα παιδιά που κληρονόμησαν τον τίτλο του πατέρα τους, Λόγιου, για την μόρφωση και την ομιλητικότητα τους, και τους έλεγαν Λεωνίδα Λόγιο, Γιώργη Λόγιο, Λογιομαργιώρα και Λογιοχαρίκλεια. Ο Λεωνίδας, ο μεγαλύτερος γιος αυτής της οικογένειας, σπούδασε στο πανεπιστήμιο Αθηνών φιλόλογος και νομικός και από παλιές Γουβιανές μαρτυρίες ακούγεται ότι συνέχισε τις σπουδές του στην Γαλλία. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο για το Λεωνίδα Λόγιο, είναι ότι δεν σπούδασε για να γίνει πλούσιος αλλά για να καλλιεργήσει το πνεύμα του, για να γίνει τίμιος πολιτικός της Κρήτης και να βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις του τον Κρητικό Λαό να ξεσκλαβωθεί από τον τούρκικο ζυγό.

Δέκα χρόνια πριν από την μεγάλη Κρητική επανάσταση του 1866 ανέλαβε εθελοντικά τα καθήκοντα του Κρητικού πολιτικού επαναστάτη και συνεργαζόταν με Κρητικούς οπλαρχηγούς, καπετάνιους, αντάρτες και πολιτικούς της Κρήτης και της Ελλάδας. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γουβιανός οπλαρχηγός Γεώργιος Σταυρουλάκης, ή Σταυρουλογιώργης, και ο Γουβιανός επαναστάτης Τουρκοχάρος, Ιωάννης Κατσικάκης, ή Κατσικογιάννης. Έστελνε επιστολές προς την ελληνική εξουσία και σε άλλες <<συμμαχικές>> ευρωπαϊκές χώρες ζητώντας βοήθεια, τρόφιμα, όπλα, μπαρούτια, στρατό και καράβια, για να κάνουν την μεγάλη Κρητική επανάσταση το 1866. Γι΄ αυτό το λόγο ο Λεωνίδας Λόγιος ήταν συχνά κυνηγημένος από τους Τούρκους, άλλες φορές τον καταδίκαζαν, άλλες φορές τον φυλάκιζαν και άλλες φορές τον είχαν επικηρυγμένο. Ορισμένες φορές αναγκαζόταν και ντυνόταν παπάς καβαλικεύοντας ένα γάιδαρο και μετακινούνταν από τον ένα τόπο στον άλλο για να μην τον αναγνωρίζουν οι Τούρκοι.

Στην συνέχεια παραθέτω έγγραφα απο το 8^ο Παλίμψηστον της Βικελαίας, από την παρουσίαση που έκανε στο Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο ο αείμνηστος πεδιαδίτης γιατρός και Ιστορικός- Συγγραφέας, Μανώλης Δετοράκης, και από τους τόμους του Ν.Τσιριντάνη.

8^ον ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΝ ΤΗΣ ΒΙΚΕΛΑΙΑΣ

(Σελ.220)

Ο Λόγιος αγωνίστηκε με πάθος για τη λύση του Μοναστηριακού προβλήματος, και ήλθε σε αντίθεση τόσο με την επίσημη Εκκλησία της Κρήτης – και ιδιαίτερα με τον Προκαθήμενο της, Μητροπολίτη Διονύσιο Χαριτωνίδη και τον επίσκοπο Πέτρας – όσο βέβαια και με την Τούρκικη Διοίκηση. Όταν οι επαρχίες διόρισαν με επίσημα έγγραφα τον Στυλιανό Παπαδάκη, Χριστόφορο Αργυράκη και Λεωνίδα Λόγιο, ως αντιπροσώπους τους για να μεταβούν στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να διεκδικήσουν τα δίκαια τους, τότε ο Ισμαήλ Πασάς συνέλαβε αμέσως και απέπεμψε εκτός Κρήτης τον Στ. Παπαδάκη στις 15 Οκτωβρίου του 1865, τους δε Λεων. Λόγιο, Χριστ. Αργυράκη και Μιχ. Βιστάκη έκλεισε στις φυλακές. Λίγο μετά ελευθέρωσε τον Βιστάκη τον δε Λόγιο εξόρισε εκτός Κρήτης, στις 17 Νοεμβρίου του 1865. Στην Αθήνα όπου εγκαταστάθηκε, ο Λόγιος ήταν το κεντρικό πρόσωπο της επαναστατικής κινητοποίησης των Ανατολικών κυρίως επαρχιών, όπως προκύπτει από τον μεγάλο αριθμό εγγράφων που διασώζονται.

Το 1861, εναντιώθηκε με σφοδρότητα στη σχεδιαζόμενη τότε εγκαθίδρυση ηγεμονίας στην Κρήτη, υπό τον πρίγκηπα της Αγγλίας Αλφρέδο, και παρέμεινε δια βίου εχθρός κάθε κίνησης που είχε αυτόν τον σκοπό.

8^ον ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΝ ΤΗΣ ΒΙΚΕΛΑΙΑΣ

(Σελ.221)

Ο Λόγιος κατέρχεται στην Κρήτη μετά την έκρηξη της Επανάστασης και μετέχει ενεργά σ’ αυτήν, με την ιδιότητα του πληρεξούσιου στη Γενική Συνέλευση των Κρητών. Όταν τον Φεβρουάριο του 1867 η Γενική συνέλευση, υπακούοντας στις επίμονες συστάσεις της Κεντρικής Επιτροπής των Αθηνών, αλλά και στην αδήριτη ανάγκη συντονισμού και επίσημης εκπροσώπησης της Επανάστασης, προχώρησε στη σύσταση της Προσωρινής Κυβέρνησης της Κρήτης, ο Λόγιος διορίστηκε στην κρίσιμη και άκρως τιμητική θέση του γενικού γραμματέα. Στην ουσία διηύθυνε τις εσωτερικές και εξωτερικές υποθέσεις της Επανάστασης αντιμετωπίζοντας ποικίλες αντιξοότητες, που είχαν σχέση με την ολέθρια έλλειψη ενιαίας διοίκησης του αγώνα, τον ελλιπή ανεφοδιασμό, τη διευθέτηση των συχνών διενέξεων μεταξύ των οπλαρχηγών, τη διατροφή, περίθαλψη και φυγάδευση των γυναικόπαιδων, τη διπλωματική προβολή των δικαίων της Επανάστασης στις ξένες Δυνάμεις κ.λ.π. Στην διάρκεια της υπηρεσίας του αυτής, δηλ. απο 1-2-1867 μέχρι τον Ιούνιο του 1868, ο Λόγιος ήταν ο κύριος μοχλός της Προσωρινής Κυβέρνησης της Κρήτης, με συνεχή αλλαγή έδρας έτσι που κατά τον Ν. Τσιριντάνη, Προσωρινή Κυβέρνηση εσήμαινε Λόγιος.

