Να τιμήσουμε τον γουβιανό Αλκιβιάδη Κ. Κωνσταντινίδη που κάηκε ζωντανός στο ολοκαύτωμα Αρκαδίου για εμάς.

Να τιμήσουμε τον γουβιανό Αλκιβιάδη Κ. Κωνσταντινίδη που κάηκε ζωντανός στο ολοκαύτωμα Αρκαδίου για εμάς.
Του  Βαγγέλη  Μπαριτάκη

Όπως σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη, σκοτώθηκαν τους περασμένους αιώνες ορισμένοι ανώνυμοι και ξεχασμένοι τίμιοι αγωνιστές για εμάς και τη λευτεριά μας, έτσι και στις Γούβες Ηρακλείου έχουν σκοτωθεί κάποιοι αγωνιστές επαναστάτες που δεν τους έχουμε ακόμα ανακαλύψει για να τους μελετήσουμε και να τους τιμήσουμε. Ένας από αυτούς τους γουβιανούς νεκρούς πολεμιστές ήταν ο Αλκιβιάδης Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδης, που πολεμώντας τους Τούρκους, κάηκε ολοζώντανος στο ολοκαύτωμα του Αρκαδίου το 1866. Δυστυχώς αυτή η πραγματικότητα δεν είναι καταγεγραμμένη ούτε στην κρητική ιστορία αλλά ούτε και στα ιστορικά και θρησκευτικά αρχεία της μονής Αρκαδίου. Τα αναμφισβήτητα στοιχεία αυτού του χαμού του γουβιανού νεκρού επαναστάτη τα εξηγεί αναλυτικά σε ένα αξιόλογο ποίημα με 104 στίχους που έγραψε και αφιέρωσε στον Αλκιβιάδη Κωνσταντινίδη, ο αδελφός του, ο γουβιανός ποιητής και εθνικός αγωνιστής, Ιωάννης Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδης (1848-1917), που έχει τίτλο «Εν δάκρυ εις τη μνήμην του αδελφού μου Αλκιβιάδου πεσόντος υπέρ πατρίδος εν Αρκαδίω». Αυτό το ποίημα το έχω και θέλω να το παραχωρήσω σε ιστορικούς ή σε κρατικούς υπεύθυνους της κρητικής ιστορίας, να το μελετήσουν για να καταγραφεί και να παρουσιαστεί το όνομα αυτού του γουβιανού νεκρού, έτσι ώστε να τιμάται και να μνημονεύεται το όνομα του μαζί με τους άλλους νεκρούς του ολοκαυτώματος του Αρκαδίου. Στις Γούβες σαν ελάχιστο φόρο τιμής αυτού του χωριανού μας νεκρού, πρέπει στο μέλλον να ονομάσουμε ένα δρόμο με το όνομα του. Σαν απλός γουβιανός προτείνω να πάμε μια γουβιανή εκδρομή στο Αρκάδι και να κάνουμε εκεί ένα μνημόσυνο στο χωριανό μας νεκρό και σε όσους κάηκαν ζωντανοί στο Αρκάδι για εμάς και να καταθέσουμε ένα στεφάνι με γουβιανά γαρίφαλα στη μνήμη τους. Και αν γίνουν όλα αυτά πρέπει να κρατούμε και μια μαρμάρινη πλάκα, να την τοποθετήσουμε εκεί και να γράφει «Εδώ κάηκε ολοζώντανος και ένας γουβιανός πολεμιστής, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντίνου Κωανσταντινίδης» και από κάτω να γράφει λίγους στίχους από το ποίημα που του έγραψε ο αδερφός του, ο ποιητής Ιωάννης Κωνσταντινίδης.


«Εν δάκρυ εις τη μνήμην του αδελφού μου Αλκιβιάδου πεσόντος υπέρ πατρίδος εν Αρκαδίω»
…………………………………………………………………………………..
«Απ’ τ’ Αρκαδιού την άμοιρη τη μαυρισμένη μέρα
Στιγμής χαρά δεν ένιωσα στον κόσμο εδώ πέρα»
…………………………………………………………………………………..
«Πόσες φορές αγαπητό αδέλφι μ’ Αλκιβιάδη
Τη λεβεντιά σου δε θωρώ στης νύχτας το σκοτάδι
Και σ’ αγγαλιάζω στη στιγμή σφιχτά να μη μου φύγεις
Όμως εσύ σαν άγγελος χρυσα φτερά ανοίγεις»
…………………………………………………………………………………..
«Απέθανες χωρίς ταφή και η πατρίς μας μένει
Στον αιμοβόρο τύραννο στο αίμα κυλισμένη»
…………………………………………………………………………………..
«Χίλιες φορές καλύτερα χαρά στον που πεθαίνει
Παρά να βλέπει ζωντανός την Κρήτη σκλαβωμένη»
………………………………………………………………………………….


(Δημοσιευμένο στην Εφημερίδα "Πατρίς")