Τον γουβιανό μελισσόκηπο πρέπει να μελετήσει το Πολυτεχνείο Κρήτης και άλλοι φορείς.

Τον γουβιανό μελισσόκηπο πρέπει να μελετήσει το Πολυτεχνείο Κρήτης και άλλοι φορείς

Του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Δυτικά των Γουβών, στην ανατολική λαγκαδοπλαγιά του γουβιανού ποταμού «Γούργουθα» ή «Κατρουλιάρη», βρίσκεται ένας μοναδικός μελισσόκηπος που το σχήμα του είναι στρογγυλό σαν ένα μεγάλο αρχαίο θέατρο. Η τοποθεσία που είναι χτισμένος λέγεται «Στου Καταχτύπη» γιατί τα παλιά χρόνια οι Γουβιανοί συνομιλούσαν μεταξύ τους δυνατά από τη μια πλαγιά στην άλλη και οι φωνές τους αντιλαλούσαν, δηλαδή καταχτυπούσαν.

Φωτογραφία του Βαγγέλη Μπαριτάκη

Η ημερομηνία που έχτισαν οι Γουβιανοί τον μελισσόκηπο τους, είναι άγνωστη μέχρι τώρα. Σίγουρα όμως ο λόγος που τον έχτισαν, ήταν για να μη μπορούν οι ξένοι φονιάδες κατακτητές, να τους κλέβουν ή να τους καταστρέφουν τα φρασκιά-κυψέλες και τις μέλισσες. Πολλές εκατοντάδες χρόνια αυτός ο μελισσόκηπος σαν κάστρο της μελισσοκομίας συνθέτει μια πολιτιστική κληρονομιά της γουβιανής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Από ζωντανές μαρτυρίες γέρων Γουβιανών, η πόρτα του ήταν στην ανατολική του πλευρά, πάντα κλειδαμπαρωμένη. Το ύψος των ντουβαριών του ήταν πάνω από τέσσερα μέτρα. Τα υλικά που τον έχτισαν είναι χωματόλασπη ή πηλός, και χτιστοκεντημένες ντόπιες πέτρες, χτισμένες από άριστους Γουβιανούς χτίστες της τότε εποχής. Από τα χρόνια που έχτισαν αυτό το μελισσόκηπο, δεν τα κατάφεραν τα χρόνια, οι αιώνες και η αδιαφορία να τον εξαφανίσουν. Κάθε άνοιξη μέσα κι έξω από τον μελισσόκηπο ανθοφορούν κάθε λογής θαμνολούλουδα. Φασκομηλιές, αλαδανιές, ασπαλάθοι, αχινοπόδια, θύμοι, αγριομαχαιρίδες, απιδιές και άλλα. Έτσι κάθε άνοιξη φαίνεται ότι αυτός ο στρογγυλός μελισσόκηπος, χαμογελά, και κάθε πρωί περιμένει από τη γουβιανή ψηλορείτισσα Έδερη, να βγει ο ήλιος κι αυτός χαμογελαστός, να δώσει φως και ζεστασιά στ’ αγριολούλουδα και στις μέλισσες, να αρχίσουν να δουλεύουν τίμια, να δωρίζουν σ’ εμάς τους κόπους τους, το μέλι, τον βασιλικό πολτό, την πρόπολη, το κερί για την ορθοδοξία μας και τους πιστούς μας. Μπορεί πάντα ο γουβιανός μελισσόκηπος να είναι επίσημα εγκαταλειμμένος, αλλά ανεπίσημα δεν είναι. Σχεδόν κάθε μέρα τον επισκέπτονται βοσκοί, κυνηγοί, οι γειτόνοι του που περιποιούνται τις περιουσίες τους, αγριοπερίστερα, παλιότερα πέρδικες, και του κελαηδούν κάθε λογής πουλιά. Τη νύχτα τον επισκέπτονται αρκάλοι, ζουρίδες, λαγοί, νυχτερίδες, κουκουβάγιες και άλλα νυχτόβια πουλιά, και τα άστρα με το φεγγάρι τον φωτίζουν τις φεγγαροβραδιές. Αυτός ο αξιόλογος, μοναδικός και ανεκτίμητος γουβιανός μελισσόκηπος, δεν είναι γνωστός όσο θα έπρεπε και καταγεγραμμένος στην ελληνική ιστορία. Δεν είναι γνωστός στην ελληνική επικράτεια. Δεν είναι γνωστός στην αρχαιολογία. Δεν είναι γνωστός στη μελισσοκομία. Δεν είναι γνωστός στην Περιφέρεια Κρήτης. Δεν είναι γνωστός στο Υπουργείο Πολιτισμού. Δεν είναι γνωστός στο Πολυτεχνείο Κρήτης, που πρέπει να τον μελετήσει καλά για να μάθει κάτι παραπάνω απ’ όσα ξέρει. Η πανελλήνια ομοσπονδία μελισσοκόμων πρέπει επίσης να μελετήσει καλά αυτόν τον μελισσόκηπο και τη σημασία του, και αν είναι δυνατόν να τον ενοικιάσει ή να τον αγοράσει και να κάνει σύμβολο της αυτό τον Γουβιανό, πέτρινο και μοναδικό μελισσόκηπο. Και κάθε χρόνο στην παγκόσμια ημέρα μελισσοκομίας να κάνει εκεί μια μεγάλη πολιτιστική εκδήλωση για τις μέλισσες και το μέλι.

Την ίδια ημέρα κάθε χρόνο, η εκκλησία της Κρήτης πρέπει να ευγνωμονεί, να ευλογεί και να μνημονεύει μέσα σε αυτό στον μελισσόκηπο, και τις μέλισσες του Θεού που μας δωρίζουν και το κερί για την θρησκεία μας και τους πιστούς της.

Δημοσιευμένο άρθρο στην εφημερίδα "Πατρίς" (23/7/2012)