Ν.ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗ ΤΟΜΟΣ 2^ος (Σελ 175)

(Γραμμένο από τον Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο)

Αριθ. 393. Από Κομητάδες Σφακίων τη 12/24 Απριλίου 1867.

Κύριε πρέσβυ,

Η εν Κωνσταντινουπόλει και ενώπιον της Κυβερνήσεως της Πύλης φωνή υμών υπέρ του Κρητικού λαού και της Πατρίδος τούτου, αντήχησεν από της Ίδης εις τα Λευκά και τα Δικταία όρη και εξήγειρε την ζωηράν των Κρητών ευγνωμοσύνην προς την κραταίαν υμών Κυβέρνησιν και προς υμάς.

Η προσωρινή Κυβέρνησις της Κρήτης, διερμηνεύουσα σήμερον προς υμάς την ευγνωμοσύνην ταύτην του Κρητικού λαού δεν δύναται να μη εκφράσει και την ευχήν και την πεποίθησιν, ην ούτος και η Συνέλευσις και η Κυβέρνησις του εσχημάτισαν ήδη ότι δηλαδή η πραγματοποίησις της προτάσεως υμών προς την Πύλην του να ενωθή η Κρήτη και τα εξαρτήματα αυτής προς την ελευθέραν Ελλάδαν, θέλει ενεργώς υποστηριχθεί και επισπευθή υπό της ευεργέτιδος Κυβερνήσεως υμών, καθ' όσον και ο Κρητικός λαός και η Συνέλευσις και η Κυβέρνησις του, ταύτην και μόνην την λύσιν θεωρούσιν ως την δυνάμενην να δώση τέρμα εις τα διηνεκή δεινοπαθήματα του Κρητικού λαού, και να άρη πάσαν εις το εξής έκρυθμον εκ της Κρήτης θέσιν της Τουρκίας απέναντι της Ευρώπης.

Αι προ των πυλών των φρουρίων Ρεθύμνης, Χανίων και Ηρακλείου εσχάτως υπό των χριστιανών προκληθείσαι πεισματώδεις μάχαι εφ' ενός, αι οποίαι εξεδήλωσαν και πάλιν την ακλόνητον απόφασιν του Κρητικού λαού απέναντι της προς τας υμετέρας προτάσεις αποφαντικής απαντήσεως της Πύλης, και αφ' ετέρου η έξαψις του Τουρκικού φανατισμού, και η επέκτασις των σφαγών ανικάνων, αδυνάτων και Αγ. Παρασκευήν και Ριζικά της Αμπαδίας του Αμαρίου, εις Τυμπάκι της Πυργιωτίσσης, εις Καλύβες και Νίπος και Τζιτζιφέ του Αποκορώνου, εις Τοπόλια και Αγίου Κυργιάννην της Κισσάμου, και πολλαχού αλλού της Κρήτης, και εκ μέρους των εντόπιων Οθωμανών πολλαπλασιάσεις έτι των δολίων επιδρομών, των λεηλασιών, των ιεροσυλιών και βεβηλώσεων, των θηριωδών βιασμών επί των γονάτων των ημιθανών μητερών και ανικήτων πλέον πατέρων, ή περικομμένων μόνον τον λάρυγγα συζύγων, τα άμεσα ταύτα αποτελέσματα της μέχρι τούδε επιμονής της Πύλης, και της υπό ταύτης αποκρούσεως της προτάσεως ημών προς ταύτην, βεβαιούσι και καθηστώσιν αναμφισβήτητον την πεποιθησιν ημών ταύτην και αναγκάζουσιν ημάς να προσεπιμείνωμεν, καθικευτέυοντες υμάςόπως μέχρι της επακριβούς πραγματοποιήσεως των προτάσεων υμών προς την Πύλην, αναλάβατε υπό την άμεσον προστασίαν υμών τα εις την Τουρκικήν διάκρισιν και θηριωδίαν ταύτην αφημένα αδύνατα και άοπλα μέλη της Κρητικής κοινωνίας, τα θνήσκοντα άλλως τε υπό της πείνης και της γυμνότητος και επαπειλούμενα από νόσου λαοφθόρου χολερίνης, της οποίας τα συμπτώματα και από ιατρικής εκθέσεως προς την Κυβέρνησιν επιβεβαιούμενα εφάνησαν επεκτεινόμενα και αναπτυσσόμενα εκ των εις την επιφάνειαν πεπτωκότων και εξορυττόμένων υπό των Τούρκων χιλιάδων πτωμάτων ανθρωπίνων και μη.

Την παρούσαν ημών παρακαλούμεν όπως υποβάλετε εις την Σεβαστήν Υμών Κυβέρνησιν. Δέξεσθε την έκφρασιν του απείρου ημών σεβασμού.

Η Προσωρινή Κυβέρνησις της Κρήτης

Κωνστ. Π. Βολουδάκης, Α. Μανουσέλης, Α. Μ. Φραγκάκης, Εμμ. Ν. Κρανιωτάκης, Α.Ι. Τσίχλης, Α. Παπαγιαννάκης, Μ. Τζουδερός,

Γενικος Γραμματεύς Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος.

Ν.ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗ ΤΟΜΟΣ 2^ος (Σελ 597)

(Γραμμένο από τον Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο)

Αρ. 1436

Αργυρούπολις 14 Οκτωβρίου 1867

Αι πληροφορίαι άστινας δίδετε εις ημάς περί του στρατού του εν Κρήτη του εχθρικού, δεν είνε όπως ημείς γιγνώσκομεν ταύτας ακριβεστέρας και αληθηστέρας. Γιγνώσκομεν ότι ήλθον χίλιοι εκλεκτοί Αλβανοί εις Ηράκλειον, 1 ½ τάγμα νέον εις Ρέθυμνον, και ότι και άλλοι κατέρχονται προσεχώς ισχυρως εφωδιασμένοι. Επομένως οι τοιούτου είδους πληροφορίαι και όπως διαβιβάζεται(!) ταύτας, είνε όλως ατελέσφοροι εκτός αν φρονήτε ότι γράφετε προς Κουκουβάνουν όπως άλλοι σας έγραψαν άλλοτε, και ότι διά της πλάνης και της απάτης θέλετε διατηρήσει την επανάστασιν, όπερ όμως είνε αδίκημα προς τον Κρητικόν λαόν. Αναμένομεν να μας στείλετε φυσέκια και ψωμί και χρήματα διά να πληρώσωμεν τα χρέη τα προς τους περικυκλούντας και κατακλύζοντας ημάς οπλαρχηγούς.

