Μαντινιάδες αφιερωμένες στον Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο

Αυτές τις Γουβιανές μαντινιάδες τις έγραψα και τις αφιέρωσα στον Λόγιο και τις έχω δημοσιεύσει στο βιβλίο μου “Ο Γουβιανός Λεωνίδας Γεωργιάδης Λόγιος” του 1994. Τις έχω απαγγείλει στις 27/3/1994 στο δημοτικό σχολείο Γουβών όταν οι Γουβιανοί έκαναν ένα μεγάλο μνημόσυνο και τίμησαν τους δύο Γουβιανούς Εθνικούς αγωνιστές, τον Λεωνίδα Γεωργιάδη Λόγιο και τον Εθνικό ποιητή και λυράρη Ιωάννη Κωνσταντινίδη.

Εγώ δεν είμαι ποιητής μα ήγραψα μαντινιάδες,

στο Λόγιο το Γουβιανό που είχε αρετές μεγάλες.

Λόγιε τους αγώνες σου δεν πρέπει να ξεχνούμε,

γιατί κι αυτοί 'ναι αφορμή και χωρίς Τούρκους ζούμε.

Λόγιε τους αγώνες σου δεν τσ' έχουν λησμονήσει,

η Κρητική Ιστορία μας τσ' έχει φιλοξενήσει.

Λασίθι, Ηράκλειο, Ρέθεμνο, Χανιά κάνουν την Κρήτη,

μα σαν τον Λόγιο λιγοστοί γεννιούνται στον πλανήτη.

Να 'τανε σαν το Λόγιο στον Κόσμο όλοι οι ανθρώποι,

θα 'τανε η γης ειρηνική κι ελεύθεροι όλοι οι τόποι.

Δυο Λεωνίδες γέννησαν η Σπάρτη και η Κρήτη

και αθάνατη η δόξα τους ωσάν του Ψηλορείτη.

Όσο θα στέκει η Έδερη και όσο περνούνε οι χρόνοι,

του Λόγιου η ανθρωπιά διδάσκει, μεγαλώνει.

Ένα καιρό η Κρήτη μας φάρο είχε στο σκοτάδι

και πυξίδα προς τη λευτεριά τον ΛόγιοΓεωργιάδη.

Στις Γούβες, στο Γεροτζανό, στου Σκοτεινού το σπήλιο,

το Λόγιο οι Τούρκοι εψάχνανε, μα αλλού είχε καταφύγιο.

Γούβες, Σκοτεινό, Κόξαρι και Χαρασό κοντά 'ναι,

που Τούρκοι συχνοψάχνανε τον Λόγιο να φάνε.

Οι Τούρκοι Λόγιε σού 'χανε μεγάλο ακτυμάνη

κι αν σ' έπιαναν θα σ' έγδερναν σαν τον Δασκαλογιάννη.

Λόγιε ο Μεχμέτ Πασάς σ' έχε επικηρυγμένο

και αν σ' έπιανε θα σ' έχενε γδαρμένο, σταυρωμένο.

Όπου αγώνες ήκανες σε ικανοποιούσε,

όταν θα σε ρωτούσανε “Λόγιε από που 'σαι”.

Λόγιε που φερνόσουνε με τσι πιο καλούς τρόπους

και η δουλειά σου ήτανε να αγαπάς τσ' ανθρώπους.

Δυο Γουβιανοί, ο Λόγιος κι ο ποιητής στη Σύρο,

εσμίξανε μα δεν κάνανε ούτε εκιά Τούρκο φίλο.

Κωνσταντινίδη ήγραψες στο Λόγιο ποίημα ένα,

να μάθουν για τη λευτεριά ίντα 'χενε σερμένα.

Να 'μουν συνθέτης στιχουργός, δίσκο θα 'χα γραμμένο,

στο Γουβιανό το Λόγιο θα 'χα αφιερωμένο.

Σαν πάω στη Σύρο και θα βρω τάφους νεκροταφείου,

θα ρίξω ένα γαρύφαλλο στη μνήμη του Λογίου.

Γιατί είναι εκιά τα κόκκαλα του Λόγιου θαμμένα,

μνημονευμένα και έντιμα τα 'χωμε ξεχασμένα.

Οι Γούβες δεν σε ξέχασαν θέλουν να σε τιμήσουν,

Λόγιε και μελλοντικά άγαλμα να σου στήσουν.

Να ζούσες Λόγιε Γουβιανέ ετουτινιέ την ώρα,

να δεις για λίγους οι λαοί τραβούν την ανηφόρα.

Γούβες 1994