Ο λαός, Κύριε, πεινά και επομένως ουδέν πράττει υστερείται των μέσων προς άμυναν και όχι προς επίθεσιν, ως αξιοίτε και άνευ μέσων δεν πράττεται, Κύριοι, τίποτε απολύτως. Όλα τα λοιπά είνε λόγοι κενοί και μάταιοι.

(Τ.Σ.) Ι.Α. Μανουσογιαννάκης, Ν. Νικολούδης, Α.Ι. Καλλοϊδάς, Ν.Μ. Σταματάκης, Α. Παναγιωτάκης, Κ.Ε. Σαρολίδης.

Γενικός Γραμματεύς Λ. Γεωργιάδης Λόγιος.

Ν.ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗ ΤΟΜΟΣ 2^ος (Σελ 290)

(Γραμμένο από τον Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο)

Και η Προσωρινή Κυβέρνησις αποστέλλει την κατωτέρω έκκλησιν – τηλεγράφημα προς τας επιτροπάς Αθηνών και Σύρου.

<< Κύριοι,

Σπεύσατε! Αποστείλατε τάχιστα φυσέκια, φυσέκια, φυσέκια, άρτον και χρήματα. Η αποβίβασης εις Αγ. Ρούμελην και Σούγιαν και Δαμιόνα ή Λίμνη και Μέλισσαν. Μη αναβάλλετε. Ανάγκη δε διά μιας και όχι κατα διαδοχήν. Ο χρόνος σπεύδει. Εις Λίμνην μόνο φυσέκια, όχι άρτον. Εις Σούγιαν και άρτον και εις Αγ. Ρούμελην. Ο εχθρός σπεύδει. Εξ όλων των Τμημάτων ενταύθα συγκεντρούνται. Ο εχθρός πανταχόθεν. Πόλεμος ισχυρός εις Άσκυφον απόψε. Ο εχθρός απεμονώθη εκεί. Εν μόνον πυροβόλον ηρκεί προς καταστροφήν του εντός ώρας. Ουδεμία συγκοινωνία έχει με τον Αποκόρωνα. Μη αναβάλλετε. Σπεύσατε, σπεύσατε! Κρητικά φυσέκια προπάντων 5 και 6 δραμίων και ενός 2 ½ και 3 δραμίων πυρίτιδος, και αγγλικά προ πάντων.

(Τ.Σ.) Μουρί Σφακίων την 29 Ιουνίου 1867

Κ.Π. Βολουδάκης, Α.Ι. Τσίχλης, Α Παπαγιαννάκης, Μιχ. Τσούδερος, Μιχ. Κυριακίδης, Αντ. Ζωγράφος.

Γενικός Γραμματεύς Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος.>>

8^ον ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΝ ΤΗΣ ΒΙΚΕΛΑΙΑΣ

(Σελ 219)

43171. Επιστολή της μητέρας του Λόγιου από την Αθήνα, όπου ζούσε ως πρόσφυγας, με ημερομηνία 24.8.1868: ....η ανέχεια με έφερεν εις αγανάκτησιν, καθότι το ποσόν του σιτηρεσίου είναι ολίγον και εξ άλλου δεν δίδεται τακτικώς. Οι ενταύθα φίλοι σου δεν δύνανται να συντηρήσουν εαυτούς, πόσο μάλλον άλλους; Με παρακίνησαν να ομολογήσω ότι θα αναχωρήσω αφεύκτως δια την Κρήτην (όχι όμως βασίμως), εάν όμως ήθελα αποφασίσει οριστικώς, βέβαια έπρεπε να ζητήσω την γνώμην σου, όθεν μένω και θα μένω ας υποφέρω. Επιθυμώ να ερευνάς και να μανθάνης περί του πατρός σου...

Η μητέρα σου

Ανδριάνη χ. Ι. Γεωργιάδη

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΛΟΓΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ

8^ον ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΝ ΤΗΣ ΒΙΚΕΛΑΙΑΣ

(Σελ. 225)

Ανδριανήν χ. Ι. Λογίου, Αθήνας. Από Γωνιές Μαλεβιζίου, 7 Σεπτεμβρίου του 1868. ...Ο πατήρ μου ό,τι σας γράφει (να κατέλθετε εις Κρήτην) το γράφει πιεζόμενος από την Τουρκικήν εξουσίαν. Η κάθοδος σου εις Κρήτην θα είναι προδοσία της Πατρίδος καθώς και η ιδική μου αναχώρησις εντεύθεν ατίμια της οικογενείας, υπέρ της τιμής της οποίας, οι γονείς μου έπαθον πλείστα υπό των Τούρκων... Μένετε εις Αθήνας ενόσω οι υιοί σας μένουν εις Κρήτην και εάν αποθάνωσι οι υιοί σας εν Κρήτη, σας παρακαλούν να τους μνημονεύετε εις την ελεύθεραν Ελλάδα και όχι εις την Κρήτην υπό την Τουρκίαν, έστω και εις την Υψηλήν κυριαρχίαν της.

8^ον ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΝ ΤΗΣ ΒΙΚΕΛΑΙΑΣ

(Σελ. 226)

Νικ. Σταυρινίδη: Μιχάλης Κόρακας, σ. 844:

Προκήρυξις

Κατά διαταγήν της Α.Ε. του Γενικού Αρχηγού Κρήτης διακηρύττομεν, ότι θέλει λάβη 200 Οθωμανικάς λίρας ρεγάλο όποιος φονεύση ή πιάση και παραδώσει ζωντανόν εις την εξουσίαν τον Αντώνιον Ζωγράφον από Αβδού, τον Κοκόλην Παπίτσαν από Έμπαρον, τον Λεωνίδα Γεωργιάδην από Γούβες, τον Κωνσταντίνον Μπέμπελην από Φουρνήν, τον Πιθαρούλην Λασιθιωτάκην και τον Λεωνίδαν Ροδοκανάκην...

Καστέλλι 28 Μαρτίου 1869

Ο Στρατιωτικός Διοικητής των Ανατολίκων Επαρχιών

Μεχμέτ Αλή Πασσάς

Το 1869 που απέτυχε η μεγάλη Κρητική επανάσταση, ο Λόγιος ήταν πιο κυνηγημένος και επικηρυγμένος από τους Τούρκους. Έτσι αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στη Σύρο, όπου και κατέληγαν οι περισσότεροι επικηρυγμένοι επαναστάτες της Κρήτης. Τα χρόνια εκείνα η Σύρος ήταν ένα από τα πιο βιομηχανικά και εμπορικά νησιά της Μεσογείου, που οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι είχαν μεγάλη οικονομική δύναμη στο νησί και δεν άφηναν τους Τούρκους να την ελέγχουν ολοκληρωτικά. Ο Λόγιος παρέμεινε στη Σύρο το 1869-1870, που διασυνδέθηκε με Συριανούς, Αθηναίους, Κρητικούς πολιτικούς και με τον συγχωριανό και συγγενή του που έμενε στην Ερμούπολη, τον εικοσάχρονο ποιητή και λυράρη Ιωάννη Κωνσταντινίδη όπου αγωνίστηκαν και αυτοί εκεί για τη λευτεριά του Κρητικού λαού αλλά διαφορετικά ο ένας από τον άλλο. Πάντα αγωνιζόταν ο Λόγιος και στη Σύρο εξαθλιωμένος οικονομικά και έφτασε στα όρια της φτώχειας και της πείνας. Παρόλο που όλοι οι Μεγάλοι της Αθήνας, της Κρήτης και της Σύρου ήξεραν ότι είχε ανάγκη από μια φέτα ψωμί, δεν τον βοήθησαν έμπρακτα. Η απόλυτη αποτυχία της επανάστασης και η οικονομική εξαθλίωση, τον ανάγκασαν όπως λένε να “αυτοκτονήσει” το Μάη του 1870. Για τον θάνατό του έγραψαν οι εφημερίδες της Αθήνας, της Σύρου και της Κρήτης. Ο αείμνηστος Μανώλης Δετοράκης γράφει για την αυτοκτονία:

8^ον ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

(σελ. 153)

...Απ’ όσα γράφτηκαν, δεν διευκρινίζεται ασφαλώς ο λόγος που οδήγησε τον Λόγιο στην αυτοκτονία. Παρακολουθώντας την όλη δραστηριότητά του, από την εμπλοκή και την ηγετική παρουσία του στο Μοναστηριακό ζήτημα και στην μεγάλη επανάσταση του 1866, μέχρι την αυτοκτονία του τον Μάη του 1870, ο μελετητής συμπεραίνει ότι πρόκειται για ένα δραστήριο νέο ιδιαίτερης για την εποχή του μόρφωσης, αγνό πατριώτη και ιδεαλιστή, συχνά εριστικό και άκαμπτο, με μεταπτώσεις του θυμικού που εκφράζονται ως υπεράγαν αισιοδοξία ή απαισιοδοξία. Η συμπεριφορά του εκτιμάται ιδιαίτερα και ενοχλεί επίσης. Αναμφισβήτητα,όλοι τιμούν τα αγνά πατριωτικά του αισθήματα και την εντιμότητα του. Φαίνεται ότι τα συσσωρευμένα προβλήματα που ακολούθησαν την άτυχη κατάληξη της μεγάλης επανάστασης και τον συνόδευσαν στην αυτοεξορία του στη Σύρο, υπέσκαψαν την ψυχική του ισορροπία. Υπήρξαν λοιπόν πολλαπλά αίτια. Αν και η τελική πράξη του δράματος δεν είναι γνωστή, σίγουρα έχει σχέση με την άθλιαν βιωτήν εις την ξένην και τις μεταξύ των Κρητών αντιθέσεις που είχαν ιδιαίτερα οξυνθεί στη διάρκεια της επανάστασης και μετά. Οπωσδήποτε, το θέμα αυτό δεν έχει ακόμα διαλευκανθεί. Όσα εκτέθηκαν, αποτελούν απλά μια συμβολή.

Ο Γουβιανός συγγενής του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου, ο εικοσάχρονος τότε ποιητής και λυράρης Ιωάννης Κωνσταντινίδης που ζούσε στη Σύρο, του έγραψε και απήγγειλε ένα ποίημα στον τάφο του στην Ερμούπολη με 37 στίχους. Παρακάτω αναδημοσιεύω μερικούς από αυτούς τους στίχους από τον τόμο του Δήμου Καβάλας “Ο ποιητής Ιωάννης Κωνσταντινίδης και το έργο του”:

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣΘΕΝΤΑ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΩΝ ΛΕΩΝΙΔΑ Χ. ΛΟΓΙΟΝ

............................................................................

Ποσάκις εις τα συμφοράς της δυστυχούς μας Κρήτης

Φωνήν σοφού δεν ύψωσας, το θάρρος να κυρύττεις.

Και ήδη ξένος, άφιλος εις ξένης γης το χώμα

Θα αναπαύσεις το πολύ βεβαρημένον σώμα.

Θα σε δεχθεί αδάκρυτον του Άδου η σκοτία

Παρηγοδιάν στ΄ουρανού μόνον θα βρεις στον πλάστην.

Ιδού κ΄εγώ εν δάκρυον καρδιακόν θα ράνω

Του πόνου της πατρίδος μας στο μνήμα σου επάνω.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Δεν είναι δυνατόν να παρουσιάσω σε αυτό το αφιέρωμα τον Λεωνίδα Λόγιο όπως θα έπρεπε, γι’ αυτό με απλό τρόπο έκανα μια περίληψη της ζωής και των αγώνων του, σαν ελάχιστο φόρο τιμής. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω ότι εμείς στις Γούβες πάντα εκτιμούμε τον χωριανό μας και όσα έχει κάνει. Ο αείμνηστος Γουβιανός ανιψιός του Λογίου, Δημήτρης Καπετανάκης (1864-1957), δάσκαλος και δήμαρχος του πρώτου Δήμου Επισκοπής Πεδιάδος και μαθητής του θείου του, Γιώργη Γεωργιάδη Λόγιου, είχε μεγεθύνει ένα μεγάλο κάδρο με τις μορφές του Λεωνίδα και του Γιώργη Γεωργιάδη, που τώρα υπάρχει καλοδιατηρημένο στο σπίτι του Δ. Καπετανάκη που κληρονόμησαν τα εγγόνια του, Γιώργης και Δημήτρης Νικολακάκης.

Το 1994 κάναμε στις Γούβες ένα μεγάλο μνημόσυνο –συμπόσιο, όπου και τιμήσαμε τον Γουβιανό εθνικό αγωνιστή Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο, και τον Γουβιανό εθνικό ποιητή και λυράρη, Ιωάννη Κωνσταντινίδη (1848-1917). Οι ομιλητές ήταν ο Δήμαρχος Γουβών, Μιχάλης Βασιλάκης, ο πεδιαδίτης γιατρός και συγγραφέας, Μανώλης Δετοράκης, ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου Γουβών, Δημήτρης Δασκαλάκης, ο πρώην διευθυντής του ίδιου σχολείου, Στυλιανός Περσινάκης, κι εγώ, όπου παρουσιάσαμε το βιβλίο που είχα εκδώσει τότε με τίτλο «Ο Γουβιανός Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος(1832-1870)». Επίσης στις Γούβες έχουμε ονομάσει την κεντρική Λεωφόρο μας με το όνομα του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λογίου.

Αυτό που καταγγέλλω είναι ότι το 2002-2003 το Δημοτικό Συμβούλιο του πρώην Δήμου Γουβών, αναγκάστηκε και ψήφισε να δώσει περίπου 6000 ευρώ για την φιλοτέχνηση δύο ανδριάντων, του Λεωνίδα Λογίου και του Ιωάννη Κωνσταντινίδη. Από τότε πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια, και ο πρώην Δήμος Γουβών και νυν Δήμος Χερσονήσου βρίσκονταν μάλλον σε άγνοια ή αδιαφορία.

Αν συνεχιστεί αυτή η αδιαφορία εκ μέρους του Δήμου Χερσονήσου γι' αυτό το εκκρεμές θέμα, μάλλον θα αναγκαστούμε εμείς οι Γουβιανοί, όλοι μαζί οι απλοί άνθρωποι, οι υπεύθυνοι, οι προύχοντες, και οι κατά φαντασίαν νεοπλουτισμένοι, να κάνουμε ένα παγκρήτιο πεζοδρομιομαραθώνιο για να μαζέψουμε τα χρήματα και να φτιάξουμε αυτούς τους δύο ανδριάντες στις Γούβες στο λιβάδι-πλατεία. Και όταν κάνουμε τα αποκαλυπτήρια, σίγουρα θα καλέσουμε τις Αρχές του Νομού Ηρακλείου και του Δήμου Χερσονήσου να παραστούν.

Επιπλέον προτείνω μέσα από αυτό το δημοσίευμα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, να μελετήσει και τον Γουβιανό εθνικό πολιτικό επαναστάτη Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο, για να μάθουν κάτι παραπάνω από όσα ξέρουν. Επίσης προτείνω στο Υπουργείο Παιδείας να χρηματοδοτήσει τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης να εκδώσουν ένα πολυσέλιδο τόμο για τους αγώνες και τη ζωή του Γουβιανού τίμιου πολιτικού-επαναστάτη Λεωνίδα Λόγιου. Τελειώνοντας παραθέτω αυτά που έγραψε ο αείμνηστος Μανόλης Δετοράκης στο 8ον Παλιμψηστον της Βικελαίας (σελ. 221) που βρίσκονται τα στοιχεία και τα έγγραφα του Λεωνίδα Γεωργιάδη:

Μεγάλος αριθμός εγγράφων, που έχουν άμεση σχέση με τη ζωή και τη δράση του Λεωνίδα Λογίου, βρίσκονται:

Ι. Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Ιστορικό αρχείο Γιάννη Βλαχογιάννη, Αρχείο Λογίου, φ. 241 (έγγραφα 1-457), φ. 242 (έγγρ. 1-330).

ΙΙ. Ιστορικό Αρχείο Κρήτης (ΙΑΚ): Ιστορική Συλλογή 2, έγγραφα της Επαναστάσεως του 1866 (Προσωρινή Κυβέρνησις της Κρήτης, Γενική Συνέλευσις των Κρητών). Επί μέρους φάκελοι επώνυμων αγωνιστών.

ΙΙΙ. Αρχείο Ιστορικού Μουσείου Κρήτης

ΙV. Αρχείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας (ΙΕΕ): Μεγάλος αριθμός εγγράφων με τον τίτλο Κρητικά, αριθμημένα, χωρίς επιμέρους καταχώριση περίληψης των εγγράφων. Στο ίδιο αρχείο, σημαντικός αριθμός εγγράφων σχετικών με τον Λόγιο, βρίσκεται στον φάκελο Μ. Ρενιέρη.

"Να 'τανε σαν τον Λόγιο στον κόσμο όλοι οι ανθρώποι,

Θα 'ταν η γης ειρηνική κι ελεύθεροι όλοι οι τόποι."

Στη Φωτογραφία αριστερά είναι ο Γιώργης Γεωργιάδης Λόγιος και δεξιά ο Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος. Αυτή η φωτογραφία είναι πριν το 1866 και την έχει μεγεθύνει ο συγγενής και μαθητής των Λογίων, ο Γουβιανός Δημήτρης Καπετανάκης, δάσκαλος και δήμαρχος του πρώτου Δήμου Επισκοπής Πεδιάδος.

Στη φωτογραφία του 1986 αριστερά ο Μπαριτάκης Βαγγέλης και δεξιά ο Γιάννης Κωνσταντινίδης, εγγονός του Γουβιανού ποιητή με τη γυναίκα του, Αγγελική, συζητούν για τις σχέσεις που είχαν το 1869-70 στη Σύρο ο Λεωνίδας Λόγιος και ο Ιωάννης Κωνσταντινίδης. (Φωτογραφία από το βιβλίο “Ο Γουβιανός Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος)

(Δημοσιευμένο στην Εφημερίδα "Πατρις" στις 2/4/2016)

Αφιέρωμα στη μνήμη του αξέχαστου Γουβιανού ζευγαριού Κώστα Μιχελάκη και Κατερίνης Καπετανάκη.

Αφιέρωμα στη μνήμη του αξέχαστου Γουβιανού ζευγαριού Κώστα Μιχελάκη και Κατερίνης Καπετανάκη.

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Πολλές φορές έχω γράψει για το χωριό μου, τις Γούβες και για τους αξιοσέβαστους χωριανούς μου. Γι' αυτό θεώρησα σωστό ότι πρέπει να γράψω για την πορεία της ζωής του αξέχαστου Γουβιανού ζευγαριού του Κώστα Μιχελάκη και της Κατερίνης Καπετανάκη, που πάνω από μισό αιώνα ήταν υποστηριχτές του πολιτισμού μας, της προκοπής μας και της θρησκείας μας. Αυτό το ανδρόγυνο δεν ήταν τέλειο, και αυτοί έκαναν λάθη και αμαρτήματα όπως όλοι μας.

Ο Κώστας Μιχελάκης από μικρό παιδί έμεινε ορφανός από πατέρα, αλλά επειδή ήταν έξυπνος και καλός μαθητής, η χήρα μάνα του τον έστειλε να σπουδάσει στην Εμπορική Σχολή Ηρακλείου. Η γυναίκα του, Κατερίνη Καπετανάκη, ήταν κόρη του Γουβιανού δασκάλου Δημήτρη Καπετανάκη και δήμαρχου του πρώτου Δήμου Επισκοπής Πεδιάδος. Επίσης η Κατερίνη ήταν μακρινή συγγενής και θαυμάστρια του Γουβιανού Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου, δάσκαλου, φιλόλογου, νομικού, πολιτικού και εκλεγμένου την 1/2/1867 Γενικού Γραμματέα της Επαναστατικής Κυβέρνησης της Κρήτης.

Ο Κώστας Μιχελάκης και η Κατερίνη από τα παιδικά τους χρόνια είχαν αλληλοεκτίμηση ο ένας για τον άλλο γιατί ταίριαζαν οι ευαισθησίες και η ανθρωπιά τους. Τελικά παντρεύτηκαν στο τέλος της δεκαετίας του 1950 και πάντα ήταν αγαπημένοι. Αλλά επειδή δεν απέκτησαν παιδιά αγαπούσαν τους ανθρώπους και δεν ήθελαν να γίνουν πλούσιοι.

Ο Κώστας Μιχελάκης δεν συμμετείχε στον πόλεμο της Αλβανίας γιατί το 1940 ήταν ανήλικος και τα χρόνια της κατοχής που ζούσε στις Γούβες, δεν υπήρξε ποτέ γερμανόφιλος και είχε σημαντική συμμετοχή σε μια μάχη και νίκη των ανταρτών. Το 1944 όταν οπισθοχωρούσαν οι Γερμανοί, τους βομβάρδισαν οι Εγγλέζοι στον δρόμο στις Κάτω Γούβες και όταν έφτασαν τραυματισμένοι στο Ηράκλειο αποφάσισαν για εκδίκηση να ανατινάξουν την επόμενη μέρα τη γέφυρα του Αποσελέμη. Αμέσως αυτή την απόφαση την έμαθαν οι αντάρτες και το πρωί πριν ξημερώσει ήρθαν από την Κασταμονίτσα στις Γούβες με επικεφαλή τον καστρινογουβιανό λοχία Γιώργη Πιτσιδιανό, όπου τους καλωσόρισαν και τους φιλοξένησαν οι Γουβιανοί. Τότε ο Κώστας Μιχελάκης, ο Παναγιώτης Λυδάκης ή Χαρτοπαναγιώτης και ο Παναγιώτης Περικατσούνης καθοδήγησαν και βοήθησαν τους αντάρτες και έστησαν δύο μπλόκα πριν και μετά την διακλάδωση Γουβών. Όταν οι τέσσερις χιτλερικοί μοτοσυκλετιστές περνούσαν από εκεί, έδωσαν μάχη οι αντάρτες μας αναγκάζοντας τους Γερμανούς να παραδοθούν και δεν ανατίναξαν τη γέφυρα.

Μετά την κατοχή εξόρισαν τον Μιχελάκη στα κολαστήρια της Μακρονήσου για να μην υπηρετήσει στο στρατό και να μην μεταδώσει τις προοδευτικές του ιδέες στους φαντάρους. Μετά το τέλος της εξορίας του, ήρθε στις Γούβες όπου αν και ήταν σχετικά μορφωμένος δεν ήταν δυνατόν να διοριστεί στις δημόσιες υπηρεσίες αλλά ούτε και γραμματικός στην κοινότητα Γουβών, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Για να επιβιώσει έκανε διάφορες δουλειές και επαγγέλματα. Άλλες φορές ασχολιόταν με το εμπόριο στο μαγαζί του στις Γούβες, ενώ τη δεκαετία του 1960 άνοιξε μαγαζί χονδρικής φρουταγοράς μέσα στη δημοτική λαχαναγορά του Μεγάλου Κάστρου. Μετά ασχολήθηκε με αγροτικές δραστηριότητες, με μελισσοκομία και κάθε χειμώνα ήταν υπεύθυνος στο ελαιοτριβείο του Μανόλη Λιαπάκη στις Γούβες.

Υπήρξε για λίγες δεκαετίες άμισθος γραμματέας και πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Γουβών και συνδικαλιστής στα αγροτικούς αγώνες του Ηρακλείου. Μαζί με άλλους προοδευτικούς Γουβιανούς της εποχής εκείνης πρωτοστάτησε και έχτισαν τη μεγάλη αποθήκη και πολιτιστική αίθουσα του Αγροτικού Συνεταιρισμού των Γουβιανών. Επίσης το 1974 μετά τη χούντα εκλέχτηκε πρόεδρος στην κοινότητα των Γουβών, υπηρετώντας πάντα το κοινό συμφέρον των Γουβών και των Γουβιανών. Ως πρόεδρος της κοινότητας κίνησε αμέσως τις διαδικασίες και μετονόμασε το Γουβιανό κάμπο σε “Κάτω Γούβες”, από “Φοίνιξ” (σύμβολο της χούντας) που τον είχε ονομάσει η δικτατορία. Ο Μιχελάκης δεν έκανε ποτέ ρουσφέτια ούτε έγλειφε κανέναν, γι' αυτό δεν εκλέχτηκε στη θέση του προέδρου της κοινότητας την επόμενη τετραετία. Ήταν πασίγνωστος για τα προοδευτικά του αισθήματα και τους ειρηνικούς του αγώνες. Οι Γουβιανοί πολιτικοί του αντίπαλοι τον σέβονταν και τον άκουγαν που τους έλεγε πριν μισό αιώνα αυτά που γίνονται τώρα που εξαθλιώνουν την οικονομία μας και την αξιοπρέπεια μας.

Ο Κωστής και η Κατερίνη Μιχελάκη ήταν θρησκευόμενοι, είχαν κάνει δώρο στην πολιούχο Ζωοδόχου πηγή των Γουβών την τριπλή κεντρική πόρτα, τους μικρούς πολυελαίους, τις τέσσερις μεγάλες καμπάνες και τα τέσσερα μεγάλα ρολόγια του καμπαναριού, διάφορες εικόνες και πολλές άλλες δωρεές στην ενορία των Γουβών, αλλά έλεγαν στους εκάστοτε ιερείς να μην το λένε στους ενορίτες. Η Κατερίνη Καπετανάκη επειδή ήταν το σπίτι της απέναντι από την εκκλησία του Αη Γιώργη, πάντα άναβε τα καντήλια και δεν έσβηναν ποτέ. Πριν λίγα χρόνια που πέθανε η Κατερίνα, ο Κώστας που την πολυαγαπούσε έστελνε κάθε Κυριακή ένα πρόσφορο στην Ζωοδόχο Πηγή των Γουβών για τη μνήμη της.

Αυτό το ζευγάρι μπορεί να μην απέκτησε παιδιά αλλά έχουν αφήσει πίσω τους μεγάλη πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά. Εκτός από τις δωρεές τους στην ενορία, είχαν κάνει και πολλές άλλες άγνωστες δωρεές. Έχουν προσφέρει στις νεότερες γενιές πληροφορίες, μαρτυρίες, φωτογραφίες για την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό των Γουβών. Είχαν προτείνει και αυτοί πολλές φορές να γίνουν δυο ανδριάντες στις Γούβες στο λιβάδι των δύο μεγάλων Γουβιανών εθνικών αγωνιστών, του Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιου (1832-1870) και του Γουβιανού εθνικού ποιητή και λυράρη Ιωάννη Κωνσταντινίδη (1848-1917). Και στους δύο άρεσε πολύ το διάβασμα και ο Κώστας είχε αρθρογραφήσει σε διάφορες εφημερίδες. Ο κύριος Κώστας και η κυρία Κατερίνη αγαπούσαν τους Γουβιανούς και τους συγγενείς τους, ιδιαίτερα αγαπούσαν τον ανιψιό τους και πολύ καλό άνθρωπο, τον Γιώργο Νικολακάκη, καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης και δήμαρχο του πρώην Δήμου Γουβών.

Τελειώνοντας θα ήθελα να προτείνω στους συντοπίτες μου και στις αρχές των Γουβών, να δώσουμε σε ένα δρόμο του χωριού μας το όνομα αυτού του ζευγαριού και να τους τιμήσουμε για την προσφορά τους στην ιστορία, στον πολιτισμό, στην ενορία και στην πρόοδο της κοινωνίας των Γουβών.

Πολιτισμένοι Γουβιανοί, Κώστα και Κατερίνη

οι τίμιοι αγώνες σας αντιλαλούν ειρήνη.

Κώστα και Κατερίνη μας, πάνω στα επουράνια

μάθετε πως στη μνήμη σας κατάθεσαν στεφάνια. 

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 17/3/2016)

Αίτηση στον Δήμο Χερσονήσου

Η παρακάτω άιτηση πρωτοκολλήθηκε στον Δήμο Χερσονήσου στις 19/2/2016 με αρχειακή κατανομή: 2898

ΑΙΤΗΣΗ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΠΑΡΑΠΟΝΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ

ΘΕΜΑ: Να φτιάξει ο Δήμος Χερσονήσου δύο ανδριάντες στις Γούβες

ΜΠΑΡΙΤΑΚΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

19/2/2016 , ΓΟΥΒΕΣ ΔΗΜΟΥ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ

Με σεβασμό και εκτίμηση σας έστειλα αυτή την αίτηση, επιστολή και τα παράπονα μου σε εσάς, στο αξιοσέβαστο Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Χερσονήσου με την ελπίδα ότι θα τη διαβάσετε και θα κάνετε αυτά που πρέπει. Δηλαδή να φτιάξει ο Δήμος Χερσονήσου μέσα στις Γούβες δύο ανδριάντες στους δύο Γουβιανούς εθνικούς αγωνιστές, ένα στο Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο (1843 – 1870) δάσκαλο, φιλόλογο, νομικό, πολιτικό και εκλεγμένο την 1/2/1867 ως γενικός γραμματέας της επαναστατικής κυβέρνησης της Κρήτης, και στον εθνικό ποιητή, αγωνιστή και λυράρη Ιωάννη Κωνσταντινίδη(1848-1917).

Επειδή εγώ ασχολούμαι μισό αιώνα περίπου με την ιστορία την παράδοση και τον πολιτισμό των Γουβών έχω κάνει στο παρελθόν πάρα πολλές προτάσεις αλλά και πρωτοκολλημένες αιτήσεις προς τον Δήμο Γουβών και στον Δήμο Χερσονήσου, για να κάνει αυτούς τους δύο ανδριάντες για να είναι για πάντα σαν φάροι ιστορίας, πολιτισμού και σαν ανεκτίμητα κοσμήματα και τουριστικά αξιοθέατα. Το 2003 αν θυμάμαι καλά το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Γουβών κατόπιν πιέσεων μου ,αναγκάστηκε και ψήφισε στον προϋπολογισμό του 6000 ευρώ περίπου για την φιλοτέχνηση αυτών των δύο αγαλμάτων. Εγώ τότε νόμιζα ότι ο Δήμος Γουβών θα έκανε αυτούς τους ανδριάντες αλλά ξέχασε να τους κάνει. Γι’αυτό εγώ συνέχιζα να πιέζω της δημοτικές αρχές γι’αυτά τα εκκρεμή θέματα αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω γιατί αυτοί τότε έκαναν άλλες <<δουλειές>>. Οι μόνιμες δικαιολογίες τους ήταν πάντα ότι δεν έχουν λεφτά και ότι στις Γούβες δεν υπάρχει χώρος για αυτά τα αγάλματα, και μια μέρα τους είπα, μα οι Γούβες είναι ένα ξερονησιδάκι 10Χ10 πόντους με γύρω γύρω θάλασσα και δεν έχει χώρο να κάνετέ αυτούς τους ανδριάντες. Πριν τρία χρόνια περίπου έκανα άλλη μια πρωτοκολλημένη αίτηση στο Δήμο Χερσονήσου να κάνει αυτά τα αγάλματα. Τότε ο Δήμος Χερσονήσου για να δικαιολογήσει αυτήν την αδράνεια του μου απάντησε με μία επιστολή ότι <<ΘΑ>>...... Γι’αυτό έστειλα αυτή την αίτηση, επιστολή και τα παράπονα μου στη νέα δημοτική αρχή του Δήμου μας με την ελπίδα ότι θα θέλει και θα μπορεί να φτιάξει αυτούς τους δύο ανδριάντες γιατί ο Δήμος Χερσονήσου είναι ο μεγαλύτερος κερδοεισπράκτορας του τουρισμού, από τον Καρτερό μέχρι το Σίσσι και πάντα έχει λεφτά για να κάνει ότι πρέπει και για την ιστορία, την παράδοση και των πολιτισμό μας.

Με σεβασμό και εκτίμηση σας προειδοποιώ ότι πρέπει να μου απαντήσετε οπωσδήποτε με μία επιστολή που να έχει μέσα την τελική απόφαση του Δήμου μας γι’αυτό το εκκρεμές θέμα. Αν και εσέις η νέα δημοτική αρχή μου απαντήσετε με μια τελική απόφαση σας ότι ο Δήμος Χερσονήσου <<ΘΑ!>>..... αμέσως θα αρχίσω να βγαίνω παραπονούμενος ασταμάτητα και οπουδήποτε μέχρι να δικαιωθώ. Δηλαδή εγώ δεν θα λάβω από αυτά τα μέτρα που φαντάζεστε γιατί εγώ δεν είμαι οι αρχές του Δήμου Χερσονήσου αλλά ούτε των αρχών του...........

Με εκτίμηση ,

Μπαριτάκης Βαγγέλης, Γουβιανός

Παρέα στο καφενείο του Γουβιανού Γιάννη Γιαννουδάκη.

Παρέα στο καφενείο του Γουβιανού Γιάννη Γιαννουδάκη.

Βίντεο.

Ο ελληνικός λαός με την παγκόσμια κρίση.

Ο ελληνικός λαός με την παγκόσμια κρίση.

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη 

Kαι εμείς οι Έλληνες, πρέπει να ξέρουμε καλά ότι από το 1945 άρχισαν οι ξένοι εχθροί μας τον τρίτο πνευματικό και οικονομικό παγκόσμιο πόλεμο και από τότε σχεδόν όλοι οι πρωθυπουργοί του κόσμου ελέγχονται ουσιαστικά πάνω από πενήντα τοις εκατό μέχρι άνευ όρων από τα αφεντικά των πολυεθνικών του χρήματος και των όπλων. Από το 1945-2015 εβδομήντα χρόνια με τα αντιλαϊκά μέσα ενημερώσεων, που επηρεάζουν τη χώρα μας οι ξένοι εχθροί μας και οι Έλληνες που τους ακολουθούν, μας έχουν μάθει και ξέρουμε όλα τα πράγματα που δεν πρέπει να ξέρουμε, και αυτά που πρέπει να ξέρουμε δεν τα ξέρουμε. Γιατί 24 ώρες το 24ωρο μας πιπιλίζουν και μας αποπροσανατολίζουν τα μυαλά μας από την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Από το 1945 μέχρι σήμερα ποτέ δεν μας είπαν οι Έλληνες πρωθυπουργοί που ψηφίζαμε ότι συνέχεια μας κάνουν πόλεμο με τους αντιλαϊκούς νόμους που ψηφίζουν, που τη μια μέρα λένε και την άλλη ξελένε. Το 1981 μας είπαν ότι μας έβαλαν στην ΕΟΚ για να μας σώσει και για να μας δίνει τα λεφτά της. Τώρα όμως εμείς οι Έλληνες καταλάβαμε ότι συμβαίνει το αντίθετο.

Πριν 20 χρόνια περίπου στα τιμολόγια πληρώναμε μέχρι 3,6% το χαρτόσημο και κάπως περνούσαμε καλύτερα από τώρα. Αυτό το χαρτόσημο του 3,6% έγινε 23% και γίναμε πιο φτωχοί και εκτός από αυτό, το ΙΚΑ του κάθε οικοδόμου είχε φτάσει 60-70 ευρώ και σε όλα τα υπόλοιπα είδη αύξησαν πολύ τις τιμές τους, κι αντί να ευημερούμε γίναμε φτωχοί και πεινασμένοι. Μα σχεδόν όλοι εμείς οι Έλληνες δεν εξετάζουμε σε βάθος να μάθουμε και να δούμε που καταλήγουν οι κόποι μας και τα κέρδη μας, μόνο βρίζουμε τους πολιτικούς μας. Αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι ότι από το 1974-2015 σχεδόν όλοι οι Έλληνες είμαστε γευσιγνώστες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Και τις τελευταίες εκλογές είμαστε γευσιγνώστες και των άλλων καινούργιων κομμάτων που ουτοπικά φανταζόμαστε ότι θα μας <<σώσουν>>.

Μια άλλη φαντασία της πλειοψηφίας του λαού μας είναι ότι οι επιστήμες και τεχνολογίες των πανεπιστημίων που πουλάνε στις πολυεθνικές θα μας σώσουν. Μα στην πραγματικότητα οι νέες τεχνολογίες των πολυεθνικών αυξάνουν ασταμάτητα των αυτοματισμό, την υπερεκμετάλλευση την ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα, το άγχος, όλες τις αρρώστιες , την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό των ανθρωπίνων αξιών και μας μαθαίνουν ανάποδα την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Ακόμα, αυτά τα <<αφεντικά>> μας και με τις επιστήμες και τεχνολογίες τους, ξοδεύουν αμέτρητα δισεκατομμύρια των λαών για να φτιάχνουν όπλα να σκοτώνουν εμάς και να κάνουν τον παραδεισένιο πλανήτη μας χειρότερο από το φεγγάρι για να σωθούν οι ιδεολογίες τους, η τρέλα τους, τα λεφτά τους, τις πολυεθνικές τους που αυτό δεν θα είναι δυνατόν. Μια λύση για να τακτοποιηθούν όλα τα παραπάνω είναι τα νομισματοκοπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ που ουσιαστικά δεν ελέγχονται, να αρχίσουν να τυπώνουν πάρα πολλά λεφτά, να τα μοιράζονται για να μας αφήσουν ήσυχους και όταν πεθάνουν να τα βάλουν μέσα στους τάφους τους να τους κάνουν παρέα για να ικανοποιήσουν και πεθαμένοι και αυτή την ανώμαλη και εγκληματική τους επιθυμία.

Για τα παραπάνω που γράφω δεν πρόκειται να γίνει κανένα καλό γιατί τον παραδεισένιο πλανήτη μας τον έχουν κάνει τα αφεντικά του χρήματος και των πολυεθνικών μέγα και απέραντο καζίνο τους και 24 ώρες το 24ωρο χάνουν οι πάντες και τα πάντα και κερδίζουν μόνο αυτοί οι φονιάδες των λαών που παίζουν μόνο χαμένα παιχνίδια γιατί κάνουν λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο.

Στην Κρήτη μια παμπάλαια παροιμία λέει : ‘’Το κακό θέλει αντίκακο’’. Και μια άλλη λαϊκή παροιμία λέει: ‘’Ο ιμπεριαλισμός θέλει ιμπεριαλισμό’’. Έτσι βγαίνει το συμπέρασμα ότι όταν γίνουν όλοι λύκοι και εμείς πρέπει να γίνουμε λύκοι, για να μη μας φάνε οι λύκοι. Μια κρητική μαντινάδα λέει:

Χωρίς νεκρούς η λευτεριά, βήμα ποτέ δεν κάνει,

γιατί η παντέρμη βρίσκετε, στου τουφεκιού την κάννη.

(Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Πατρίς" στις 19/12/2015)